Gastbijdrage door Ashley Vandekerckhove:
—
DISCLAIMER: Hetgeen hieronder wordt omschreven is niet enkel een probleem binnen links of de progressieve zijde, maar een probleem binnen onze ganse maatschappij. Ik focus me hier in dit artikel op de linkerzijde omdat deze naar mijn gevoel niet kritisch genoeg zijn naar bepaalde personen binnen de gelederen die thematieken als seksisme en racisme niet au sérieux nemen en hierdoor verdeeldheid zaaien.
Het deficit binnen links
De laatste paar jaar zien we een backlash verschijnen op het vlak van inclusie en diversiteit binnen de progressieve zijde van ons land. Bepaalde begrippen die ikzelf als onlosmakelijk vind om de strijd aan te gaan tegen machtsmisbruik en ons normerend denkkader, worden niet als vanzelfsprekend beschouwd bij te veel linkse rakkers. Dit is jammer genoeg geen nieuw fenomeen en is waarschijnlijk al honderden keren aangekaart door andere bezorgde burgers. Zelf probeer ik een duit in het zakje te doen en de algemene boodschap die Ikrame Kastit ons nog niet zo lang geleden heeft meegegeven, namelijk “zwijg niet over machtsverschillen”, is er één die ik graag in de praktijk uitoefen. In tegenstelling tot mevrouw Kastit hou ik het in dit artikel niet algemeen, hoewel deze tekst van toepassing is op iedere Belgische burger, maar benadruk ik graag het belang van een mentaliteitswijziging binnen de linker en/of progressieve zijde opdat we ons kunnen verenigen en kunnen strijden voor hetgeen echt belangrijk is, namelijk rechtvaardigheid. Jammer genoeg zal dit moeilijk gaan als concepten zoals safe space en mannelijk of wit privilege niet eens erkend worden binnen een heel luid roepend deel van de progressieve zijde.