Cisters of Cinema sets the record straight

We’ve published a number of articles this year exposing the transphobia of the Sisters Cisters of Cinema group. However, it’s in the clash of opinions that we’ll find the truth – and to further this synthesis we have interviewed someone from the other side. Today we talk to Germaine of the Sisters Cisters of Cinema collective.

Editor: Germaine, welcome.

Germaine: Thanks! It’s great to be here.

So you are a core member of the collective, you told us. Are there many people working for you?

Well, it’s true we’ve had some budget problems. And several people walked out or flat out refused to help us anymore since we collaborated with a transphobe, and we fired the web designer, so to tell you the truth it’s been a bit quiet in the office. We’re trying to convince some more people to work for us for free, that should solve the problems.

Why don’t you tell us a bit about what’s been happening, the big controversy.

Well, we were hacked! The web designer – a young forty-year-old woman – changed our facebook page and our website, calling out to ‘pay webdesigners’ and ‘apologize for transphobia’ – and we just can’t have these hopeful, inspiring messages of change. That’s why we wanted to set the record straight.

Throwback Thursday: Wat is masculinisme / mannenrechtenactivisme

Welkom bij Throwback Thursday, waarbij we op donderdagen telkens terugblikken naar oudere teksten die een nieuwe kijk verdienen. Dit keer gaat het over masculinisme, een vorm van antifeminisme. Sinds deze tekst verscheen vijf jaar geleden lijkt het fenomeen alleen maar toegenomen – nog altijd actueel dus. Veel leesplezier!

–

In de reeks anti-feminisme kijken we kritisch naar enkele visies op de maatschappij, visies die volgens ons anti-feministisch zijn in plaats van de mensheid vooruithelpen. In het eerste deel van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, het tweede deel besprak racisme en islamofobie, en in dit deel kijken we naar masculinisme en enkele “gewone” manieren van denken over mannen en vrouwen.

Masculinisme en mainstream anti-feminisme hebben heel veel gemeen, persoonlijk zie ik masculinisme als een wat extremere variant van de mainstream ideeën over gender, die allesbehalve feministisch zijn. Er zijn natuurlijk veel variaties, maar over het algemeen kunnen we enkele basisprincipes herkennen in de meeste vormen van masculinisme:

• het idee dat mannen terug échte mannen moeten worden en vrouwen échte vrouwen.
• de aanname dat vrouwen geen onderdrukte groep zijn, dat het feminisme gewonnen heeft en zelfs te ver is gegaan
• het idee dat mannen allerlei rechten mankeren die vrouwen wel hebben, rechten die bijvoorbeeld te maken hebben met ouderschap, keuze voor abortus, onderwijs…
• het idee dat mannen en vrouwen “tegen hun natuur” leven en terug moeten naar “hoe het vroeger was” – meestal gevolgd door een op niets gebaseerde uitleg over jagen, grotten en stammen of iets over thuisblijven voor vrouwen en carrière voor mannen
• een vijandige visie op genderrelaties, waarbij als vrouwen iets winnen dit ervaren wordt alsof mannen iets verliezen (een zogenaamde zero sum game)

De dwalende luchtballon – blog rond de wereld deel 6

Met een luchtballon kan je gezellig reizen, zonder dat je regering dure straaljagers moet kopen. In een poging om even te ontsnappen aan de rechtse enggeestigheid, springen we in onze luchtballon, hakken de ankers los en weg zijn we!

Get off the internet! – een oproep voor straatacties

This is repetitive
But nothing has changed […]
Where are my friends

Get off the Internet!
I’ll meet you in the street

– Le Tigre “Get off the internet”

Ik ben een kind van de computer- en internetgeneratie: opgegroeid met de eerste computerspelletjes, als tiener thuis een piepende inbelinternetverbinding, een wereld die opende dankzij e-mail, discussielijsten, messageboards en crappy geocities websites in html-code en nu blogs en facebook. Ik maak gretig gebruik van de grafische toepassingen die computers bieden, van de informatie die online beschikbaar is en van de communicatiemogelijkheden van het internet.

Als activiste en feministe is internet heel nuttig geweest voor mij. Ik maakte online kennis met andere feministes in binnen- en buitenland (eerst buitenland, hoewel ik op zoek was naar lokaler activisme), ontdekte fantastische creatieve en geëngageerde projecten, leerde bij over feminisme, anarchisme, zines, transgender, riot grrrl, ladyfest… Zonder internet was het veel moeilijker geweest om aan al die contacten en informatie te geraken. Niet onmogelijk, want vroegere generaties feministes slaagden hier ook in (via brieven, zines, flyers, nieuwsbrieven, telefoonnummers, vrouwenhuizen, muurkranten…), maar wel moeilijker.

De kleren van de keizerin – over stiletto’s en het schoonheidsideaal

Vrouwelijke kleding- en andere uiterlijke voorschriften zijn sinds tijden belemmerend, zowel letterlijk als figuurlijk: hoge hakken, smalle rokken, make-up, lichaamshaar dat getrimd, gewaxt, geëpileerd moet zijn. Het dragen van hoge hakken veroorzaakt bij één op de vijf dragers een chronische ontsteking van de ligamenten. Vrouwen zouden zo’n vijf dagen per jaar voor de spiegel doorbrengen. Zo’n veertig procent van de vrouwen durft zich niet op straat vertonen zonder make-up. Zestig procent van Britse zes- tot negenjarige meisjes maken zich zorgen over hun gewicht en lichaamsvorm. Het schoonheidsideaal bepaalt de vormen, maten en gewichten die tolereerbaar zijn. Wie zich niet kan of wil plooien naar dat ideaal, wordt afgestraft. Bevrijdend, of onderdrukkend? Duik mee onder in de spelonken van wat door medische wetenschap en kapitalisme het licht zag.

Toen ik vanmorgen in de stationshal vol ochtendlijke wemeling naar het perron wandelde, trok een droog, tikkend geluid mijn aandacht. Voor mij liep een vrouw met hoofddoek op stiletto’s. Daar neem ik aanstoot aan. Aan vrouwen op hoge hakken, welteverstaan. In reclamebeelden, boeken, tijdschriften, films, tv-shows en pornoboekjes voorgesteld als sexy, bevrijdend, sterk, empowerend, zijn hakken de moderne ketenen der vrouwenonderdrukking.

In de vijftig meter dat de vrouw voor me uit wandelde, werd het strakke ritme op de vloertegels twee keer onderbroken door een schrapende hapering. Hakken zijn namelijk niet zo comfortabel, ze doen zeer, ze durven wel eens omslaan, zomaar, of in putjes of voegen, occasioneel breken ze zelfs af. Ze leiden tot allerlei kwaaltjes en kwetsuren: één op de vijf dragers heeft daardoor een chronische ontsteking aan de ligamenten. Er is een risico op het pijnlijke lordosis (druk op de zenuwen in de onderrug), blaasontsteking, omslaan van de enkels. Daarnaast vormen ze ook létterlijk ketenen: ze beperken danig de fysieke bewegingsvrijheid, het is onmogelijk je snel uit de voeten te maken op van die onhandige gevallen. Vrouwen moeten er ook op léren lopen, op hoge hakken. Mannen krijg je niet zo gek om onpraktisch, pijnlijk, bewegingsbelemmerend schoeisel aan te trekken¹. Groot gelijk hebben ze, maar waarom doen vrouwen het dan wel?

Pornocultuur 6 – Seksuele bevrijding ?

De geest, die vanaf de prilste jeugd geleerd heeft dat schoonheid de scepter van de vrouw is, gaat zich naar het lichaam vormen, zodat zijn gefladder alleen maar tot doel heeft zijn gevangenis nog mooier uit te doen komen.
— Mary Wollstonecraft, A Vindication of the Rights of Women, 1792

(…) kink, at its core, represents an attempt to derive as much excitement and titillation out of sex as possible while avoiding real intimacy.

— Nine Deuce, BDSM Part 2: The Problem With Kink

In deel zes van deze reeks bespreek ik een drietal trends van de oprukkende pornocultuur  (burlesque, bdsm en pornocultuur in feministische ruimtes) en ga ik dieper in op het concept seksuele bevrijding.

1 – Burlesque

Burlesque is weer terug – jochei! Collega blogster Robinette heeft er al een goed stukje over geschreven, met haar ervaringen na een bezoekje aan Hotel Jarretelle. Ik ga hier verder in op een aantal problemen en algemene trends.

Wat is burlesque, vraag je je misschien af? Even kort:

1. een vorm van striptease – cabaret – show voor de hogere klassen;
2. een reeks excuses om uit te leggen hoe het niet hetzelfde is als striptease, maar wel stijlvol, bevrijdend, empowerend, smaakvol prikkelend, en meer van dat soort postmoderne neoliberale nepfeministische woorden;
3. belachelijk conservatief en van een soort door nepbevrijding opgedrongen preutsheid die je niet zomaar kan bereiken – daar moet je keihard aan werken…

In de DM Zomer van 10 juli 2010 staat een interview met Chrys Columbine, een performer die komt optreden op de Gentse feesten met “Hotel Jarretelle”. Columbine, Columbine… toch niet van die school? Jawel, performer Chris Berardi vond dat ze nog een hippe artiestennaam nodig had – iets edgy, want ze speelt vaak “een babydoll, een schijnbaar onschuldig blondje met een duister kantje”.  En de keuze voor een school waar een massamoord heeft plaatsgevonden lag, euhm, voor de hand? Aha. Leuk, verfrissend en edgy, en niet, pakweg, grof en plat en enorm kleinerend t.o.v. de gruwelijke gebeurtenissen in de Columbine Highschool. Die fijnbesnaardheid van de betere performers, ik kan er wel van huilen.

Heel origineel trouwens, en niet gewoon fantasie # 1 op de patriarchale hitlist, zo’n blondje met een duister kantje. Nudge nudge wink wink, say no more! Maar het zal wel weer van een ironische subtiliteit zijn die mijn verstand ver te boven gaat. Wat is dat duistere kantje dan wel zeg, vraag je je af. Heeft ze – gaap – een paar handboeien en zweepjes bij haar bed liggen? Roostert ze wel eens een cavia boven een vuurtje? Dient ze haar belastingsaangifte te laat in, doordrenkt met bloed? Geen idee.

Boekbespreking – Darwin voor Dames van Griet Vandermassen (eerste versie)

“Een dwingende sociale waarschuwing die zijn vergelijking met 1984 van George Orwell kan doorstaan.”

“Een leerrijke fabel vanuit de schaduwen van een duistere wereld.”

“Je ziet zo een musical van haar werk voor je ogen, met de beste drag kings en queens als de mannetjes en vrouwtjes uit haar wereld.”

–

Niet één, maar twee boekbesprekingen verdient dit werk. Ik zal dit boek op twee manieren bespreken, ten eerste als een werk van romantische fictie, en ten tweede als een werk gezien vanuit de academische wetenschap.

Darwin voor Dames, geschreven door Griet Vandermassen – een nieuwkomer in het schrijverslandschap maar hopelijk een blijver – is een mooi uitgewerkt verhaal over, uiteindelijk, een wereld met dezelfde waarden en vragen, verdriet, pijn en hoop die we bij ons in de menselijke leefwereld aantreffen.

Waar het boek vooral in uitblinkt is de manier waarop het een volledig alternatieve wereld schetst, uitmuntend in zijn gedetailleerdheid en herkenbaarheid. Het is niet als door een spiegel kijken, het is als door een spiegel kijken die in een troebel moeras ligt, met allerlei gemuteerde wezens, waterplanten en fantastische vissen die een adembenemend schouwspel uitbeelden dat toch helemaal anders is dan de wereld die wij kennen. Het is alsof aliens de planeet Aarde geobserveerd hebben zonder ook maar iets te begrijpen van de onderliggende cultuur of  sociale processen, en dan hun eigen hilarische kijk op de werkelijkheid gepresenteerd hebben.

Griet Vandermassen gaat op uiterst originele manier te werk: in plaats van, zoals veel fantasy schrijvers, een wereld te bedenken met demonen en duivelse wezens, schept ze een wereld met wezens die uiterlijk gelijk zijn aan de mens, maar helaas niet zoals wij beschikken over vrije wil. In haar wereld zijn de wezens, die ze grappig-inventief ook mensen heeft genoemd, gebonden aan zeer sterk verinnerlijkte gedragscodes. Het is een beetje zoals de sterk geformaliseerde rituelen die je wel eens aantreft in de menselijke wereld (huwelijken, begrafenisplechtigheden, regendansen), maar deze in haar wereld zijn niet door sociale mores ingegeven maar door een – get this – innerlijke “evolutionaire” drang. Het zit in de genen, en dat is interessant.

Ze combineert in haar werk visies op mensen en op dieren, wat je ook ziet in de naamgeving: de mannelijke “mensen” in haar wereld zijn mannetjes, de vrouwelijke “mensen” vrouwtjes. Het is als een antropoloog die een diersoort beschrijft, en dit is een gezichtspunt dat ze door het hele boek aanhoudt, een erg originele manier van vertellen. Het is alsof je een wetenschappelijk boek van een andere planeet leest.

Mannen en feminisme

Mannen.

Hoe zit het nu met die mannen, wat moeten feministes daar eigenlijk mee? Ze allemaal in de soep draaien, of verwelkomen als bondgenoten? Zijn het Trojaanse paarden in de beweging, slapen we met de vijand als we hetero zijn, zijn feministes mannenhaatsters, moeten we voorbij gender kijken, en naar wat dan wel? Is het een slecht teken dat mannen de opnamestudio’s van M!LF nog niet in brand hebben gestoken omwille van misdaden tegen de mensheid?

En, even serieus nu: wat is de rol van mannen in de feministische beweging? Wat zou die kunnen zijn? Wat is de kijk van feministes op mannen als mensen, als groep, als mogelijke bondgenoten?

1. Inleiding
2. Wat is feminisme
3. Mannen verwelkomen in de beweging
4. Wat kunnen mannen doen – hoe kan je als man een nuttige bondgenoot zijn?
5. Misbruik van feminisme
6. Enkele praktische problemen met mannen in de beweging
7. Enkele nuttige organisaties, websites, teksten

Met dank aan rebelsister voor de vele suggesties.

1. Inleiding

As I watched guys trying to prove their fantasy of manhood–by doing dirt to women, making fun of queers, putting down people of other religions and races–I realized they were doing something really negative to me too, because their fear and hatred of everything “nonmanly” was killing off something in me that I valued.

That’s why I feel a connection to feminism. I want a humanity that is not measured against the cult of masculinity. I want a selfhood that does not reject fine parts of myself just because they are not “manly.” I want courage to confront the things men have done in the world that are damaging to women and that are also leaving no safe space for the self I hope to be.

—John Stoltenberg, Why I Stopped Trying to be a Real Man

In deze tekst ga ik wat nadenken / vaststellen / filosoferen over mannen en feminisme. Ik denk dat het voor iedereen duidelijk is dat mannen vandaag de dag niet zo’n grote rol spelen in de feministische beweging. Alle mensen hebben een rol te spelen voor onze bevrijding uit seksistische onderdrukking maar ik ga ook dieper ingaan op enkele belangrijke misvattingen omtrent mannen en feminisme die volgens mij een goed begrip van het probleem tegengaan. Aan alle mannen die serieus werk willen verrichten tegen seksisme: jullie zijn welkom – kijk zeker ook eens achteraan dit artikel voor enkele nuttige websites, organisaties en tips.

Ik ga in deze tekst niet op alle aspecten in, ik pretendeer geen volledigheid, ik voel wel al een deel twee aankomen :-). Bijvoorbeeld over gender, essentialisme, vrouwenruimtes, transgender personen en feminisme en mijn persoonlijke ervaringen met mannen en feminisme ga ik later nog schrijven. In deze tekst geef ik tips en een mogelijk feministisch pad om te bewandelen voor mannen – alle suggesties zijn welkom om dit aan te vullen.

Voor een inleiding over seksisme / patriarchaat / genderrollen, klik hier (kan nodig zijn om onderstaande tekst goed te kunnen volgen). Ik beschouw seksisme als een systeem van onderdrukking, dat wil zeggen o.a. dat mannen als groep daar privileges uit halen die vrouwen als groep niet hebben, maar eveneens dat alle mensen minder zijn onder dat systeem dan we zouden kunnen zijn. En de praktijk is nog wat complexer: mensen zijn op vele manieren bevoordeeld / benadeeld in deze wereld, vandaar ook het nut van kruispuntdenken. Feminisme is dan ruwweg de beweging tegen die seksistische onderdrukking (maar klik hier voor meer…)

DIY – t-shirts sjabloneren

Feminisme is hip en cool. Wie ‘in’ wil zijn, kán eigenlijk niet zonder kledingstukken met feministische logo’s of slogans. Vandaar dit artikel: homemade coolness, zo eenvoudig kan het zijn!
Waarschuwing: als wandelend uithangbord voor feministische boodschappen schiet je populariteit pijlsnel de hoogte in: schaf je dus alvast een stevige paraplu aan om femi-groupies van je af te slaan – die paraplu kan tevens ook van pas komen om vreemde blikken en wegrollende ogen uit te steken, schouderophalen neer te drukken, steeds terugkerende flauwe opmerkingen non-verbaal te pareren enz.

Door je kleerkast uit de kast

Al enige tijd voelde ik de nood en kriebels om mijn garderobe op te waarderen, door het aanbrengen van feministische slogans en symbolen op kleren. Feministe en daar trots op, wilde ik dat graag ook via mijn kleding uiten. Bijzonder leuk voor mezelf, én voor het verspreiden van feministische propaganda. Het patriarchaat in de ballen schoppen door het aantrekken van een t-shirt, who can say no to that?

Boeken over evolutionaire psychologie

Voor mensen die er écht niet genoeg van kunnen krijgen, en na de reeksen op deze blog nog meer willen lezen – misschien iets serieuzer of wetenschappelijker – over evolutionaire psychologie, darwinistisch feminisme en sociobiologie, hier alvast een lijstje van degelijke boeken over het onderwerp… Meer leestips zijn altijd welkom!

The Trouble with Nature – Sex in Science and Popular Culture van Roger N. Lancaster is een heerlijke, grappige en wetenschappelijk degelijke aanval op al te genetisch denken i.v.m. gender en seksualiteit (“the gay gene”).

Vorig jaar kreeg ik van een docent filosofie nog een tip: Evolutionary Psychology as Maladapted Psychology van  Robert C. Richardson.

Verder heb ik nog een leuk boek gekregen van een weerwolf uit Berlijn, The Myth of Mars and Venus van Deborah Cameron (review 1, review 2, interview). Met allerlei wetenschappelijk onderzoek gaat ze in op veel voorkomende mythes rond sekseverschillen en kijkt ze wat er wel en niet klopt van biologische verschillen. Helder, inzichtelijk, kritisch en met de nodige humor.

Deborah Cameron vertelt in een interview – en uitgebreider in het boek – iets over communicatie (“De Grote Misverstanden Tussen Mannen en Vrouwen”) waardoor ik op slag grote fan ben:

“If, for instance, anyone disagrees with someone else, it’s seen to be because they don’t understand each other. Well, actually you could understand me and still disagree with me. Likewise, if a train is delayed or cancelled, all anyone’s interested in is whether there is an appropriate announcement. Communication has become a substitute for actual problem solving.”

“Where this relates to the Mars and Venus books is that they say problems in relationships between men and women are all down to communication. The misunderstandings are not, for instance, about the fact that men and women are both vying for jobs, or power, or status, or time. That’s quite comforting to a lot of people.”

– Deborah Cameron, Talking tosh on Mars and Venus

Antifeminisme #3: masculinisme

In de reeks anti-feminisme kijken we kritisch naar enkele visies op de maatschappij, visies die volgens ons anti-feministisch zijn in plaats van de mensheid vooruithelpen.  In het eerste deel van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, het tweede deel besprak racisme en islamofobie, en in dit deel kijken we naar masculinisme en enkele “gewone” manieren van denken over mannen en vrouwen. Hierbij aansluitend zijn er ook al twee delen van een extra serie “lachen met evolutionaire psychologie en darwinistisch feminisme”, zie deel één en deel twee.

Masculinisme en mainstream anti-feminisme hebben heel veel gemeen, persoonlijk zie ik masculinisme als een wat extremere variant van de mainstream ideeën over gender, die allesbehalve feministisch zijn. Er zijn natuurlijk veel variaties, maar over het algemeen kunnen we enkele basisprincipes herkennen in de meeste vormen van masculinisme:

• het idee dat mannen terug échte mannen moeten worden en vrouwen échte vrouwen.
• de aanname dat vrouwen geen onderdrukte groep zijn, dat het feminisme gewonnen heeft en zelfs te ver is gegaan
• het idee dat mannen allerlei rechten mankeren die vrouwen wel hebben, rechten die bijvoorbeeld te maken hebben met ouderschap,  keuze voor abortus, onderwijs…
• het idee dat mannen en vrouwen “tegen hun natuur” leven en terug moeten naar “hoe het vroeger was” – meestal gevolgd door een op niets gebaseerde uitleg over jagen, grotten en stammen of iets over thuisblijven voor vrouwen en carrière voor mannen
• een vijandige visie op genderrelaties, waarbij als vrouwen iets winnen dit ervaren wordt alsof mannen iets verliezen (een zogenaamde zero sum game)

Helaas is deze visie razend populair. De meeste mensen die een dergelijke visie aanhangen noemen dit natuurlijk niet masculinisme, maar noemen het “gezond verstand”, of “aanvoelen”, of “de objectieve waarheid” of iets dergelijks. Verder vind je gelijkaardige opvattingen wat minder uitgesproken terug in de mainstream, in het idee dat er nu gelijkwaardigheid is, dat vrouwen nu eenmaal beter zijn in zorgen, boys will be boys, en dergelijke. Masculinisme is seksistisch en ongelofelijk homofoob.

Je vind de eerder belachelijke versies van masculinisme terug bij bijvoorbeeld het Male Liberation Front (M!LF) maar er zijn ook gevaarlijke masculinisten die zich vermommen als “experten” en “opiniemakers” en dergelijke, zoals Jean Gabard bijvoorbeeld. Jean Gabard is zo iemand die eerst negeert dat 99% van de daders van seksueel geweld mannen zijn, en dan als je het hebt over het grote probleem van seksueel geweld tegen vrouwen, gaat klagen dat mannen gediscrimineerd worden.  Oei, discriminatie… Het is een beetje zoals de Gaza-strook binnenvallen en Palestijnen opsluiten en ze beroven van land, vrijheid en water en ze dan terroristen noemen als ze terugvechten. Of raden van bestuur waar alleen maar mannen inzitten en dan alle maatregelen die dat wat moeten verbeteren belachelijk maken met de term positieve discriminatie. Of zoals vrouwen opsluiten thuis en dan zeggen dat vrouwen slechter zijn in wiskunde (dan mannen die een opleiding gehad hebben) en dan als vrouwen keigoed blijken te zijn op school klagen dat onderwijs te vervrouwelijkt is. Discriminatie! Kortom, het gaat over de arme arme man die zich niet meer echt man mag voelen, onderdrukt als hij is, en om terug man te worden blijkbaar wat hulp nodig heeft van vrouwen. En die geven we graag!

Relatieadvies van Tante Tikara

Er zijn heel veel boeken met relatieadvies. Meestal komt het advies daarin erop neer dat vrouwen keihard hun best moeten doen om zichzelf aan te passen aan hun (toekomstige) partners. Hij zit nu eenmaal zo ineen, hij heeft die ondersteunende zorgende vrouw nodig… Onlangs werd in De Morgen (DM Wax, 27/02/2010) nog een boek van een sociobioloog besproken, die van dat verdacht relatieadvies geeft dat erop neerkomt dat vrouwen alles moeten doen om hun mannetje te ondersteunen, dat is nu eenmaal “natuurlijk“. Tijd voor wat feministisch relatieadvies? You bet.

#1 – Als een man je niet waardeert als je je intelligentie laat blijken…

Traditioneel advies: Probeer niet teveel op te scheppen over je intelligentie of je verwezenlijkingen. Geef je man regelmatig complimentjes over wat hij allemaal kan en bereikt.

Lees: beste vrouwen, zorg ervoor dat je nooit overkomt als slimmer dan die mannen, anders kwets je hun breekbare overdreven opgeblazen ego – het ego van de onderdrukker is altijd wat buiten proportie.

Tante Tikara’s advies: Het is normaal dat je in elke relatie compromissen moet zoeken, maar wil je werkelijk wegstoppen wie je bent, wat je kan en graag doet?

Schop hem buiten en zoek iemand die je apprecieert voor wie je bent en niet voor je uiterlijk of als net-iets-minderwaardige persoon of als bewonderend klankbord. Het is vrij typisch in heterorelaties dat vrouwen net iets jonger zijn dan hun man, net iets minder gestudeerd/gereisd/ervaren hebben… hierdoor blijft het gemakkelijk voor mannen om superieur over te komen. Ja, de patriarchale verhoudingen hebben van onze relaties een puinhoop gemaakt, maar we kunnen ze nog redden. Even opmerken dat een relatie met een leuke vrouw of transgenderpersoon ook tot de mogelijkheden behoort, of zelfs *grote schok* geen typische relatie… (niet dat ik wil zeggen dat dat allemaal altijd moeiteloos verloopt, maar het is een mogelijkheid…)

#2 – Als een man zich aangevallen voelt in zijn mannelijkheid…