Elles Tournent doubles down on transphobia

Elles Tournent, a “feminist” film festival in Brussels, displayed a complete lack of awareness earlier this year when they showed a movie by a trans hater, despite a protest campaign by trans people and allies.

They still haven’t publicly apologized for this, and now they have doubled down on the transphobia by firing the only trans member of their team – the web designer, who will be replaced by a volunteer who works for free. There’s a lesson about feminism and neoliberalism in there somewhere.

The web designer herself protested against the decision to show a movie made by a notorious trans hater, and the decision to fire her does seem to be a targeted strategy to get rid of people who don’t toe the company line. Too big a coincidence, as one could say.

More news as we get it.

–

See also:

• Getuigenis: transhaters krijgen geld van conservatieve anti-abortus groepen
• Oproep: email mee tegen transfobie [nederlands]
• guest post about elles tournent [en français]

 

 

Bureaucratie

Overvallen op de kruispunten #14

Overvallen op de kruispunten – de column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag.

Bureaucratie

Het einde zal niet komen van een kernraket maar van een blad papier met een stempel op. Zo voelde het althans, toen ik in de rij stond aan te schuiven – voor de duizendste keer. Voor me stond een oudere man, te klagen dat het personeel steeds jonger en incompetenter werd. Maar het lag niet aan het personeel. Elk van hen was zelf maar een radertje in een gruwelijke machine, die niets geeft om individuen.

De Vrouwenraad en de N-VA – beslist feminist?

Evie Embrechts

Laten we beginnen met een bekentenis: ik was tot vijf minuten geleden keihard fan van de vrouwenraad. Het zijn moeilijke tijden en een koepel van vrouwenorganisaties, dat is een goed idee waar ik blijf achterstaan. Bovendien deden ze een heleboel acties waar ik me wel in kon vinden. Acties tegen seksueel geweld bijvoorbeeld, kritiek op ons huidig beleid rond prostitutie, er is lidorganisatie Femma die de 30-uren week promoot en nog veel meer… In het verleden hebben we voor een heleboel zaken al goed kunnen samenwerken ook.

Ik viel dan ook ongeveer van mijn stoel toen ik hun nieuwe blog zag, “beslist feminist”. Bart De Wever én Liesbeth Homans schrijven daar een stuk voor. Bart De Wever die letterlijk schrijft “ik ben geen feminist”. Beslist feminist… En Liesbeth Homans is een feminist zoals Thatcher er een was. Ik schaam me plaatsvervangend kapot eigenlijk.

De N-VA misbruikt de vrouwenbeweging net zoals de holebibeweging, ze kopen onze inschikkelijkheid zodat ze door kunnen gaan met het onmenselijke neoliberale beleid dat ons allemaal kapot maakt. Wie denkt dat de N-VA het goed voorheeft met de vrouwenbeweging, dwaalt.

Het bedrieglijk vrijheidsfeminisme van Gwendolyn Rutten

door Ida Dequeecker

De discussie over een gelijk ouderschapsverlof voor beide partners is niet nieuw. De politieke proefballon van Gwendolyn Rutten is dat wel (DS 13/05/16). Zij is gewonnen voor de mogelijkheid om een deel van het moederschapsverlof, namelijk 5 weken, over beide partners te spreiden als deze dat willen. Wat is de draagwijdte van Gwendolyn Ruttens voorstel, gemeten aan haar argumenten, die ze overdekt met een doorzichtig laagje feministisch vernis?

Argument 1: Naar een gedeeld zorgpatroon

Feminisme in een rechts Europa – analyse & strategie

door Evie Embrechts

Europa wordt steeds rechtser. Het vluchtelingenbeleid is steeds onmenselijker en dodelijker. Mensen sterven aan de grenzen van Fort Europa. Racistisch geweld neemt toe ook binnen de landen van de EU. Mensen die arm, ziek of werkloos zijn, worden steeds meer als misdadigers gezien in plaats van slachtoffers van een onmenselijk kapitalisme. Verschillende landen hebben de Schengen-akkoorden in principe of praktisch opgezegd. Hoe moeten feministes zich organiseren in deze harde tijden?

#GOFRANCE – Frankrijk stemt historische wet tegen systeem van prostitutie

Op 6 april 2016, na jaren activisme, debatten, wetsvoorstellen en discussies, stemde het Frans parlement met een ruime meerderheid voor een Zweeds model van prostitutie. Frankrijk vervoegt hierbij Zweden, Noorwegen en IJsland die reeds een dergelijk model hebben – in Canada en Ierland zijn ze ook op weg naar dit model.

Wat betekent dit?

Dit model legaliseert het “verkopen van seks” zodat prostituees niet langer veroordeeld of gearresteerd kunnen worden hiervoor. Hiermee vernietigt de nieuwe wet een oude wet van 2003 van toen nog binnenlands minister Nicolas Sarkozy, een wet die vrouwen criminaliseerde voor het zoeken van klanten.

De nieuwe wet criminaliseert tevens de kopers (de klanten). Dat wil in de praktijk zeggen dat mannen boetes kunnen krijgen voor het kopen van vrouwen, boetes die sterk omhooggaan bij herhaalde feiten (van €1500 naar €3750 voor een tweede veroordeling). Bij de veroordeling hoort ook dat de klanten verplicht lessen moeten volgen over de schade die prostitutie aanricht.

Frankrijk voorziet ook een uitstapregeling: dat wil zeggen een heel netwerk van ondersteuning voor vrouwen die uit prostitutie willen stappen. Een dergelijke uitstapregeling is een belangrijke component van een succesvolle invoering van het feministisch model.

Last but not least maakt Frankrijk werk van vorming en awareness raising over prostitutie als een vorm van geweld tegen vrouwen. Dat werkt namelijk: in Zweden is prostitutie verminderd omdat de vraag is verminderd, omdat de kinderen worden opgevoed met de idee dat prostitutie een vorm van geweld is: vrouwen respecteren wil ook zeggen dat vrouwen(lichamen) niet te koop zijn.

Waar verdwijnt het geld naartoe? Waarom staken?

Amalgamated Clothing Workers strike, 1915

Een opmerking die je regelmatig hoort is dat staken zo vervelend is. Moeten die vakbonden nu per se zo lastig doen, kunnen ze niets anders bedenken? Je hoort dat het de schuld is van de vakbonden dat bedrijven failliet gaan, staken kost geld, vakbonden zijn corrupt…

Wie is er corrupt? Waar gaat het geld naartoe?

Het is noodzakelijk om een goede kijk op het economische systeem te hebben om de problemen goed te begrijpen. Geld “verdwijnt” niet zomaar, waardoor we dan “allemaal” een beetje moeten inleveren. En nog een beetje, en nog een beetje… langzaam – en steeds sneller tegenwoordig – verdwijnen onze verworvenheden waar vorige generaties zo hard voor gevochten hebben.

Dat geld gaat ergens naartoe. Waar naartoe? Tip: het gaat alvast gaat niet naar de armsten in onze samenleving en de mensen die het het meest nodig hebben. Honderden miljarden gaan naar het redden van banken, fiscale fraude, gekibbel over Brussel-Halle-Vilvoorde, winsten op speculatie en grote vermogens, financiële transacties, ontslagbonussen voor managers. Moesten we al dat geld kunnen gebruiken voor werkgelegenheid, zorg, sociale zekerheid, cultuur en huisvesting dan was er geen crisis.

Leve de stakingen! Terugvechten voor onze rechten

Wereldvrouwenmars

Als er een staking aankomt ben ik altijd erg blij. Stakingen zijn goed nieuws voor werkers, werklozen; stakingen zijn heel belangrijk voor vrouwen. Onze rechten staan op de helling, de media verdraaien alle cijfers, er zijn heel veel verworvenheden die kapotgemaakt worden en het wordt hoog tijd dat we terugslaan. Stakingen horen bij feminisme zoals, wel, zoals brood en rozen.

Hier in België – en op zoveel andere plaatsen ter wereld – zijn we op een breekpunt gekomen. Met de opkomst van het neoliberalisme als huidige fase van het kapitalisme en een voortdurende aanval op rechten van vrouwen en werkers, verdwijnen er meer en meer rechten en geld dat ons toekomt, dat we nodig hebben. Pensioenen, brugpensioenen, leeflonen, werkloosheidsuitkeringen, ziekteuitkeringen, de zorgsector en noem maar op: alles wordt aangevallen, alles moet minder. Een interessant artikel over wat de huidige besparingen voor vrouwen betekenen vind je hier (tekst van Femke Urbain); nog een tekst hier (Christophe Callewaert).

Met een klein beetje inzicht zie je hoe walgelijk alles is: de bankiers en beursspeculanten veroorzaken enorme crisissen, de banken moeten dan gered worden door honderden miljarden van de staten – staten waarvan de neoliberalen altijd publiek zeggen dat ze afgeslankt moeten worden. Maar als de bedrijven dan plots wel de staat nodig hebben hoor je ze daar niet over. En dan moeten er besparingen, saneringen, afdankingen, aanvallen op de sociale zekerheid worden gelanceerd omdat er “geen geld genoeg is”?

Het zal aan die gemene bejaarden liggen die nu al zo lang de bevolkingspiramide omkeren en per se een riant pensioen willen, laten we ze uit hun flats en huizen gooien. Of laten werken tot ze erbij neervallen. Of zoiets. Alle gekheid op een stokje: er is genoeg geld, het zit alleen bij de verkeerden. De inkomenskloof tussen de armsten en de rijksten is alleen maar gestegen, dat iedereen profiteert van “de vrije markt” of “de globalisering” is een grove leugen en de rijke aandeelhouders are laughing all the way to the bank.

Staking van 30 Januari

Vorige maandag was het nationale staking. Buiten was het koud, koud, koud, maar gelukkig was de staking een succes – niet dat de kranten dat schreven maar die hebben het pad van de “objectieve” berichtgeving allang verlaten voor de snelweg van rechtsezakkerij en liberaal gezwets.

Pleidooi voor een oncool feminisme

– over de noodzaak van solidariteit –

Het f-woord is uit de gratie gevallen in populaire media en bij velen. De negatieve stereotypering van feministes is geslaagd: het woord ‘feministe’ roept associaties op als klagerig, preuts, overbodig, drammerig, ouderwets, BH-verbrandend, behaard en ga zo maar door. Hoewel veel mensen feministische ideeën of idealen hebben, zijn ze daarom toch weigerachtig zichzelf feministe te noemen. We zijn voor emancipatie, maar we noemen ons geen feministe. De definiëring van feminisme als ‘strijd voor de bevrijding van vrouwen als groep’ is al helemaal als oudbollig en afgedaan bestempeld, tot een prop gefrommeld en in de prullenmand gegooid – ook door feministes. Het is tegenwoordig niet hip om over feminisme te spreken, laat staan in strijdbare termen. We mogen niet meer zeggen dat vrouwen onderdrukt zijn. Dat er nog een strijd te voeren is. Want ‘mannen zijn ook onderdrukt’. En ‘we mogen vandaag de dag toch veel, als vrouw’. ‘Vrouwen krijgen kansen genoeg, ze moeten ze gewoon grijpen’. Ziehier een pleidooi voor een herpolitisering van het feminisme, voor een stevige ruk naar links in deze tijden van individualisme.

‘Feminisme’ onder het stof geraakt

Door de strijd van de vrouwenbewegingen in de eerste en tweede golf hebben we vandaag allerlei verworvenheden: vrouwen hebben stemrecht, abortus is niet meer onwettelijk, we kunnen uit werken gaan, een bankrekening openen, er is kinderopvang (zij het te weinig), er bestaan vluchthuizen (zij het tegen betaling), de nieuwe man helpt af en toe met de strijk, en ga zo maar door. Al deze realisaties van het feminisme worden tegenwoordig als vanzelfsprekend beschouwd. Het zijn geen strijdpunten meer. Wie nog meer rechten wil voor vrouwen als groep, is al gauw een doordramster en wil teveel. Vrouwen verdienen minder? Er is een ongelijke jobverdeling op de arbeidsmarkt? Vrouwen zijn oververtegenwoordigd in de armoede? En ondervertegenwoordigd op beslissingsniveau en in de publieke sfeer? Er is te weinig kinderopvang? Je moet betalen voor een vluchthuis? Een verkrachter wordt zelden of nooit veroordeeld? … “Niet mijn probleem: mijn leven is geregeld/gaat vlot/ik heb geen zorgen” en “Wie echt wil, zich inzet, kansen grijpt, kan een probleemloos leven hebben” zijn vaak gehoorde dooddoeners, die de nood aan gezamenlijk sociaal verzet van tafel schuiven.

Feminisering van armoede binnen de actieve welvaartsstaat: een neerwaartse spiraal

Op deze blog proberen we veel verschillende stemmen aan het woord te laten. Sinds kort nodigen we gastschrijfsters uit om ook hun zegje te doen. Hieronder volgt een bijdrage van gastschrijfster EDW. Hier vind je de artikels van alle andere gastschrijfsters tot nu toe. 

In zowat alle samenlevingen is sociale ongelijkheid tussen mannen en vrouwen een gegeven. Vrouwen hebben namelijk minder toegang tot rijkdom, macht en prestige en kunnen dus minder van de voordelen in de samenleving genieten. In de klassenmaatschappij komt de sociale ongelijkheid ten aanzien van vrouwen voor in alle lagen van de bevolking, waarbij vrouwen uit lagere sociaal-economische klassen het hardst geconfronteerd worden met deze genderongelijkheid. Een aantal auteurs wijzen in deze context op de trend van feminisering van armoede binnen geïndustrialiseerde samenlevingen.

Feminisering van armoede houdt de toenemende tendens van incidentie (het aantal vrouwen dat binnen een afgebakende periode onder de armoedegrens komt te leven) en prevalentie (het aantal vrouwen dat onder de armoedegrens leeft) van armoede onder vrouwen in. Een tendens die des te meer versterkt wordt binnen de actieve welvaartsstaat: arme vrouwen worden disproportioneel meer dan anderen geconfronteerd met de inperking van de maatschappelijke dienstverlening, ingezet door de neoliberalisering van onze samenleving. Vrouwen hebben in onze samenleving een kwetsbaardere positie dan mannen. Onder invloed van de neoliberalisering wordt de maatschappelijke dienstverlening teruggedrongen, en wat overblijft wordt voorwaardelijk. Dit versterkt de maatschappelijke kwetsbaarheid van vrouwen alleen maar.

Pornocultuur 6 – Seksuele bevrijding ?

De geest, die vanaf de prilste jeugd geleerd heeft dat schoonheid de scepter van de vrouw is, gaat zich naar het lichaam vormen, zodat zijn gefladder alleen maar tot doel heeft zijn gevangenis nog mooier uit te doen komen.
— Mary Wollstonecraft, A Vindication of the Rights of Women, 1792

(…) kink, at its core, represents an attempt to derive as much excitement and titillation out of sex as possible while avoiding real intimacy.

— Nine Deuce, BDSM Part 2: The Problem With Kink

In deel zes van deze reeks bespreek ik een drietal trends van de oprukkende pornocultuur  (burlesque, bdsm en pornocultuur in feministische ruimtes) en ga ik dieper in op het concept seksuele bevrijding.

1 – Burlesque

Burlesque is weer terug – jochei! Collega blogster Robinette heeft er al een goed stukje over geschreven, met haar ervaringen na een bezoekje aan Hotel Jarretelle. Ik ga hier verder in op een aantal problemen en algemene trends.

Wat is burlesque, vraag je je misschien af? Even kort:

1. een vorm van striptease – cabaret – show voor de hogere klassen;
2. een reeks excuses om uit te leggen hoe het niet hetzelfde is als striptease, maar wel stijlvol, bevrijdend, empowerend, smaakvol prikkelend, en meer van dat soort postmoderne neoliberale nepfeministische woorden;
3. belachelijk conservatief en van een soort door nepbevrijding opgedrongen preutsheid die je niet zomaar kan bereiken – daar moet je keihard aan werken…

In de DM Zomer van 10 juli 2010 staat een interview met Chrys Columbine, een performer die komt optreden op de Gentse feesten met “Hotel Jarretelle”. Columbine, Columbine… toch niet van die school? Jawel, performer Chris Berardi vond dat ze nog een hippe artiestennaam nodig had – iets edgy, want ze speelt vaak “een babydoll, een schijnbaar onschuldig blondje met een duister kantje”.  En de keuze voor een school waar een massamoord heeft plaatsgevonden lag, euhm, voor de hand? Aha. Leuk, verfrissend en edgy, en niet, pakweg, grof en plat en enorm kleinerend t.o.v. de gruwelijke gebeurtenissen in de Columbine Highschool. Die fijnbesnaardheid van de betere performers, ik kan er wel van huilen.

Heel origineel trouwens, en niet gewoon fantasie # 1 op de patriarchale hitlist, zo’n blondje met een duister kantje. Nudge nudge wink wink, say no more! Maar het zal wel weer van een ironische subtiliteit zijn die mijn verstand ver te boven gaat. Wat is dat duistere kantje dan wel zeg, vraag je je af. Heeft ze – gaap – een paar handboeien en zweepjes bij haar bed liggen? Roostert ze wel eens een cavia boven een vuurtje? Dient ze haar belastingsaangifte te laat in, doordrenkt met bloed? Geen idee.

Racisme en vrije meningsuiting – erkenning NSV

Opdat het kwaad zou winnen is het enkel nodig dat de goede mensen niets doen.

Het maakt me droevig, het maakt me kwaad. Deze maandag is het NSV – een fascistische en racistische organisatie – erkend geworden (berichtgeving schamper, nieuwsblad, blog) aan de universiteit waar ik vroeger nog in een antiracistische studentengroep zat. Na jaren en jaren proberen is het hen dan uiteindelijk toch gelukt.

Terzijde even opmerken dat, moest ik nog geloven in onze mainstream pers – dat doe ik niet meer – ik dan nu wel op zou kijken. De Gentenaar / Het Nieuwsblad heeft bijvoorbeeld niemand aan het woord gelaten in het artikel behalve de mensen van het NSV zelf, altijd leuk voor de “objectieve” berichtgeving.

Een valse god – de vrije meningsuiting

“Vrije meningsuiting. Kijk, da’s nu toch iets waar wij nu allemaal – wij verlichte geesten – voor zijn, is het niet. Welja, en dus moeten we dan ook de mening van deze mensen erkennen en een plaats geven, anders zijn we niet democratisch! Oeioei, niet democratisch, nee dat kan niet, laten we iedereen maar een stem geven dan. En ja, in ruil gaan zij – de fascisten – zich dan vast ook democratisch gedragen… Ja, dat is het: we moeten ze mee in het bad trekken, ze mee laten regeren / beslissen…”

Zo ongeveer lijkt me de interne redenering van een heleboel mensen over dit onderwerp te gaan. En de redenering klopt ook wel, gedeeltelijk toch. Als je blank bent. En niet al te arm. En lekker vrij van vervolging, voor de verwarming, met een glas in de hand zit te filosoferen. Helaas kan je de realiteit niet vangen met enkel abstracte regeltjes zoals “vrije meningsuiting”. Maar wat is er dan precies mis?

Wat is het effect van de daden en woorden van racisten op de reële omstandigheden van de groepen die ze viseren?

Als antiraciste was ik er vroeger al mee bezig en heb ik veel geleerd uit boeken van Jan Blommaert en anderen, maar de meest heldere redenering over deze racistische “meningen” heb ik eigenlijk nog maar recent gelezen in een dun boekje van Catharine MacKinnon, Only Words. Daarin analyseert ze racistische daden en spraak en maakt ze de analogie met seksisme.

Als je een persoon die zwart is fysiek aanvalt, dan is het racisme. Als je dat met woorden doet, is het dan geen racisme? Als je een witte kap opzet en een kruis in brand steekt in de tuin van een zwarte persoon, is dat dan geen racisme? Als je een megafoon neemt en begint te speechen dat bijvoorbeeld zwarte mensen inferieur zijn, is dat het vrij uiten van meningen? Zijn dat slechts woorden, only words?

Theo Heuft – Nederlandse pooier-kapitalist wil bordeel openen in Brussel

Behind every great man (c) Julia Rice

De Morgen, het zogenaamd onafhankelijke dagblad dat steeds verder de dieperik ingaat, heeft nu (31/10/2009) Theo Heuft geïnterviewd. De pooier en voormalig uitbater van het Amsterdamse luxebordeel Yab Yum wordt niet voorgesteld als de walgelijke uitbuiter en crimineel die hij eigenlijk is, maar als een verfijnde zakenman die hard gewerkt heeft en nu kan genieten van goed eten, kunst en sigaren.

Als een vader was hij voor zijn meisjes

DM: Was u een pooier?

TH: Ik vind het vreselijk als mensen me een pooier noemen. Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen. (…) Ik heb geprobeerd om die meisjes op te voeden.

Een van de manieren waarop pooiers zich als goede mensen proberen voor te stellen is als een “goede vader” die waakt over de veiligheid van de meisjes. Je kent het wel: als ze netjes in de pas lopen en doen wat hij zegt, mishandelt hij ze zelf niet te hard en pakt hen niet al hun geld af.

“Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen” is een mooie. Het pleit hem volledig vrij van verantwoordelijkheid en schetst hem als simpelweg een enabler: iemand wil een tekening maken en je geeft ze potlood en papier. Die meisjes stond werkelijk te trappelen om in een bordeel te gaan werken en gelukkig had hij het startkapitaal: een mooie samenwerking. Hij werd er stinkend rijk van ook, maar dat is bijzaak. Natuurlijk was het geld slechts bijzaak zoals hij duidelijk maakt in het interview – dat zeggen zo ongeveer alle bedrijfsleiders die geïnterviewd worden.

De staat onderdrukt, de wet is gelogen, de rijkaard leeft zelfzuchtig voort

Legal Tender (c) Julia Rice

In Nederland kan het, en wát een vooruitgang: prostitutie is legaal, waardoor het netjes kan geregeld worden dat de “ondernemer” en de vrouwen belasting betalen. Hierdoor krijgt de staat inkomsten van prostitutie én kan de pooier-kapitalist zijn onderneming legaal laten voortbestaan zonder eventuele rechtsproblemen. Het Nederlandse legaliseringsbeleid voor prostitutiebeleid heeft gefaald trouwens, het was een op zich misschien interessante poging maar het heeft niet geleid tot meer mensenrechten voor de vrouwen in prostitutie, niet geleid tot het verminderen van uitbuiting, niet geleid tot het afnemen van de macht van pooiers en niet geleid tot een afname van vrouwenhandel. Kortom, het heeft volkomen gefaald op alle belangrijke punten. Bovendien kan je stellen dat het de staat medeplichtig maakt aan de uitbuiting van vrouwen in prostitutie. Maar dat is stof voor nog een ander artikel.

Het enige voordeel van de legalisering van prostitutie is voor de pooier-ondernemer: die kan zijn zaakjes netjes verderzetten en krijgt een aura van legitimiteit aangemeten. In plaats van een welverdiende gevangenisstraf wacht hem een belastingaanslag.

Geld maakt veel goed in een kapitalistische samenleving. Je koopt er status mee, credibiliteit, legitimering van wat voor zaken je dan ook doet.

Stop de pornocultuur 3 – alternatieve porno, erotiek en slow sex

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

Gezien er de laatste tijd in het Belgische feministische landschap, op deze blog en in andere media nogal wat discussie is over alternatieve of  “feministische” porno, en er heel veel vragen worden gesteld en beschuldigingen gericht aan de anti-pornografie feministes – waarvan ik er één ben – ga ik in dit deel de specifieke bedenkingen rond alternatieve pornografie [1] nog eens op een rijtje zetten.

Verder ga ik ook een – voor mijn doen ongelofelijk liberaal – voorstel doen dat voor mij een eerste heel mooie en bevrijdende stap kan zijn tegen uitbuiting in de porno-industrie, en dat nog wel zonder “censuur” [2]… Ja, de feministische kerstvrouw komt vroeg dit jaar. Dit gaat als een van de volgende artikels in deze reeks verschijnen.

Alvast een disclaimer: mijn door fijn stof aangetaste hersenen kunnen wel degelijk nog een verschil maken tussen verschillende beelden en verschillende mates van dwang, keuzevrijheid en seksisme. Je gaat mij niet horen beweren dat het allemaal hetzelfde is en dat een lichtjes irritante stereotiepe seksscène, hoe cliché ook, hetzelfde is als beelden waarin vrouwen als vuil behandeld worden, geslagen of verkracht. Natuurlijk is daar een verschil tussen.

Namen en hokjes

Onlangs was ik op een voorstelling in Brussel van het boek “Een leeuw in een kooi“, het feministische antwoord op de racistische mediagekte rond de hoofddoek, en Ida Dequeecker, een tweedegolf feministe die nu actief is in BOEH! en VOK, vertelde dat ze het boek fantastisch vond maar wel wilde vragen om meer precisie in de gebruikte termen. Het was in een andere context, maar ik ga haar woorden hier toch ter harte nemen.

Volgens mij is er in het pornodebat sprake van een gigantische begripsverwarring – een aantal mensen gebruikt de naam pornografie voor beelden die ze wel opwindend maar niet seksistisch vinden. Ze bedoelen erotiek, maar omdat we in een pornocultuur leven, is porno plots hip en cool en worden ook erotische beelden zo genoemd, waardoor de indruk gewekt wordt dat de porno-industrie een legitieme industrie zou zijn. Helaas is dit naamgebruik niet zo onschuldig als het op het eerste zicht lijkt. Langs de ene kant accepteert het impliciet de porno-industrie als een legitieme industrie die gewoon wat bijgestuurd moet worden, en verlegt het de koers van afschaffing naar aanpassing. Langs de andere kant wordt die vermenging van erotische beelden en pornografie ook nog eens gebruikt om anti-porno feministes te beschuldigen anti-seks te zijn.

Pornocultuur deel 2 – Jennifer Lyon Bell in De Morgen

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

De alomtegenwoordigheid van de pornocultuur vandaag drijft me echt de muren op van frustratie en verdriet, maar helaas kunnen we het onderwerp niet begraven. Zoals een zombie in een slechte film komt het steeds terug, alsmaar stinkender en stinkender…

Ik probeerde al een hele tijd te negeren dat er een soort onzalig Muriel Scherre / Goedele Liekens / Jennifer Lyon Bell zakenvrouwenverbond was ontstaan. Met meditatie of thee drinken kom je een heel eind, maar toen ik op een rustige zaterdagochtend in het park aan het ontbijten was met een medefeministe en de krant opensloeg, werd het me toch te gortig.

Om het met Melissa McEwan van Shakesville te zeggen: “I  write about the things I can’t not write about. If I wrote about all the examples of sexism I see every day, I’d never sleep.”

In onze fijne Belgische krant De Morgen zit sinds een tijdje een bijlage die DM Wax heet, met als subtitel “niet alleen voor vrouwen”. Die bijlage is altijd goed voor gruwel, van “sexy schaatssters in playboyoutfits die het helemaal voor zichzelf doen” tot scheldpartijen op die ene verdwaalde feministe die probeert pro-anorexia sites te doen verbieden. Kortom, feminisme nieuwe stijl. Fun feminisme: pornografie mag wel, maar praten over onderdrukking en geweld niet meer. En daarin past Jennifer Lyon Bell perfect: deze Amerikaanse pornomaakster komt opduiken in België en werd prompt geïnterviewd. Niet toevallig is ze bezig aan een nieuwe reeks pornofilms waarmee ze nu ook het seksleven van Belgen naar nieuwe dieptepunten zal leiden. Alle Belgen, ook de lesbiënnes die tot nu toe daarvan gespaard waren gebleven, want JLB werkt ook aan een reeks lesbische pornofilms. Dankuwel, ik vroeg me al af hoe ik er ooit achter moest komen wat ik in bed moest doen met mijn lesbische partner, nu ga ik het eindelijk weten.

Maar goed, over naar de feiten.

Het interview begint zoals het hoort: JLB zegt dat ze wel een feministe is, maar een “positieve feministe”. En daar hoef je niet lesbisch voor te zijn. Ok, goed dat dat opgeklaard is dan. Laten we ons snelsnel distantiëren van het lesbische gevaar. Ik bedoel, sommige van die vrouwen willen zelfs geen seks met mannen, komaan!

Verder in het interview:

“Maar je hebt wel iets tegen porno?

Helemaal niet. Ik wil gewoon betere porno, waar ik zelf ook iets aan heb.”

Het probleem met die zogenaamd feministische pornomaaksters is eigenlijk dat hun argumenten meestal zodanig kortzichtig zijn dat je er geregeld van van je stoel valt. De problemen met de pornoindustrie, bijvoorbeeld:

Carnaval van radicaal-feministes, nr 22

Om de zoveel maanden is er een gastvrouw die op haar blog een reeks artikels en blogteksten verzamelt die deel uitmaken van het radicaal-feministische carnaval. Daar vind je scherpe, mooie, leuke, pijnlijke, confronterende of interessante artikels, vaak een combinatie van dit alles…

Het tweeëntwintigste carnaval is te vinden op Genderberg.

Wat wat valt er zoal te lezen? Het heel  interessante – en lange – artikel van D. A. Clarke is nu beschikbaar online. Ze analyseert de effecten van het neoliberalisme op de slavenhandel en verkoop van vrouwen en de manier waarop neoliberalisme de stemmen van feministes hiertegen het zwijgen oplegt:

“Over the last few decades, pornography and prostitution have become more and more socially acceptable, more ‘mainstreamed’. We are generally told that this process is a positive sign of the liberalization of society, a movement away from restrictive social norms associated with the Fifties and earlier decades. The acceptability of pornography and pimping is tied closely in the public mind with tolerance for lesbians and gays, improved sex education, improved access to birth control technologies, etc. We are told it is a package deal.”
…
“In this set of interlocking essays I will suggest that over the last three decades an ideological barrier — perhaps a much more perdurable one than even the traditional hurdles of male privilege, right-wing misogyny, and liberal smugness — has been raised with the intent to silence discourse about social justice in general. The ideology of neoliberal economics (also known as ‘globalisation’ or ‘global capitalism’ or the ‘New World Order’) has created a new intellectual, cultural and media milieu in which it’s virtually impossible for feminists to create any serious social dialogue about the meaning and implications of the traffic in women and girls. I will suggest that in order to renew a meaningful critique of the commodification of women and girls, we must rediscover a critique of commodification itself — of neoliberal economics in general, of global capitalism, and of the ‘consumer model’ of politics, life, and reality itself which is now firmly enthroned in academia, government, and business circles.”
— Prostitution for everyone: Feminism, globalisation, and the ‘sex’ industry’