Het deficit binnen links

Gastbijdrage door Ashley Vandekerckhove:

—

DISCLAIMER: Hetgeen hieronder wordt omschreven is niet enkel een probleem binnen links of de progressieve zijde, maar een probleem binnen onze ganse maatschappij. Ik focus me hier in dit artikel op de linkerzijde omdat deze naar mijn gevoel niet kritisch genoeg zijn naar bepaalde personen binnen de gelederen die thematieken als seksisme en racisme niet au sérieux nemen en hierdoor verdeeldheid zaaien.

 

Het deficit binnen links

 

De laatste paar jaar zien we een backlash verschijnen op het vlak van inclusie en diversiteit binnen de progressieve zijde van ons land. Bepaalde begrippen die ikzelf als onlosmakelijk vind om de strijd aan te gaan tegen machtsmisbruik en ons normerend denkkader, worden niet als vanzelfsprekend beschouwd bij te veel linkse rakkers. Dit is jammer genoeg geen nieuw fenomeen en is waarschijnlijk al honderden keren aangekaart door andere bezorgde burgers. Zelf probeer ik een duit in het zakje te doen en de algemene boodschap die Ikrame Kastit ons nog niet zo lang geleden heeft meegegeven, namelijk “zwijg niet over machtsverschillen”, is er één die ik graag in de praktijk uitoefen. In tegenstelling tot mevrouw Kastit hou ik het in dit artikel niet algemeen, hoewel deze tekst van toepassing is op iedere Belgische burger, maar benadruk ik graag het belang van een mentaliteitswijziging binnen de linker en/of progressieve zijde opdat we ons kunnen verenigen en kunnen strijden voor hetgeen echt belangrijk is, namelijk rechtvaardigheid. Jammer genoeg zal dit moeilijk gaan als concepten zoals safe space en mannelijk of wit privilege niet eens erkend worden binnen een heel luid roepend deel van de progressieve zijde.

Throwback Thursday – Wat is onderdrukking?

Zoals eerder aangekondigd, lanceren we een nieuwe reeks genaamd Throwback Thursday waarbij we oude artikels opnieuw onder de aandacht brengen. We beginnen met een van de allereerste artikels op deze blog: “Wat is onderdrukking”, een klassieke basistekst om feminisme en vrouwenonderdrukking beter te begrijpen. Geïnspireerd door de ideeën van filosofe Marilyn Frye (en met behulp van haar theorie van de “vogelkooi”) legt deze tekst bondig uit wat we verstaan onder het begrip “onderdrukking”, wie wel of niet behoort tot onderdrukte groepen en waarom. Veel leesplezier!

Wat is onderdrukking?

Als feministe kom je de gekste dingen tegen. Na een tijdje kan je sommige reacties al voorspellen, bijvoorbeeld als je het hebt over de onderdrukking van vrouwen. Tegenwoordig is het seksisme in de wereld zodanig ver doorgedrongen dat je al bijna niet meer kan zeggen dat vrouwen een onderdrukte groep zijn. Regelmatig krijg je dan antwoorden zoals “jamaar, mannen worden ook onderdrukt”, of “er is geen onderdrukking van vrouwen meer”, of, als het heel erg gesteld is met de persoon in kwestie “eigenlijk is het feminisme de schuld van de crisis van de mannen, het feit dat het slecht gaat in de wereld”, enzoverder. Laten we eens kijken wat onderdrukking eigenlijk is. Onderdrukking is niet je een keertje slecht voelen, een existentiële crisis hebben, wat zitten suffen, eens ergens het deksel op je neus krijgen. Dat is jammer en je kan je daar slecht door voelen, maar da’s nog altijd geen onderdrukking. Wat is het dan wel? Marilyn Frye, een feministische filosofe, stelt dat:

Wat is seksisme?

Beschrijving: bord met “Oppression Just Ahead”

Evie Embrechts

Seksisme is een systeem dat de menselijke vrijheid beknot en mensen reduceert tot minder dan we zouden kunnen zijn, onze identiteiten op een bepaalde manier vormgeeft en ons voorschrijft hoe we ons moeten gedragen.

Alle menselijke diversiteit in dit systeem wordt in twee hokjes geduwd: het hokje van mannen en het hokje van vrouwen. Van beide hokjes wordt verwacht dat ze zich volgens de regels gedragen: échte mannen, échte vrouwen. Mensen moeten voortdurend duidelijk maken welk gender ze zijn door hun kleding, taal, gedrag, manier van praten, lopen, ruimte innemen… Mensen die afwijken van de hokjes worden op allerlei manieren afgestraft.

Van vrouwen zowel als mannen wordt heteroseksueel gedrag verwacht. Van vrouwen wordt verwacht dat ze meedoen met de schoonheidswedren en veel tijd, energie en geld opgeven om te streven naar een eenvormig en artificieel schoonheidsideaal.

Seksisme is een systeem van onderdrukking dat vrouwen op een ondergeschikte plaats houdt. Seksisme is dus een objectief gegeven. Het is niet subjectief in die zin dat het slechts een gevoel is, maar onderdrukking zal vaak wel bijdragen tot allerlei gevoelens zoals machteloosheid, depressie, minderwaardigheid…

Transgender en cisgender

Omschrijving: protestmars met slogan op spandoek “How many transgenders have to die before you get involved”

In deze tekst kijk ik eerst naar wat definities en ga dan verder op onderdrukking, kritiek van feministes op bepaalde begrippen en de discussie over de oorzaak van het bestaan van transgenders.

Het woord transseksueel is een oud woord waar heel wat kritiek op te geven is. Het feit dat er “seksueel” in voorkomt lijkt aan te geven dat het iets te maken heeft met seksuele gevoelens voor een bepaalde groep mensen, zoals homo-, bi- of heteroseksueel. En dat is verwarrend want daar heeft het eigenlijk niets mee te maken.

Het hoge hakkenverbod

Wij ontvingen het volgende persbericht:

“Graag delen wij u mee dat vanaf vandaag het Hoge Hakkenverbod zal ingevoerd worden in België. Dit verbod kwam onder andere tot stand na raadpleging en bestudering van het opiniestuk van mevrouw Kitty Roggeman (BOEH, VOK). Na een jaar beraadslaging zijn wij tot de volgende conclusies gekomen: de hoge hak is een onderdrukkend middel voor de westerse vrouw en zij moet hiervan beschermd worden.

De officiële redenen voor het implementeren van een verbod op schoenen met hoge hakken* zijn:

• Het is alom geweten dat de vrouw in de westerse landen als minderwaardig wordt gezien en respectloos wordt behandeld. Dit toont de inferioriteit aan van deze landen en culturen. De vrouw in deze landen en culturen moet daarom beschermd en bevrijd worden.

• De hoge hak behoort tot de traditionele klederdracht van de westerse vrouw. De westerse man – die een hogere positie bekleedt vergeleken met de westerse vrouw – draagt geen hoge hak. Dit toont aan dat de hoge hak geen symbool van macht of status is.

Pleidooi voor een oncool feminisme

– over de noodzaak van solidariteit –

Het f-woord is uit de gratie gevallen in populaire media en bij velen. De negatieve stereotypering van feministes is geslaagd: het woord ‘feministe’ roept associaties op als klagerig, preuts, overbodig, drammerig, ouderwets, BH-verbrandend, behaard en ga zo maar door. Hoewel veel mensen feministische ideeën of idealen hebben, zijn ze daarom toch weigerachtig zichzelf feministe te noemen. We zijn voor emancipatie, maar we noemen ons geen feministe. De definiëring van feminisme als ‘strijd voor de bevrijding van vrouwen als groep’ is al helemaal als oudbollig en afgedaan bestempeld, tot een prop gefrommeld en in de prullenmand gegooid – ook door feministes. Het is tegenwoordig niet hip om over feminisme te spreken, laat staan in strijdbare termen. We mogen niet meer zeggen dat vrouwen onderdrukt zijn. Dat er nog een strijd te voeren is. Want ‘mannen zijn ook onderdrukt’. En ‘we mogen vandaag de dag toch veel, als vrouw’. ‘Vrouwen krijgen kansen genoeg, ze moeten ze gewoon grijpen’. Ziehier een pleidooi voor een herpolitisering van het feminisme, voor een stevige ruk naar links in deze tijden van individualisme.

‘Feminisme’ onder het stof geraakt

Door de strijd van de vrouwenbewegingen in de eerste en tweede golf hebben we vandaag allerlei verworvenheden: vrouwen hebben stemrecht, abortus is niet meer onwettelijk, we kunnen uit werken gaan, een bankrekening openen, er is kinderopvang (zij het te weinig), er bestaan vluchthuizen (zij het tegen betaling), de nieuwe man helpt af en toe met de strijk, en ga zo maar door. Al deze realisaties van het feminisme worden tegenwoordig als vanzelfsprekend beschouwd. Het zijn geen strijdpunten meer. Wie nog meer rechten wil voor vrouwen als groep, is al gauw een doordramster en wil teveel. Vrouwen verdienen minder? Er is een ongelijke jobverdeling op de arbeidsmarkt? Vrouwen zijn oververtegenwoordigd in de armoede? En ondervertegenwoordigd op beslissingsniveau en in de publieke sfeer? Er is te weinig kinderopvang? Je moet betalen voor een vluchthuis? Een verkrachter wordt zelden of nooit veroordeeld? … “Niet mijn probleem: mijn leven is geregeld/gaat vlot/ik heb geen zorgen” en “Wie echt wil, zich inzet, kansen grijpt, kan een probleemloos leven hebben” zijn vaak gehoorde dooddoeners, die de nood aan gezamenlijk sociaal verzet van tafel schuiven.

Bedenkingen over geweld

De volgende vrouwendag op 11 november 2011 gaat over geweld. Ervaringen van mezelf en verhalen van partners en vrienden rond lastigvallerij, seksueel geweld en misbruik, hebben sterk bijgedragen tot mijn kijk op feminisme – het is onder andere daardoor dat ik mezelf nu als een linkse en radicale feministe zie.

Op de laatste vergadering van het Vrouwen Overleg Komitee, waar ik actief in ben, hadden we het erover. Maar er zijn veel aspecten van geweld. Ik ga er nu geen lang artikel over schrijven, maar er vielen me een aantal dingen op, waardoor ik heb zitten aandringen op de noodzaak van goede theorievorming rond geweld en een kritische kijk op recent verschenen cijfers.

Er zijn heel veel clichés en dooddoeners over geweld. Bijvoorbeeld als je als feministe een uitspraak doet over geweld op vrouwen, is de reactie vaak “ja maar, er is ook geweld op mannen”. Laat ik een paar analogieën bedenken om de sufheid van dat soort reacties te illustreren.

• Oorlogsmisdaden in Afghanistan? Ja, maar die waren er in Koeweit en Irak ook.
• Milieuramp door lekkende olieleidingen? Ja, maar er zijn ook tankers die zinken en milieurampen veroorzaken.
• Geweld op mannen? Ja, maar er is ook geweld op dieren.
• Arme asielzoekers? Jamaar, er zijn ook arme Belgen genoeg.

Finn Mackay over de invulling van het “f-woord”, de rol en de toekomst van de vrouwenbeweging, en de rol van mannen daarin

Finn Mackay is een radicale lesbische feministe die al meer dan vijftien jaar actief is in de vrouwenbeweging. Ze richtte in 2004 het London Feminist Network op, dat de Reclaim the Night-optocht in London weer in het leven riep. Ze is ook medeoprichtster van de Feminist Coalition Against Prostitution.

Ze sprak op de conferentie Feminism in London 2010 inspirerend en vol vuur over enkele hete hangijzers in de huidige vrouwenbeweging: de nood aan een andere invulling van het begrip “feminisme”, het belang van individuele keuzevrijheid, het herpolitiseren van de vrouwenbeweging, de rol van mannen, de legitimiteit van ruimtes voorbehouden voor vrouwen.

Hieronder zijn enkele stukken van haar krachtige slotspeech in vertaling opgenomen (met toestemming van Mackay; voor betere leesbaarheid van tussentitels voorzien).

De kleren van de keizerin – over stiletto’s en het schoonheidsideaal

Vrouwelijke kleding- en andere uiterlijke voorschriften zijn sinds tijden belemmerend, zowel letterlijk als figuurlijk: hoge hakken, smalle rokken, make-up, lichaamshaar dat getrimd, gewaxt, geëpileerd moet zijn. Het dragen van hoge hakken veroorzaakt bij één op de vijf dragers een chronische ontsteking van de ligamenten. Vrouwen zouden zo’n vijf dagen per jaar voor de spiegel doorbrengen. Zo’n veertig procent van de vrouwen durft zich niet op straat vertonen zonder make-up. Zestig procent van Britse zes- tot negenjarige meisjes maken zich zorgen over hun gewicht en lichaamsvorm. Het schoonheidsideaal bepaalt de vormen, maten en gewichten die tolereerbaar zijn. Wie zich niet kan of wil plooien naar dat ideaal, wordt afgestraft. Bevrijdend, of onderdrukkend? Duik mee onder in de spelonken van wat door medische wetenschap en kapitalisme het licht zag.

Toen ik vanmorgen in de stationshal vol ochtendlijke wemeling naar het perron wandelde, trok een droog, tikkend geluid mijn aandacht. Voor mij liep een vrouw met hoofddoek op stiletto’s. Daar neem ik aanstoot aan. Aan vrouwen op hoge hakken, welteverstaan. In reclamebeelden, boeken, tijdschriften, films, tv-shows en pornoboekjes voorgesteld als sexy, bevrijdend, sterk, empowerend, zijn hakken de moderne ketenen der vrouwenonderdrukking.

In de vijftig meter dat de vrouw voor me uit wandelde, werd het strakke ritme op de vloertegels twee keer onderbroken door een schrapende hapering. Hakken zijn namelijk niet zo comfortabel, ze doen zeer, ze durven wel eens omslaan, zomaar, of in putjes of voegen, occasioneel breken ze zelfs af. Ze leiden tot allerlei kwaaltjes en kwetsuren: één op de vijf dragers heeft daardoor een chronische ontsteking aan de ligamenten. Er is een risico op het pijnlijke lordosis (druk op de zenuwen in de onderrug), blaasontsteking, omslaan van de enkels. Daarnaast vormen ze ook létterlijk ketenen: ze beperken danig de fysieke bewegingsvrijheid, het is onmogelijk je snel uit de voeten te maken op van die onhandige gevallen. Vrouwen moeten er ook op léren lopen, op hoge hakken. Mannen krijg je niet zo gek om onpraktisch, pijnlijk, bewegingsbelemmerend schoeisel aan te trekken¹. Groot gelijk hebben ze, maar waarom doen vrouwen het dan wel?

Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)

Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat

Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.

Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):

Roman Polanski vrijgelaten

And by rape you know what I mean. A judge does not have to walk into this room and say that according to statute such and such these are the elements of proof. We’re talking about any kind of coerced sex, including sex coerced by poverty. You can’t have equality or tenderness or intimacy as long as there is rape, because rape means terror. It means that part of the population lives in a state of terror and pretends (…) that it doesn’t.

— Andrea Dworkin, I want a 24-hour truce during which there is no rape

Korte update over Polanski (zie eerdere berichtgeving): de zoveelste overwinning voor het patriarchaat, want het straffen van een rijke blanke bekende cineast voor verkrachting dat kan blijkbaar niet.

De Zwitserse regering levert hem niet uit aan de VS en ontslaat hem ook van zijn huisarrest. Zucht.

Nog even vermelden dat De Morgen weer afkomt met het belachelijke “seks met een minderjarige” gedoe – zo kan ie wel weer, zij zei dat ze niet wilde, hij heeft bekend, weet je, dat heet kortom verkrachting.

Ik zie maar één oplossing meer…

Moederschap of carrière? Een valse tegenstelling?

Zelf ben ik (nog) geen moeder, noch carrièrevrouw. En toch ben ik enorm gefrustreerd door de discussies en conflicten hierover. Frustratie, dat leidt wel eens tot feministische mijmeringen… Wat zit me precies dwars? Ik ga twee teksten kritisch bekijken en tegen elkaar afzetten, in de hoop dat het een betere synthese oplevert en argumenteren dat de keuze tussen moederschap of carrière een valse tegenstelling is of toch zou moeten zijn.

Onlangs verscheen er een interview met de Franse schrijfster Elisabeth Badinter in De Standaard. Er verscheen ook een reactie hierop van Bieke Purnelle van La Leche League (LLL, een internationale organisatie die borstvoeding promoot en ondersteunt). Ik had ook andere teksten kunnen kiezen [1], maar deze bevatten tal van elementen die je regelmatig hoort opduiken in het debat.

Elisabeth Badinter, die in Frankrijk veel stof heeft doen opwaaien met o.a. haar boek “De mythe van de moederliefde” waarschuwt voor een nieuwe reactionaire wind, een stroming die ervoor wil zorgen dat vrouwen terugkomen op hun “natuurlijke plaats”: thuis en zogend. Volgens haar heeft er een stille revolutie plaatsgevonden waardoor moeders steeds meer wordt aangeraden om thuis te blijven en de perfecte moeder te zijn, er altijd te zijn voor hun kind en zichzelf op de tweede plaats te zetten. Het kind primeert, de vrouw is daaraan ondergeschikt.

Bieke Purnelle van de LLL argumenteert op haar blog dat Badinter een anti-moeder carrièrefeministe is, zoals de Nederlandse Heleen Mees. Vrouwen mógen niet thuisblijven van feministes, is haar idee. Ze argumenteert dat Noorwegen bijvoorbeeld een heel geëmancipeerd land is waar vrouwen minstens een jaar bevallingsverlof krijgen en massaal uit vrije wil borstvoeding geven. 99% van de moeders daar geeft borstvoeding, een cijfer dat Badinter dan net omgekeerd interpreteert, zij stelt dat dat getal zo ongelofelijk hoog is dat dat wel moet komen door sociale druk en overheidsinitiatieven.

Waarom feministes geen gevoel voor humor hebben

Hoe vaak gebeurt het niet: iemand maakt een grapje over weer een vrouw aan het stuur, over de concentratie van het mannelijke denkvermogen in een welbepaald orgaan, over een blonde vrouw, tipp-ex en een computerscherm, en ga zo maar door.

Hoe word ik pooier ? Een bordeel openen.

Dit is een korte reactie geschreven omdat regelmatig mensen op deze blog arriveren via de zoektermen “hoe word ik pooier”, “pooier worden”, “bordeel openen” of “legaal bordeel openen”.

Waarom zou je pooier willen worden? Pooiers zijn mensen die andere mensen misbruiken voor hun eigen winsten, hun plezier en hun sadistische bevrediging. Sommige pooiers sluiten de vrouwen die voor hen werken op. Sommige pooiers verkrachten de vrouwen die voor hen werken. Alle pooiers zijn misdadigers. Pooiers vernietigen de levens van de mensen die ze misbruiken.

In een goede samenleving zijn er geen pooiers.

Vraag je liever af hoe je iets nuttigs kan doen in deze wereld. Denk eens na over iets anders dan je eigen belachelijke winstbejag of zielige nood om anderen te domineren en misbruiken.

Goede pooiers bestaan niet. Aanvaardbare pooiers zitten achter tralies of in een lijkkist.

Meer over pooiers: zie o.a. het artikel over Theo Heuft op deze blog.

Not For Sale – documentaire over prostitutie

De documentaire Not For Sale van  Belgisch filmmaakster Marie Vermeiren laat o.a. overlevers van prostitutie aan het woord die over hun eigen ervaringen vertellen. Er komt ook o.a. een “ondernemer” (pooier dus) aan het woord die investeert in Nederlandse bordelen en er wordt ingegaan op de effecten van de legalisering van prostitutie. De docu duurt ongeveer 25 minuten.

Update: deze documentaire is geschrapt. We staan niet achter de docu gezien Janice Raymond erin voorkomt, die o.a. een extreem transhatend boek geschreven heeft en de grondlegger is voor veel van de hedendaagse transfobie in de feministische beweging. Wij zijn een transinclusieve blog, voor dergelijke haat is er hier geen plaats.

Meer lezen over prostitutie

• Prostitutie deel 1 – vrije keuze, agency en structuren  – op deze blog
• Prostitutie deel 2 – over pooiers – op deze blog
• Human trafficking and prostitution (Melissa Farley) – een korte introductie over het onderwerp
• How prostitution works (Joe Parker) – een goedgeschreven artikel over klanten, pooiers en de manier waarop jonge mensen in prostitutie terechtkomen
• Prostitution for everyone: Feminism, globalisation, and the ‘sex’ industry’ (D.A. Clarke) – een langer artikel over de impact van de hedendaagse neoliberale globalisering op prostitutie. Een absolute aanrader.
• Paradigm shifts and paying for sex (S. M. Berg) – een artikel met een nieuw paradigma om naar prostitutie te kijken met een focus op de zijde van de “klanten”

Andere interessante documentaires

• Beperkt Houdbaar – documentaire over schoonheidsindustrie
• Il corpo delle donne – docu over italiaanse tv, engels ondertiteld
• Documentaire – Vrouwen tegen porno

Stop de pornocultuur 3 – alternatieve porno, erotiek en slow sex

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

Gezien er de laatste tijd in het Belgische feministische landschap, op deze blog en in andere media nogal wat discussie is over alternatieve of  “feministische” porno, en er heel veel vragen worden gesteld en beschuldigingen gericht aan de anti-pornografie feministes – waarvan ik er één ben – ga ik in dit deel de specifieke bedenkingen rond alternatieve pornografie [1] nog eens op een rijtje zetten.

Verder ga ik ook een – voor mijn doen ongelofelijk liberaal – voorstel doen dat voor mij een eerste heel mooie en bevrijdende stap kan zijn tegen uitbuiting in de porno-industrie, en dat nog wel zonder “censuur” [2]… Ja, de feministische kerstvrouw komt vroeg dit jaar. Dit gaat als een van de volgende artikels in deze reeks verschijnen.

Alvast een disclaimer: mijn door fijn stof aangetaste hersenen kunnen wel degelijk nog een verschil maken tussen verschillende beelden en verschillende mates van dwang, keuzevrijheid en seksisme. Je gaat mij niet horen beweren dat het allemaal hetzelfde is en dat een lichtjes irritante stereotiepe seksscène, hoe cliché ook, hetzelfde is als beelden waarin vrouwen als vuil behandeld worden, geslagen of verkracht. Natuurlijk is daar een verschil tussen.

Namen en hokjes

Onlangs was ik op een voorstelling in Brussel van het boek “Een leeuw in een kooi“, het feministische antwoord op de racistische mediagekte rond de hoofddoek, en Ida Dequeecker, een tweedegolf feministe die nu actief is in BOEH! en VOK, vertelde dat ze het boek fantastisch vond maar wel wilde vragen om meer precisie in de gebruikte termen. Het was in een andere context, maar ik ga haar woorden hier toch ter harte nemen.

Volgens mij is er in het pornodebat sprake van een gigantische begripsverwarring – een aantal mensen gebruikt de naam pornografie voor beelden die ze wel opwindend maar niet seksistisch vinden. Ze bedoelen erotiek, maar omdat we in een pornocultuur leven, is porno plots hip en cool en worden ook erotische beelden zo genoemd, waardoor de indruk gewekt wordt dat de porno-industrie een legitieme industrie zou zijn. Helaas is dit naamgebruik niet zo onschuldig als het op het eerste zicht lijkt. Langs de ene kant accepteert het impliciet de porno-industrie als een legitieme industrie die gewoon wat bijgestuurd moet worden, en verlegt het de koers van afschaffing naar aanpassing. Langs de andere kant wordt die vermenging van erotische beelden en pornografie ook nog eens gebruikt om anti-porno feministes te beschuldigen anti-seks te zijn.

Roman Polanski – goedpraten van verkrachting

Zet eventjes alle clichés over verkrachting op een rijtje, en je hebt ze waarschijnlijk allemaal gehoord de laatste dagen. Roman Polanski, ontsnapte kinderverkrachter, is na 30 jaar eindelijk gearresteerd.

”De organisatie toont zich diep geschokt. Dit is  een ongekend cultuurschandaal. De arrestatie van deze man is een klap in het gezicht van heel kunstminnend en -scheppend Zwitserland”.

—Rechtbankverslaggever

“Because there’s only one Roman Polanski.

So goes the breathless defense of the artiste, while the flipside of that particular coin, because thirteen-year-old girls are a dime a dozen, goes unspoken.”

—Melissa McEwan

Zag ze er wel dertien uit?

Ze koos er zelf voor.

“Slachtoffer”

Na zoveel jaar, kan hij nu nog geen rust krijgen.

Hij heeft al zoveel geleden. De arme kerel.

Zo’n fantastische filmmaker/schilder/schrijver/boegbeeld van de samenleving, we zijn diep geschokt en hopen dat hij snel vrij komt.

Veel mensen blijken toch echt moeite te hebben met geloven dat Polanski een misdadiger is. De misdaad is echt gebeurd, hij heeft ook bekend, maar toch geraakt het er niet in. Veel mensen hebben films van hem gezien, hij is beroemd, maakt geen stomme geweldfilms maar kunstige cultfilms, enzoverder. De aanname is dat hij onschuldig is, dat het wel zo erg niet geweest zal zijn, en meer van dat. Dat ruikt naar privilege…

Het slachtoffer — zonder dubieuze aanhalingstekens, dank u wel — was dertien toen de feiten gebeurden. In veel landen ter wereld is er een wet tegen oude zakken die “seks” hebben met minderjarige meisjes, omdat we inschatten dat over het algemeen bij grote leeftijdsverschillen het machtsonevenwicht te groot is.

Nu is er natuurlijk een heleboel problematisch aan die leeftijdsgrenzen, het lijkt alsof mensen worden ingedeeld in één groep die in een toestand van permanente weigering leeft, en dan zodra je een beetje ouder bent leef je in een toestand van permanente instemming, een lichtjes dwaze en ook problematische veronderstelling die onbewust vaak meespeelt in het probleem dat seksueel geweld niet serieus wordt genomen en dat er bijna nooit veroordelingen vallen.

Pornocultuur deel 2 – Jennifer Lyon Bell in De Morgen

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

De alomtegenwoordigheid van de pornocultuur vandaag drijft me echt de muren op van frustratie en verdriet, maar helaas kunnen we het onderwerp niet begraven. Zoals een zombie in een slechte film komt het steeds terug, alsmaar stinkender en stinkender…

Ik probeerde al een hele tijd te negeren dat er een soort onzalig Muriel Scherre / Goedele Liekens / Jennifer Lyon Bell zakenvrouwenverbond was ontstaan. Met meditatie of thee drinken kom je een heel eind, maar toen ik op een rustige zaterdagochtend in het park aan het ontbijten was met een medefeministe en de krant opensloeg, werd het me toch te gortig.

Om het met Melissa McEwan van Shakesville te zeggen: “I  write about the things I can’t not write about. If I wrote about all the examples of sexism I see every day, I’d never sleep.”

In onze fijne Belgische krant De Morgen zit sinds een tijdje een bijlage die DM Wax heet, met als subtitel “niet alleen voor vrouwen”. Die bijlage is altijd goed voor gruwel, van “sexy schaatssters in playboyoutfits die het helemaal voor zichzelf doen” tot scheldpartijen op die ene verdwaalde feministe die probeert pro-anorexia sites te doen verbieden. Kortom, feminisme nieuwe stijl. Fun feminisme: pornografie mag wel, maar praten over onderdrukking en geweld niet meer. En daarin past Jennifer Lyon Bell perfect: deze Amerikaanse pornomaakster komt opduiken in België en werd prompt geïnterviewd. Niet toevallig is ze bezig aan een nieuwe reeks pornofilms waarmee ze nu ook het seksleven van Belgen naar nieuwe dieptepunten zal leiden. Alle Belgen, ook de lesbiënnes die tot nu toe daarvan gespaard waren gebleven, want JLB werkt ook aan een reeks lesbische pornofilms. Dankuwel, ik vroeg me al af hoe ik er ooit achter moest komen wat ik in bed moest doen met mijn lesbische partner, nu ga ik het eindelijk weten.

Maar goed, over naar de feiten.

Het interview begint zoals het hoort: JLB zegt dat ze wel een feministe is, maar een “positieve feministe”. En daar hoef je niet lesbisch voor te zijn. Ok, goed dat dat opgeklaard is dan. Laten we ons snelsnel distantiëren van het lesbische gevaar. Ik bedoel, sommige van die vrouwen willen zelfs geen seks met mannen, komaan!

Verder in het interview:

“Maar je hebt wel iets tegen porno?

Helemaal niet. Ik wil gewoon betere porno, waar ik zelf ook iets aan heb.”

Het probleem met die zogenaamd feministische pornomaaksters is eigenlijk dat hun argumenten meestal zodanig kortzichtig zijn dat je er geregeld van van je stoel valt. De problemen met de pornoindustrie, bijvoorbeeld:

Privileges en zelfkritiek

Op deze blog is al eerder geschreven over onderdrukking en kruispuntdenken. Om samen te vatten: onderdrukking is niet enkel een gevoel maar ook een systeem dat ons naar beneden houdt, onze keuzemogelijkheden beperkt en onze realiteit kneedt naar het model van de onderdrukkers. Er zijn verschillende vormen van onderdrukking die elkaar versterken. Telkens bij een dergelijke relatie is er een onderdrukte groep (vrouwen, zwarten, transgenders, personen met een handicap, mensen uit lagere sociaal-economische groepen, ouderen) en een groep die profiteert van die onderdrukking: mannen, blanken, cisgendered[1] personen, mensen uit hogere klassen, enzoverder. De mensen die aan de bovenkant van onderdrukkingsrelaties staan hebben allerlei voordelen en privileges die de mensen aan de onderkant van die relaties niet hebben.

Dat wil zeggen dat bijna alle mensen op een aantal vlakken behoren tot geprivilegieerde posities, en op een aantal andere vlakken juist tot onderdrukte posities. Feminisme, zoals door sommigen zoals bell hooks gedefinieerd, is de beweging om een einde te maken aan alle vormen van dominantie: al die relaties van onderdrukker-onderdrukte moeten eraan om een werkelijk vrije, egalitaire wereld te creëren. Vrijheden en rechten moeten door iedereen gedeeld worden, anders zijn ze gewoon een vorm van privileges.

Door een dergelijke visie wordt een aantal zaken duidelijk: wat ons allemaal bindt is niet een gemeenschappelijke identiteit of seksualiteit of expressie, maar het feit dat we een gemeenschappelijke vijand hebben: die systemen van onderdrukking, waar we samen tegen kunnen vechten:

Documentaire – Vrouwen tegen porno

Er was een interessante documentaire te zien donderdag op Nederland 2 en die is ook online te bekijken! De docu interviewt enkele feministes van de autonome anti-porno beweging van de jaren 1980 in Nederland. Er zijn ook een paar leuke beelden van protesten tegen een 24-uur-open pornocinema.

Voor meer over de strijd van feministes tegen pornografie: er is een tekstje op de blog hierover, en heel veel interessant materiaal van het stop porno cultuur congres van 2007 in de VS.