Trans, TERFs en Playboy.

Overvallen op de kruispunten #10

Overvallen op de kruispunten – de column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag.

Trans, TERFs en Playboy.

Ik haat Playboy. Dat zou geen nieuws moeten zijn, laat staan dat er feministen zouden afwijken van mening daarover. Toch is het zo. Playboy is één van de drijvende krachten achter vrouwenhaat in deze wereld. Niets wat zij doen heeft een goeie intentie, nu niet, vroeger niet, nooit niet. Het enige positieve dat we over wijlen Hugh Hefner kunnen zeggen is dat hij dood is. Het is iemand op wie perfect die leuke uitspraak van toepassing is: “I have never killed a man, but I have read many an obituary with great pleasure.”

Pornoficatie en Seksueel Geweld bij Jongeren, Wie Maalt erom?

door Barbara De Witte

 

We hebben het op deze blog al meermaals gehad over de pornoficatie van onze samenleving, de link met het patriarchaat en de objectivering van de vrouw. Het ontbreekt zeker niet aan wetenschappelijke studies om aan te tonen wat voor impact de steeds toegankelijkere pornocultuur heeft op de manier waarop mannen én vrouwen zichzelf en hun (seksuele) relaties beschouwen. Tenslotte puilt ook de (selectieve) media uit van opiniestukken omtrent het onderwerp. Wat echter opvalt is dat de mainstreammedia zelden posities inneemt en opvallend weinig linken legt tussen de, intussen genormaliseerde, pornocultuur  en perverse faits divers.

Een open brief aan P-magazine

Vrijdag 7 november organiseren jullie de Dag van het Decolleté. Via een reclameboodschap op de radio heb ik hiervan kennis genomen. In deze spot verwijzen jullie naar onderzoek dat zou aantonen dat vrouwen die ‘sexy’ gekleed op het werk verschijnen, gemiddeld 10% meer zouden verdienen. Vandaar deze “ludieke” actie. Stuur op 7 november een foto door van je decolleté en maak kans op een jaar lang gratis lingerie te winnen of ‘haha’ loonsverhoging te krijgen van je baas. Excuseert u mij als het lachen mij vergaat. In plaats van ermee te lachen krijg ik zin om onder het mom van een “ludieke” actie, iedereen op te roepen jullie tijdschrift op de brandstapel te gooien. Discriminatie en ongelijkheid zijn in mijn ogen geen laughing matter maar een bittere realiteit. Daar wens ik echter niet verder op in te gaan. Evenmin wil ik het hebben over de bestaande loonkloof. Wat ik wel wil, is uiting geven aan mijn walging voor jullie.

Verzet tegen de pornocultuur – een aanzet tot directe acties

Er is een hele reeks artikels op deze blog over de problemen van de pornocultuur, nog een aanrader is De leugens van de pornocultuur op DeWereldMorgen.be. Het probleem is voldoende gekend, nu rest de vraag: wat kunnen we doen om hiertegen te reageren?

Ik pretendeer niet te weten welke oplossingen “het beste” of zelfs maar werkbaar zijn, maar er zijn naar mijn mening te weinig acties rond dit thema. Dus, tijd om eraan te beginnen 🙂 Daarom deze aanzet tot debat en creatief experimenteren. Naarmate we deze acties zelf uittesten zullen we meer nieuws brengen. Alle tips, suggesties, kritiek welkom!

In dit stukje gaat het over directe acties, die je zelf of met een kleine groep kunt doen. Er zijn andere vormen van acties. Bewustwording en vorming bijvoorbeeld: proberen mensen bewust te maken van het probleem door artikels, filmavonden en dergelijke; er is een juridische weg, enzovoort. Maar in dit stukje ligt de focus op directe actie. Wat kan je nu zelf doen?

Pornocultuur – een overzicht

Waarden, beelden en gedrag vanuit de porno-industrie stromen door naar de mainstream van de samenleving, een proces dat we pornoficatie noemen. Onze cultuur is veranderd in een pornocultuur en het wordt steeds erger. De pornocultuur kleurt de manier waarop we mensen zien en perverteert onze menselijke behoefte aan seksualiteit en intimiteit. Pornografie ontmenselijkt ons en maakt ons tot objecten. Waar is er nog plaats voor onze gevoelens, onze onzekerheden, onze emotionele kanten in alle diversiteit en onze communicatie?  Seksualiteit is iets heel belangrijks en moois en we mogen ons dat niet laten afpakken door een gewelddadige miljardenindustrie enkel uit op winst. In een reeks artikels op deze blog proberen we het probleem te schetsen, voorbeelden te analyseren en mogelijke alternatieven te bespreken.

In Stop de pornocultuur – deel 1 geef ik een korte introductie over het probleem met pornografie en pornocultuur. Het is iets te kort en zonder cijfers, maar het is een begin.

Deel 2 werd geschreven naar aanleiding van een interview met “alternatieve porno” maakster Jennifer Lyon Bell in De Morgen. Het bevat een kritiek van haar uitspraken en handelingen. Zowel dit stuk als deel drie hebben toen heel wat commentaar gekregen…

Omdat er een hevige discussie opstak o.a. in feministische, lesbische en activistische milieus rond de “alternatieve porno” kwestie, schreef ik een uitgebreide verduidelijking in pornocultuur 3: alternatieve porno, erotiek en slow sex. Dit is wat mij betreft een basisreferentie: als je die tekst niet hebt gelezen, weet je waarschijnlijk niet hoe we op deze blog naar pornografie kijken en waarom we ook met “alternatieve” pornografie zoveel problemen hebben. Hierin probeer ik ook wat definities te geven omdat er volgens mij sprake is van een gigantische begripsverwarring in het pornodebat.

Seksisme-spotting is een kort fotoverslagje van een uitstapje van Rebelsister en Tikara doorheen de winterse straten van Gent.

Hotel Jarretelle en de tyrannieke klauw van de stoeipoes, door collega Robinette, is het vierde deel in de reeks – een mooie en kritische bespreking van een gruwelijke avond: een bezoek aan Hotel Jarretelle.

In Viva Vulva (!) van gastschrijfster sofiesluimert gaat het over de wereld van de vrouwelijke genitaliën, de industrie van plastische chirurgie, labiaplastie (schaamlip correctie) en schoonheidsidealen.

Collega Licantropa keek op het Zweedse Queertopia festival naar Too much pussy, een nieuwe film van Emilie Jouvet. Dit vijfde deel in onze reeks bespreekt de pijnlijke ervaring van kijken naar een zogenaamd alternatieve, queerfeministische film.

In deel zes van deze reeks bespreek ik een drietal trends van de oprukkende pornocultuur  (burlesque, bdsm en pornocultuur in feministische ruimtes) en ga ik dieper in op het concept seksuele bevrijding, wat het niet is en wat het wel kan zijn.

Verzet tegen de pornocultuur – een aanzet tot directe acties bespreekt enkele mogelijke actievormen om zelf of met een paar mensen directe actie te ondernemen.

Pornocultuur 6 – Seksuele bevrijding ?

De geest, die vanaf de prilste jeugd geleerd heeft dat schoonheid de scepter van de vrouw is, gaat zich naar het lichaam vormen, zodat zijn gefladder alleen maar tot doel heeft zijn gevangenis nog mooier uit te doen komen.
— Mary Wollstonecraft, A Vindication of the Rights of Women, 1792

(…) kink, at its core, represents an attempt to derive as much excitement and titillation out of sex as possible while avoiding real intimacy.

— Nine Deuce, BDSM Part 2: The Problem With Kink

In deel zes van deze reeks bespreek ik een drietal trends van de oprukkende pornocultuur  (burlesque, bdsm en pornocultuur in feministische ruimtes) en ga ik dieper in op het concept seksuele bevrijding.

1 – Burlesque

Burlesque is weer terug – jochei! Collega blogster Robinette heeft er al een goed stukje over geschreven, met haar ervaringen na een bezoekje aan Hotel Jarretelle. Ik ga hier verder in op een aantal problemen en algemene trends.

Wat is burlesque, vraag je je misschien af? Even kort:

1. een vorm van striptease – cabaret – show voor de hogere klassen;
2. een reeks excuses om uit te leggen hoe het niet hetzelfde is als striptease, maar wel stijlvol, bevrijdend, empowerend, smaakvol prikkelend, en meer van dat soort postmoderne neoliberale nepfeministische woorden;
3. belachelijk conservatief en van een soort door nepbevrijding opgedrongen preutsheid die je niet zomaar kan bereiken – daar moet je keihard aan werken…

In de DM Zomer van 10 juli 2010 staat een interview met Chrys Columbine, een performer die komt optreden op de Gentse feesten met “Hotel Jarretelle”. Columbine, Columbine… toch niet van die school? Jawel, performer Chris Berardi vond dat ze nog een hippe artiestennaam nodig had – iets edgy, want ze speelt vaak “een babydoll, een schijnbaar onschuldig blondje met een duister kantje”.  En de keuze voor een school waar een massamoord heeft plaatsgevonden lag, euhm, voor de hand? Aha. Leuk, verfrissend en edgy, en niet, pakweg, grof en plat en enorm kleinerend t.o.v. de gruwelijke gebeurtenissen in de Columbine Highschool. Die fijnbesnaardheid van de betere performers, ik kan er wel van huilen.

Heel origineel trouwens, en niet gewoon fantasie # 1 op de patriarchale hitlist, zo’n blondje met een duister kantje. Nudge nudge wink wink, say no more! Maar het zal wel weer van een ironische subtiliteit zijn die mijn verstand ver te boven gaat. Wat is dat duistere kantje dan wel zeg, vraag je je af. Heeft ze – gaap – een paar handboeien en zweepjes bij haar bed liggen? Roostert ze wel eens een cavia boven een vuurtje? Dient ze haar belastingsaangifte te laat in, doordrenkt met bloed? Geen idee.

Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)

Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat

Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.

Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):

“Deus ex machina”: deus non habet vaginam

De vrouw weer eens op haar plaats gezet: aan de haard, of in een mannelijke bedstee.

Het literaire tijdschrift Deus ex machina bracht een speciaal nummer uit, waarin ‘vrouwen het hoogste woord voeren’ (er zijn ook bijdragen van mannelijke auteurs). Gezien de geringe aandacht die doorgaans aan vrouwelijke literartistes besteed wordt, is zo’n initiatief toe te juichen (spoiler: wacht nog eventjes met het bovenhalen van die loftrompet).

Ter gelegenheid van de speciale uitgave is de titel gewijzigd in Deus ex vagina (alarmbel). Daar is vast over nagedacht, maar mijn wenkbrauwen schieten er alvast de hoogte van in. Zowel letterlijke als figuurlijke vertaling zijn weinig literair noch vrouwverheerlijkend. God (m) uit een vagina (v)? Een redding uit een vastzittende situatie, door het vrouwelijke geslachtsorgaan (in plaats van ‘als door een goddelijke interventie’)? Het vrouwelijke literaire overwicht in het nummer belichten door ‘vagina’ in de titel te plaatsen, daar is vast een hoop creatieve brainstorming aan te pas gekomen…

Maar oké, ik laat de titel voor wat ze is. De uitgave is in twee verdeeld: een ‘serieus’ deel en een ‘speels’ deel (schellere alarmbel), met afzonderlijke covers. Het serieuze deel is veelbelovend, daar ga ik straks op in.

Eerst het ‘speelse deel’ even onder de loep nemen. Mijn aanvankelijke gejuich verstomde bij het lezen van de inleiding. Enkele fragmenten hieruit blazen de behoorlijk overkomende inhoud als een kaartenhuis van tafel. Ik citeer: “Deus ex Machina verleidt als op een bal masqué en wordt Deus ex Vagina, een literair damesblad voor de spelende vrouw. Vrouwen van vandaag willen zich niet in een keurslijf laten dwingen door maatschappelijke conventies en vinden het leuk te experimenteren met verschillende rollen. De hedendaagse vrouw is niet enkel Madonna en Hoer, maar ook Coquette, Muurbloempje, Allumeuse, Duivelin, Keukenmeisje, Literair Wijf, Femme Fatale of Sirene.” (oorverdovend loeiende alarmbel, onmiddellijke evacuatie genoodzaakt!!)

Damesblad?! Spelende vrouw? Keukenmeisje?! Hoer?! Madonna?! God verhoede het dat vrouwen serieus genomen worden in de “L”iteratuur! Laten we ze vooral betuttelen, en reduceren tot een voorwerp uit weinig geïnspireerde mannelijke fantasieën (zoals in zowat de rest van de maatschappij). Snoer ze de mond, zodat ze – o wee, hoor ik daar enkele knieën bibberen? – geen bedreiging vormen voor het mannelijke ego!

Let op het gebruik van hoofdletters in de tekst: “De Madonna” – o, knieval, “De Hoer” – o, bewonderende uitroepen. De goede, hedendaagsche vrouw is niet alléén dat, maar veel meer. Noem uzelf een hoer, zo u wil, maar niet mij, niet een vrouw, niet de vrouw.

Aardigheidje – Open VLD pin-ups

Op deze blog proberen we veel verschillende stemmen aan het woord te laten. Sinds kort nodigen we gastschrijfsters uit om ook hun zegje te doen. Voortaan zullen ook bijdrages van Nathalie De Bleeckere van het Vrouwen Overleg Komitee (VOK) op deze blog verschijnen (deze bijdrages zullen tevens op de website van het VOK te vinden zijn)…

lezersbrief

We nemen er akte van dat Open VLD-kopstukken zich publiekelijk vertonen met pin-ups op de manchetknopen op hun designerhemdjes. Het toont treffend wat we uit progressieve feministische hoek al lang zeggen: de liberale mantra over hoe gelijkheid tussen mannen en vrouwen een verworvenheid is in dit land, speldt ons gewoon wat op de mouw. Misschien valt het ook ‘moderne’ burgers van eigen bodem niet mee om hun overtuigingen strikt privé te houden? Niet dat wij dan roepen om een verbod. Maar we zijn niet vies van een stevig maatschappelijk debatje over de selectie(ve) waarden van de politici die ons land besturen.

Nathalie De Bleeckere, bestuurslid Vrouwen Overleg Komitee (VOK)
11 juni 2010

Zie ook andere gastschrijfsters:

Viva Vulva (!) van Sofiesluimert

Dagboek van een genderqueer feminist 7: Hotel Jarretelle en de tirannieke klauw van de stoeipoes

In verschillende media, én elders, probeerde men mij ervan te overtuigen: “Dit is géén striptease!”
Nee, het is burlesque. Dat wil zeggen: het is meer, het is zeer cultureel verantwoord… In elk geval, het is not done om het te vergelijken met plat, ordinair ‘strippen’.

Goed. Ik luister immers (bijna) altijd naar mijn lieve medemens, en geef hemhaar steeds op zijn minst het voordeel van de twijfel.

Sta ik op een drukkend warme Gentse Feesten-avond in een afgesloten Vooruit-Kaffee, komt Vitalski op scène en vertelt die daar om te beginnen doodleuk: “Dames en heren, laat mij de grammatica van de avond voor u uiteenzetten. Er staat een tiental bloedmooie dames voor u klaar, die zich naargelang uw enthousiaste feedback meer en meer zullen uitkleden.”

Geef mij een betere definitie van ‘striptease’… En ja, het bleek nog waar te zijn ook. Ik heb de rit uitgezeten en ben er meer dan ooit van overtuigd: ‘Hotel Jarretelle’ is een striptease. Een tiental stripteases, eigenlijk.

Viva Vulva (!) – designervagina’s en de schoonheidsindustrie

Onderstaande tekst is van gastschrijfster sofiesluimert…

Viva Vulva! Met deze woorden snij ik een taboeonderwerp aan: de vrouwelijke genitaliën, en wil ik ons onderdompelen in de wondere wereld der verscheidene vulva’s.

Het wordt dringend tijd dat we ons allen kritisch en bewust losrukken van homogene, gephotoshopte, en chirurgisch gecorrigeerde voorstellingen van hoe een vagina eruit zou moeten zien, van wat zogezegd een “normale” vagina is. Dit zou veel vrouwen onnodige schaamte en overbodige zelfcomplexen besparen. Dit zou álle mensen meer realiteitszin verschaffen. Het wordt dringend tijd om in te zien dat wij vaak onbewust voortdurend overspoeld worden met irrealistische schoonheidsidealen die onze blik op de werkelijkheid verengen, verdoezelen, vervormen en ons onzeker maken, dat velen hierdoor ongelukkig zijn met eigen lichaamsdelen en verlangen naar iets dat nooit te bereiken valt: het “perfecte” lichaam, de “perfecte” vagina. Steeds meer vrouwen en zelfs minderjarige meisjes gaan over tot plastische chirurgie zonder dat daar een medische noodzaak voor is.

In de zogenaamde “schoonheidsindustrie” (hoe kon schoonheid toch ooit een industrie worden?!) werd zelfs een op commerciële pornografie geïnspireerde “designervagina” ontworpen. Overtollig geachte huid rond de clitoris wordt weggesneden, binnenste schaamlippen die uitsteken worden kortgesneden tot ze niet meer uit de buitenste schaamlippen steken (de zogenaamde “labiacorrectie”, alsof grote schaamlippen fout zijn en verbeterd moeten worden!), soms wordt de vagina ook wat versmald en wordt een vooruitstekende venusheuvel onderworpen aan micro-liposculptuur waarbij vet wordt weggezogen, et voilà… de designervagina is geboren (die mijn inziens lijkt op de vagina van een tienjarige)! Uiteraard is die vagina ook kaal, want schaamhaar is toch maar iets vuil, bah.

Het wordt dringend tijd om de uiterlijke normen die ons opgedrongen worden door media en mode en hieruit voortvloeiend zelfs medemensen luidkeels te doorprikken. Dus ik schreeuw. Ik schreeuw: leve de diversiteit! Leve de diversiteit van vagina’s! Want de werkelijkheid = diversiteit! Tot hier mijn persoonlijke loslippigheid.

Ik voegde een foto toe van ‘the Great Wall of Vagina’, een werk van Jamie McCartney. Toevallig ontwikkelde zich in oktober 2008 zo’n beeldhouwwerk in mijn hoofd, een muur vol diverse borsten en een muur vol verschillende vagina’s, maar doordat ik vroegtijdig gestopt was met mijn avondschool en bijgevolg bepaalde beeldhouwtechnieken niet heb geleerd, heb ik dit jammer genoeg nooit verwezenlijkt. Mijn vreugde was dan ook groot toen ik gisteren toevallig ontdekte dat iemand dit effectief gecreëerd heeft! Jamie McCartney is mijn inziens een feministische kunstenaar, zelfs al definieert hij zichzelf zo niet expliciet. Meer van die mannen, graag! Feminisme is geen strijd die alleen vrouwen aanbelangt en die louter gedragen kan/moet worden door vrouwen. Feminisme is voor mij een levensvisie die gendergelijkwaardigheid vooropstelt, diversiteit aanvaardt en apprecieert, sekseverhoudingen in vraag stelt, en machtspatronen detecteert en bekritiseert.

Veilig? Op straat als lesbisch koppel

We must recognize that freedom of movement is a precondition for freedom of anything else. It comes before freedom of speech in importance because without it freedom of speech cannot in fact exist.

— Andrea Dworkin, The Night and Danger

Wie is er veilig in publieke ruimtes? Wie kan rondlopen zonder lastig gevallen te worden? Wie domineert die ruimte, wie voelt er zich niet bedreigd in?

We leven in het jaar 2010 nu en hoewel veel mensen denken dat er geen discriminatie meer is van holebi’s of transpersonen, zijn er nog heel veel problemen. Mijn vriendin en ik zijn de laatste maanden verschillende keren lastiggevallen. Een lesbisch koppel dat zelfs maar elkaars handen vasthoudt, laat staan een kus geeft, aiai, het is nog altijd vragen om moeilijkheden.

Soms is het erg schrijnend, bijvoorbeeld toen we van de redactievergadering van een feministisch magazine kwamen. Een hele bende enthousiaste feministes, heerlijke gesprekken, en daarna sta je terug in het station. Toen we een rustig plekje zochten om afscheid te nemen, vond een of andere kerel het nodig om mottige commentaar te geven en zijn penis aan ons te tonen. Ok, dan maar wat meer in de drukte gaan zitten? Daar kwam een man voorbijlopen die nogal gaapte. En nog een keer voorbijwandelde. En nog een keer. En ons dan aansprak. Lesbisch, ah, interessant zeg, ja, ik ga niks doen hoor, ik ben gewoon geïnteresseerd… (En dat zegt hij op ongeveer twintig centimeter van onze gezichten) En hij ging maar niet weg. Niet toen we dat zeiden en daarna riepen dat hij weg moest gaan, niet toen we onze middelvinger opstaken. Zucht. Wat moet je dan eigenlijk doen, weer weggaan? Een mep uitdelen?

Seksisme-spotting

Seksisme is overal rondom ons: in beelden, in woorden, in gedrag van de mensen om ons heen, in de media, op school, op het werk, … en ook op straat… Soms merken we het haast niet meer dat iets seksistisch is, omdat we het bijna gewoon zijn en het “normaal” lijkt of omdat het een erg subtiele vorm van seksisme is, maar andere seksistische uitingen zijn dan weer heel opvallend en duidelijk.

We proberen met deze blog lezersters bewust te maken van alledaags seksisme. Door teksten te schrijven, maar ook door foto’s te posten van vormen van seksisme die we zijn tegengekomen in onze omgeving. Want ja, genderongelijkheid en respectloosheid tegenover vrouwen bestaat nog steeds.

Een recente winterse stadswandeling leidde ons langs de etalages van een paar hippe kledingwinkels… Hier kan je enkele goede voorbeeldjes van seksisme en vrouwenhaat in reclame en populaire cultuur zien. De foto’s spreken voor zich…

Theo Heuft – Nederlandse pooier-kapitalist wil bordeel openen in Brussel

Behind every great man (c) Julia Rice

De Morgen, het zogenaamd onafhankelijke dagblad dat steeds verder de dieperik ingaat, heeft nu (31/10/2009) Theo Heuft geïnterviewd. De pooier en voormalig uitbater van het Amsterdamse luxebordeel Yab Yum wordt niet voorgesteld als de walgelijke uitbuiter en crimineel die hij eigenlijk is, maar als een verfijnde zakenman die hard gewerkt heeft en nu kan genieten van goed eten, kunst en sigaren.

Als een vader was hij voor zijn meisjes

DM: Was u een pooier?

TH: Ik vind het vreselijk als mensen me een pooier noemen. Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen. (…) Ik heb geprobeerd om die meisjes op te voeden.

Een van de manieren waarop pooiers zich als goede mensen proberen voor te stellen is als een “goede vader” die waakt over de veiligheid van de meisjes. Je kent het wel: als ze netjes in de pas lopen en doen wat hij zegt, mishandelt hij ze zelf niet te hard en pakt hen niet al hun geld af.

“Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen” is een mooie. Het pleit hem volledig vrij van verantwoordelijkheid en schetst hem als simpelweg een enabler: iemand wil een tekening maken en je geeft ze potlood en papier. Die meisjes stond werkelijk te trappelen om in een bordeel te gaan werken en gelukkig had hij het startkapitaal: een mooie samenwerking. Hij werd er stinkend rijk van ook, maar dat is bijzaak. Natuurlijk was het geld slechts bijzaak zoals hij duidelijk maakt in het interview – dat zeggen zo ongeveer alle bedrijfsleiders die geïnterviewd worden.

De staat onderdrukt, de wet is gelogen, de rijkaard leeft zelfzuchtig voort

Legal Tender (c) Julia Rice

In Nederland kan het, en wát een vooruitgang: prostitutie is legaal, waardoor het netjes kan geregeld worden dat de “ondernemer” en de vrouwen belasting betalen. Hierdoor krijgt de staat inkomsten van prostitutie én kan de pooier-kapitalist zijn onderneming legaal laten voortbestaan zonder eventuele rechtsproblemen. Het Nederlandse legaliseringsbeleid voor prostitutiebeleid heeft gefaald trouwens, het was een op zich misschien interessante poging maar het heeft niet geleid tot meer mensenrechten voor de vrouwen in prostitutie, niet geleid tot het verminderen van uitbuiting, niet geleid tot het afnemen van de macht van pooiers en niet geleid tot een afname van vrouwenhandel. Kortom, het heeft volkomen gefaald op alle belangrijke punten. Bovendien kan je stellen dat het de staat medeplichtig maakt aan de uitbuiting van vrouwen in prostitutie. Maar dat is stof voor nog een ander artikel.

Het enige voordeel van de legalisering van prostitutie is voor de pooier-ondernemer: die kan zijn zaakjes netjes verderzetten en krijgt een aura van legitimiteit aangemeten. In plaats van een welverdiende gevangenisstraf wacht hem een belastingaanslag.

Geld maakt veel goed in een kapitalistische samenleving. Je koopt er status mee, credibiliteit, legitimering van wat voor zaken je dan ook doet.

Stop de pornocultuur 3 – alternatieve porno, erotiek en slow sex

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

Gezien er de laatste tijd in het Belgische feministische landschap, op deze blog en in andere media nogal wat discussie is over alternatieve of  “feministische” porno, en er heel veel vragen worden gesteld en beschuldigingen gericht aan de anti-pornografie feministes – waarvan ik er één ben – ga ik in dit deel de specifieke bedenkingen rond alternatieve pornografie [1] nog eens op een rijtje zetten.

Verder ga ik ook een – voor mijn doen ongelofelijk liberaal – voorstel doen dat voor mij een eerste heel mooie en bevrijdende stap kan zijn tegen uitbuiting in de porno-industrie, en dat nog wel zonder “censuur” [2]… Ja, de feministische kerstvrouw komt vroeg dit jaar. Dit gaat als een van de volgende artikels in deze reeks verschijnen.

Alvast een disclaimer: mijn door fijn stof aangetaste hersenen kunnen wel degelijk nog een verschil maken tussen verschillende beelden en verschillende mates van dwang, keuzevrijheid en seksisme. Je gaat mij niet horen beweren dat het allemaal hetzelfde is en dat een lichtjes irritante stereotiepe seksscène, hoe cliché ook, hetzelfde is als beelden waarin vrouwen als vuil behandeld worden, geslagen of verkracht. Natuurlijk is daar een verschil tussen.

Namen en hokjes

Onlangs was ik op een voorstelling in Brussel van het boek “Een leeuw in een kooi“, het feministische antwoord op de racistische mediagekte rond de hoofddoek, en Ida Dequeecker, een tweedegolf feministe die nu actief is in BOEH! en VOK, vertelde dat ze het boek fantastisch vond maar wel wilde vragen om meer precisie in de gebruikte termen. Het was in een andere context, maar ik ga haar woorden hier toch ter harte nemen.

Volgens mij is er in het pornodebat sprake van een gigantische begripsverwarring – een aantal mensen gebruikt de naam pornografie voor beelden die ze wel opwindend maar niet seksistisch vinden. Ze bedoelen erotiek, maar omdat we in een pornocultuur leven, is porno plots hip en cool en worden ook erotische beelden zo genoemd, waardoor de indruk gewekt wordt dat de porno-industrie een legitieme industrie zou zijn. Helaas is dit naamgebruik niet zo onschuldig als het op het eerste zicht lijkt. Langs de ene kant accepteert het impliciet de porno-industrie als een legitieme industrie die gewoon wat bijgestuurd moet worden, en verlegt het de koers van afschaffing naar aanpassing. Langs de andere kant wordt die vermenging van erotische beelden en pornografie ook nog eens gebruikt om anti-porno feministes te beschuldigen anti-seks te zijn.

Pornocultuur deel 2 – Jennifer Lyon Bell in De Morgen

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

De alomtegenwoordigheid van de pornocultuur vandaag drijft me echt de muren op van frustratie en verdriet, maar helaas kunnen we het onderwerp niet begraven. Zoals een zombie in een slechte film komt het steeds terug, alsmaar stinkender en stinkender…

Ik probeerde al een hele tijd te negeren dat er een soort onzalig Muriel Scherre / Goedele Liekens / Jennifer Lyon Bell zakenvrouwenverbond was ontstaan. Met meditatie of thee drinken kom je een heel eind, maar toen ik op een rustige zaterdagochtend in het park aan het ontbijten was met een medefeministe en de krant opensloeg, werd het me toch te gortig.

Om het met Melissa McEwan van Shakesville te zeggen: “I  write about the things I can’t not write about. If I wrote about all the examples of sexism I see every day, I’d never sleep.”

In onze fijne Belgische krant De Morgen zit sinds een tijdje een bijlage die DM Wax heet, met als subtitel “niet alleen voor vrouwen”. Die bijlage is altijd goed voor gruwel, van “sexy schaatssters in playboyoutfits die het helemaal voor zichzelf doen” tot scheldpartijen op die ene verdwaalde feministe die probeert pro-anorexia sites te doen verbieden. Kortom, feminisme nieuwe stijl. Fun feminisme: pornografie mag wel, maar praten over onderdrukking en geweld niet meer. En daarin past Jennifer Lyon Bell perfect: deze Amerikaanse pornomaakster komt opduiken in België en werd prompt geïnterviewd. Niet toevallig is ze bezig aan een nieuwe reeks pornofilms waarmee ze nu ook het seksleven van Belgen naar nieuwe dieptepunten zal leiden. Alle Belgen, ook de lesbiënnes die tot nu toe daarvan gespaard waren gebleven, want JLB werkt ook aan een reeks lesbische pornofilms. Dankuwel, ik vroeg me al af hoe ik er ooit achter moest komen wat ik in bed moest doen met mijn lesbische partner, nu ga ik het eindelijk weten.

Maar goed, over naar de feiten.

Het interview begint zoals het hoort: JLB zegt dat ze wel een feministe is, maar een “positieve feministe”. En daar hoef je niet lesbisch voor te zijn. Ok, goed dat dat opgeklaard is dan. Laten we ons snelsnel distantiëren van het lesbische gevaar. Ik bedoel, sommige van die vrouwen willen zelfs geen seks met mannen, komaan!

Verder in het interview:

“Maar je hebt wel iets tegen porno?

Helemaal niet. Ik wil gewoon betere porno, waar ik zelf ook iets aan heb.”

Het probleem met die zogenaamd feministische pornomaaksters is eigenlijk dat hun argumenten meestal zodanig kortzichtig zijn dat je er geregeld van van je stoel valt. De problemen met de pornoindustrie, bijvoorbeeld:

Carnaval van radicaal-feministes, nr 22

Om de zoveel maanden is er een gastvrouw die op haar blog een reeks artikels en blogteksten verzamelt die deel uitmaken van het radicaal-feministische carnaval. Daar vind je scherpe, mooie, leuke, pijnlijke, confronterende of interessante artikels, vaak een combinatie van dit alles…

Het tweeëntwintigste carnaval is te vinden op Genderberg.

Wat wat valt er zoal te lezen? Het heel  interessante – en lange – artikel van D. A. Clarke is nu beschikbaar online. Ze analyseert de effecten van het neoliberalisme op de slavenhandel en verkoop van vrouwen en de manier waarop neoliberalisme de stemmen van feministes hiertegen het zwijgen oplegt:

“Over the last few decades, pornography and prostitution have become more and more socially acceptable, more ‘mainstreamed’. We are generally told that this process is a positive sign of the liberalization of society, a movement away from restrictive social norms associated with the Fifties and earlier decades. The acceptability of pornography and pimping is tied closely in the public mind with tolerance for lesbians and gays, improved sex education, improved access to birth control technologies, etc. We are told it is a package deal.”
…
“In this set of interlocking essays I will suggest that over the last three decades an ideological barrier — perhaps a much more perdurable one than even the traditional hurdles of male privilege, right-wing misogyny, and liberal smugness — has been raised with the intent to silence discourse about social justice in general. The ideology of neoliberal economics (also known as ‘globalisation’ or ‘global capitalism’ or the ‘New World Order’) has created a new intellectual, cultural and media milieu in which it’s virtually impossible for feminists to create any serious social dialogue about the meaning and implications of the traffic in women and girls. I will suggest that in order to renew a meaningful critique of the commodification of women and girls, we must rediscover a critique of commodification itself — of neoliberal economics in general, of global capitalism, and of the ‘consumer model’ of politics, life, and reality itself which is now firmly enthroned in academia, government, and business circles.”
— Prostitution for everyone: Feminism, globalisation, and the ‘sex’ industry’

Beperkt Houdbaar – documentaire over schoonheidsindustrie

Sunny Bergman, een nederlandse filosofe, maakte enkele jaren geleden een fantastische documentaire over de schoonheidsindustrie. (Het is dat deze blog nog maar kort bestaat anders hadden we er al veel eerder reclame voor gemaakt…) Ze gaat heel boeiend en persoonlijk in op de manier waarop we onzeker gemaakt worden en de vreselijke stroom van “ideaal”-beelden die op ons af komen. Je hoort vrouwen aan het woord, die op zoek zijn, enkele  onderzoeksters, en ook enkele – bijster onsympathieke – plastisch chirurgen. Op de website beperkt houdbaar kan je de docu online bekijken, of de dvd bestellen.

Deze documentaire is ook ideaal als start voor een discussie, feministische groepen zoals FC Poppesnor (Antwerpen) en FAB (Gent) hebben die al meermaals getoond tijdens bijeenkomsten – interessante discussie verzekerd…

Op de site is er ook een manifest te lezen, “Sex moet weer haute couture worden“. Lezen, en meteen ondertekenen!

“Onze gedroomde vrouw is geen humorloos symbool van nieuwe preutsheid. Maar zij is nog minder een hoer of bitch gedomineerd door kansloze wannabe pimps. Het beeld van de gewillige stoeipoes die zich op haar achterwerk laat slaan, komt ons de neus uit. Waarom kunnen schietgrage gangsters die zich omringen met ‘geile’ onderdanen, voorzien van gigantische nepborsten, rekenen op eindeloos veel zendtijd? Sinds wanneer is onderdanigheid een bewonderenswaardige eigenschap?

…

Vrouwen moeten zelf een vuist maken tegen de eenzijdige wijze waarop vrouwelijkheid en seksualiteit momenteel gedefinieerd worden.”

Feministisch anti-pornografie congres van 2007

In maart 2007 vond er in Wheelock College (Boston) een anti-pornografie congres plaats onder de titel “Pornography and Pop Culture: Re-framing Theory, Re-thinking Activism”. Daar kwamen honderden mensen samen en dat heeft de feministische beweging in de VS op dat vlak nieuw leven ingeblazen. Een deel van de presentaties is opgenomen, en enkele teksten zijn ook beschikbaar, er zitten een paar aanraders tussen:

Gail Dines

Dines is prof. Sociologie en Vrouwenstudies aan Wheelock College. Haar presentatie gaat over de beeldcultuur waarin we vandaag leven, de opkomst van pornomagazines, video en internet, welk effect die beelden hebben op ons en welke boodschap ze verspreiden. De audiokwaliteit is heel goed, ze is prima verstaanbaar en spreekt duidelijk Engels, handig voor anderstaligen:

Video: “Pornography and Pop Culture: Putting the Text in Context”

Robert Jensen

Jensen is prof. Journalistiek aan de University of Texas (Austin). Zijn presentatie gaat over de mannenkant van het verhaal: wat kunnen mannen doen, welke gevoelens spelen er mee en hoe kunnen we ook mannen overtuigen mee te doen met de strijd. Het is ook een heel persoonlijke presentatie geworden, waarin hij eerst kort spreekt over Andrea Dworkin, een van de meest invloedrijke en tevens meest gedemoniseerde radicaal-feministes uit de tweede golf. Andrea stierf in 2005 en heeft het congres helaas niet meer mee kunnen maken. Daarna spreekt hij over “echte” mannen, hun gevoelens, de keuzes waar ze voor staan en seksuale moraliteit.

Video: Real Men, Real Choices
Tekst: Real Men, Real Choices

Not For Sale – boekbespreking

Not For Sale – Feminists Resisting Prostitution and Pornography is een recent boek (2004) dat bijdragen verzamelt rond prostitutie, pornografie en mensenhandel.

Met artikels geschreven door bijna 30 feministes, profeministen en overlevers van prostitutienetwerken is dit de meest recente, meest radicale, heldere analyse van deze problematische fenomenen die voor veel feministes de focus vormen van hun strijd. Het boek is kritisch, diepgaand en heel leesbaar – geen modieus postmodern geleuter.

Een greep uit de artikels: Joe Parker maakt een duidelijke en zeer diepgaande analyse van hoe prostitutie werkt: hoe het hele systeem van pooiers en pornografen samenwerkt, welke verschillende soorten pooiers er zijn, hoe pooiers op zoek gaan naar vrouwen en meisjes om te misleiden en misbruiken.

Rebecca Whisnant geeft een goede inleiding over het probleem van hedendaagse pornografie, de basisconcepten en misvattingen. Ze bespreekt met cijfermateriaal de media-ontwikkeling van de laatste decennia, de gewelddadigheid achter de beelden, de discussie over vrije keuze, en wat we kunnen doen.