Door Hanna
De strijd voor homorechten heeft in Frankrijk een ander parcours afgelegd dan in de VS. Toch had ook Frankrijk zijn eigen Stonewall. Zo’n moment waarop een grotendeels onzichtbare, ondergrondse sociale beweging opeens tevoorschijn springt en haar emancipatiestrijd in een stroomversnelling komt. Doorgaan met het lezen van “Queer voorouders: het FHAR en de Gazolines”
door Hanna
Op een dag in september 2017, toen ik op bezoek was in Berlijn en het weer onverwachts zonnig bleek, besloot ik een wandeling in het park Tiergarten te maken. Ik liep vanaf het Bundeskanzleramt (het werkpaleis van Angela Merkel) langs de Spree in westelijke richting en kwam, vlak nadat ik het Haus der Kulturen der Welt gepasseerd was, een onopvallende roestbruine gedenkzuil tegen. De zuil herinnerde aan een gebouw dat op een steenworp afstand had gestaan en dat de geallieerde bommen niet heeft overleefd: het Institut für Sexualwissenschaft. De naam is bedrieglijk. Het gaat om veel meer dan een wetenschappelijk instituut. De in 1919 opgerichte onderzoeksinstelling, gevestigd in een statige villa in Tiergarten, was een plek waar in de jaren twintig revolutionaire socialisten in het geheim konden samenkomen, een plek waar homoseksuele intellectuelen hun beginnende emancipatiestrijd coördineerden en het was de plek waar voor het eerst in de geschiedenis trans mensen de medische zorg konden krijgen die ze nodig hadden.
Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat
Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.
Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):
Doorgaan met het lezen van “Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)”
Twee vrouwen.
Twee motoren.
Een reis door Turkije, Iran, Centraal-Azië & Arabië.
Ondertussen weeral een jaar geleden was ik aanwezig bij een lezing van L-Salon, waar Gaea Schoeters en Trui Hanoulle vertelden over hun reis. Twee lesbiennes die met de motor op reis gaan, doorheen allerlei landen die hen op voorhand met klem afgeraden zijn? Geweldig, dat verhaal moest ik horen.
En het was een fantastisch verhaal. De spreeksters vertelden met een charisma dat me geboeid deed luisteren. Elkaar regelmatig afwisselend vertelden ze hun ervaringen, luister bijgezet door een groot aantal prachtige foto’s. Datzelfde verhaal en die mooie foto’s vind je ook terug in het boek dat ze hierover geschreven hebben.
Een eerbetoon
We must recognize that freedom of movement is a precondition for freedom of anything else. It comes before freedom of speech in importance because without it freedom of speech cannot in fact exist.
— Andrea Dworkin, The Night and Danger
Wie is er veilig in publieke ruimtes? Wie kan rondlopen zonder lastig gevallen te worden? Wie domineert die ruimte, wie voelt er zich niet bedreigd in?
W
e leven in het jaar 2010 nu en hoewel veel mensen denken dat er geen discriminatie meer is van holebi’s of transpersonen, zijn er nog heel veel problemen. Mijn vriendin en ik zijn de laatste maanden verschillende keren lastiggevallen. Een lesbisch koppel dat zelfs maar elkaars handen vasthoudt, laat staan een kus geeft, aiai, het is nog altijd vragen om moeilijkheden.
Soms is het erg schrijnend, bijvoorbeeld toen we van de redactievergadering van een feministisch magazine kwamen. Een hele bende enthousiaste feministes, heerlijke gesprekken, en daarna sta je terug in het station. Toen we een rustig plekje zochten om afscheid te nemen, vond een of andere kerel het nodig om mottige commentaar te geven en zijn penis aan ons te tonen. Ok, dan maar wat meer in de drukte gaan zitten? Daar kwam een man voorbijlopen die nogal gaapte. En nog een keer voorbijwandelde. En nog een keer. En ons dan aansprak. Lesbisch, ah, interessant zeg, ja, ik ga niks doen hoor, ik ben gewoon geïnteresseerd… (En dat zegt hij op ongeveer twintig centimeter van onze gezichten) En hij ging maar niet weg. Niet toen we dat zeiden en daarna riepen dat hij weg moest gaan, niet toen we onze middelvinger opstaken. Zucht. Wat moet je dan eigenlijk doen, weer weggaan? Een mep uitdelen?
Doorgaan met het lezen van “Veilig? Op straat als lesbisch koppel”
Dit boek over lesbische seks is leuk, leerrijk en veelzijdig; het is een boek over seksuele opvoeding in de goede zin. Veel mensen vonden voorlichting op school nogal saai maar dit is helemaal het tegendeel, met tips, grappige verhalen, pittige citaten… En het is lekker breed: het focust niet alleen op de fysieke aspecten, maar ook alles errond.
De verschillende hoofdstukken gaan over flirten, uitgaan, je lichaam, vrijtechnieken, relaties, communicatie en seksuele problemen. De uitleg wordt afgewisseld door leuke tekeningen van Farida Laan en erotische en/of grappige citaten uit bijvoorbeeld interviews en uit Zij aan Zij, een Nederlands blad voor lesbische en biseksuele vrouwen.
Als er in detail gegaan wordt dan is het ineens ook goed. Uit allerlei onderzoek blijkt dat het nog steeds nodig is de basisvoorlichting te geven over welk plekje precies waar te vinden is, en welke mogelijke seksueel overdraagbare aandoeningen ook voor lesbiënnes risico’s inhouden. Het boek gaat overal grondig op in en geeft ook handige overzichtjes met wat je zeker moet weten.
Er staan geen foto’s in, wel erg leuke tekeningen en gedetailleerde illustraties van bijvoorbeeld bekken, vagina en clitoris. Dit maakt het boek eigenlijk nog een stuk origineler, en geeft het een heel andere sfeer, zonder aan praktisch nut in te boeten.
In het hoofdstuk over vrijtechnieken zijn bijvoorbeeld de verschillende standjes leuk geïllustreerd en eigenlijk best leerrijk. Niet alle stukken zullen voor iedereen even interessant zijn, maar je kiest natuurlijk helemaal zelf wat je doet/wil proberen in bed… Het boek gaat diep en gedetailleerd in op de verschillende standjes, manieren om elkaar te plezieren, wat leuk/oppassen geblazen is, en veel handige tips.
Doorgaan met het lezen van “Lesbische seks – een praktisch handboek”
Bestaat er zoiets als feministische muziek? En waarom zijn feministes bezig met muziek? Bijvoorbeeld omdat we muziek mooi vinden, ontspannend, inspirerend, motiverend… Maar net zoals in andere vormen van (populaire) cultuur is de muziekwereld niet vrij van seksisme. Vrouwen die hun eigen bands oprichten en muziek schrijven en spelen, komen veel minder aan bod dan mannengroepen of groepen die enkel een vrouw hebben – typisch als zangeres – om een “sexy” imago te krijgen en zo meer te verkopen. Muziek gemaakt door vrouwen wordt ook steeds als “vrouwenmuziek” bestempeld – ongeacht de stijl die ze spelen -, bands die uit vrouwen bestaan worden “vrouwenbands” of “meidengroepen” genoemd – bij bands met alleen mannen wordt dit nooit gedaan, dat zijn “gewoon” muzikanten. Vrouwen en meisjes worden minder aangemoedigd om (bepaalde) instrumenten te spelen en bands op te richten. De berichtgeving over muzikantes en zangeressen in de pers is zelden seksisme-vrij en meestal wordt er commentaar over hun uiterlijk gegeven, meer zelfs dan over hun muziek of songteksten. Enzovoort.
Er zijn heel wat feministes die zelf muziek maken, in eender welk genre en met eender welke instrumenten. Feministische muziek heeft ook te maken met wat er gezegd en gespeeld wordt, en hoe. Teksten kunnen over allerlei feministische onderwerpen gaan: bijvoorbeeld over eigen ervaringen met zelfverdediging, over seksueel geweld, over vechten tegen seksisme in je omgeving, over lesbianisme, over abortus, over “sisterhood” en over het “f-woord” feminisme zelf. Veel feministische muzikantes maken harde muziek, die heel anders is dan “testosteronrock”. Platen worden wel eens in eigen beheer uitgebracht, zowel omdat dat een mooi grassroots idee is (en door het zelf te doen –DIY- behouden vrouwen de controle over hun werk), als omdat vrouwen die niet netjes binnen de mainstream afgeliktheid passen, geweigerd worden op de radio en bij grote platenmaatschappijen.
Daarom deze reeks over feministische muziek. We beginnen met de band Team Dresch en de queercore subcultuur waartoe zij gerekend kunnen worden. Volgende groepen en onderwerpen die in deze reeks (waarschijnlijk) besproken gaan worden zijn onder andere feministische platenlabels, radio, the Chicago Women’s Liberation Rock Band, L7, Bikini Kill, Ani DiFranco, foxcore en riot grrrl. Maar eerst dus Team Dresch… draai de volumeknop alvast omhoog!
Als bijna twintiger was Donna Dresch een van mijn heldinnen. Ze speelde bas en gitaar in een groep die naar haar genoemd was (ondanks dat ze er niet in zong), had een platenlabel opgericht en schreef vroeger (fan)zines. Dat wilde ik ook allemaal doen. Ze ging daarnaast als “merch lady” mee op tour met groepen zoals Bratmobile, en was ook aanwezig op een van de optredens van Bratmobile in Utrecht (Nederland) waar ik zelf naartoe ben gegaan.
Doorgaan met het lezen van “Feministische muziek: Team Dresch en queercore”
Juli 2009. 45° Celsius in de schaduw op een quasi-verlaten keienstrand ergens in Griekenland. Te warm voor een badpak. De bikini die al jaren in mijn kast ligt en die ik voor de zekerheid heb meegenomen, hangt voor het eerst aan mijn lijf. Ik vraag mijn vriendin een paar foto’s van me te nemen, want ik kan me werkelijk niets voorstellen bij de combinatie bikini-en-ik.
Het kledingstuk is in de loop van de tijden enorm vervlochten geraakt met een hyper-vrouwelijke en wat mij betreft fake seksualiteit.
Thuis bekijk ik de foto’s op mijn computerscherm. Ik krijg er rillingen van en een knoop in mijn maag. “Dit klopt niet, dit beeld is fout,” klinkt in mijn hoofd. Het gevoel is vergelijkbaar met het ongemak dat ik voelde toen ik de twee lapjes stof droeg. Ik sus mezelf dat het maar om een kledingstuk gaat en dat ik het voorlopig nooit meer hoef te dragen.
Ik wil een zwembroek dragen en verder niets. Geen lapje textiel dat mijn kleine borsten bedekt en geen broekje dat achteraan in mijn reet kruipt. Ik wil een boxershort, niet te groot en met een touwtje of een goede elastiek zodat hij niet afzakt.
Doorgaan met het lezen van “Dagboek van een genderqueer feminist 2: Monokini my ass”
Identiteiten zijn fluïde en terecht bekritiseren velen het gebruik en misbruik van allerlei etiketten en hokjes-voor-mensen. Toch noem ik hier mezelf ‘genderqueer feminist’: ik hoor u al protesteren… Het gebruik van identiteiten is op verschillende momenten in ieders leven, in verschillende situaties nuttig en zelfs noodzakelijk. U bent op uw werk toch ook een andere persoon dan thuis bij uw partner? Op een bepaald moment een identiteit uitkiezen en gebruiken, is erg nuttig.
In deze context weet u al meteen waar ik voor sta. Verwacht de wereld gezien door de bril van iemand die noch in het hokje ‘man’, noch in het hokje ‘vrouw’ past. In het dagdagelijkse leven word ik vaak als ‘vrouw’ gezien en benaderd, maar… als je je vrouwzijn niet als een evidentie beschouwt, beschouw je ook al snel allerlei ervaringen niet als evident. Zaken die je overkomen precies omdat je als vrouw wordt gezien, zoals:
Ik heb het zéér moeilijk met deze ‘special treatment’ voor wie als vrouw wordt beschouwd. Wat me ook verontrust, is dat vele vrouwen dit accepteren, goedpraten of eraan meedoen. In werkelijkheid is seksualiteit bijvoorbeeld veel complexer en diverser dan dat vrouwonvriendelijke, saaie en commerciële beeld waar veel (jonge) vrouwen zich aan conformeren.
Doorgaan met het lezen van “Dagboek van een genderqueer feminist”
De Tweede Sekse Voorbij 