Open brief aan Gwendoline Rutten

gastbijdrage door Roel Faes

Beste mevrouw Rutten, beste Open VLD,

Waar moet ik naartoe? U zegt dat wie het niet met u eens is, hier niet hoeft te blijven. Ik ben het niet met u eens. Waar moet ik naartoe?

Ik hoorde u pas nog gepassioneerd gruwelen van een homogene samenleving à la Noord-Korea, waar iedereen uniform is. Mooi zo. Zo betaamt het de voorzitster van onze open liberalen.

Nu “legt u zelf de lat gelijk voor iedereen, voor elk individu”. U pleit dus toch om die homogene samenleving te creëren. Iedereen gelijk, elk individu moet kiezen voor “wat wij hier normaal vinden” of oprotten. “Wat wij hier normaal vinden”, dat weet u, want daar komt u ‘gewoon’ voor op? Waar zit de Open VLD in die samenleving?

Open?

45e Vrouwendag Antwerpen

(Oorspronkelijk verschenen op Mypunksnotdead)

 

De Vrouwendag in Antwerpen

was er geen voor vrouwen met een kleur, religie, hoofddoek

voor jonge vrouwen

en ‘zij die er zelf om vragen

wanneer ze vandaag de dag nog worden geslagen’

 

Want we zijn zo vrij en verlicht

in ons Wilde Witte Westen

dat men er enkel nog moslims van beticht

onze normen, waarden (en ook al de rest) te verpesten

 

“En Jullie Jonge mensen

willen geen BH’s meer verbranden op de barricaden!”

ik heb u nochtans niet gezien mevrouw

toen we voor de rechten van onszelf

en vluchtelingen

verzamelden in de straten

L-day

Ik dacht dat L-day ten grave gedragen was, maar zag dan plots als een spook op Facebook een uitnodiging voor L-day in Antwerpen circuleren. De oude L-day in Gent kreeg te weinig subsidies van Cavaria en moest daarom worden opgedoekt, maar Cavaria besloot gewoon zelf een nieuwe L-day in het leven te roepen. Wat daarvan de logica is, ontgaat me een beetje want L-day was er al en het geld kwam sowieso van Cavaria, maar soit, L-day is back en dat is wat telt.

Een vriendin en ik besloten een kijkje te nemen en reden met de wagen van Gent naar Antwerpen. Er waren eindeloze omleidingen rond Antwerpen en de GPS werkte niet waardoor mijn vriendin zo luid vloekte dat ik er als verstijfd bij zat. Ik was er maar weer eens van overtuigd dat het indertijd een goede keuze was mijn rijbewijs niet te halen.

L-day vond dit jaar plaats in een bibliotheek, we vormden een bonte mengeling van L-dayers en Antwerpse boekenliefhebbers. Ik zag verschillende bibliotheekbezoekers met fronsende wenkbrauwen naar de affiches van L-day staren: hoewel ze door een paar honderd lesbiennes omgeven waren, hadden ze nog steeds niet door waar die ‘L’ voor zou kunnen staan.

Van eigen bloed (triggerwarning seksueel geweld en zelfmutilatie)

(Oorspronkelijk verschenen op Dying Dinosaurs)

Ik ben het debuut ‘Het Smelt’ van Lize Spit aan het lezen. De roman haalt veel herinneringen naar boven. Niet omdat mijn leven enigszins op dat van het hoofdpersonage lijkt, wel omdat de mannelijke protagonisten even walgelijk zijn als de mannen waarmee ik – helaas – mijn bloed deel. Waarschijnlijk daarom dat ik het vroeger zo rustgevend vond mijn eigen bloed in de lavabo te zien wegvloeien door het putje.

Op het perron, wachtend op de trein voor Brussel-Zaventem, hadden A. en ik het nog even over al die viespeuken van venten die niet met hun handen van vrouwen kunnen afblijven, meestal dan nog vrouwen uit de eigen familie of naaste omgeving.

Want het is een illusie te denken dan de meeste aanrandingen en verkrachtingen in donkere steegjes door donkere onbekenden plaatsvinden, te denken dat ‘meer blauw’ en verlichting op straat zou helpen bij het aanpakken van seksueel geweld, zoals A. me gisteren voorlas uit een interview in de Knack. Zolang flikken maar een les over seksisme in heel hun opleiding krijgen (hetzelfde geldt btw voor racisme), kom ik ze zelf ’s nachts en zelfs overdag liever niet tegen op straat.

Donker, warm en waterdicht

(Oorspronkelijk verschenen op Dying Dynosaurs)

Ik herinner me de man die door de politie met rubberen kogels in het gezicht werd geschoten. Mijn teamgenootje vond hem ‘s morgens bewusteloos in een plas bloed en bracht hem naar het ziekenhuis.

Ik herinner me de vrouw en haar twee kleine dochtertjes die geprobeerd hadden in een tentje te koken en koolstofmonoxidevergiftiging hadden opgelopen. Ze huilden en verloren telkens het bewustzijn. We brachten hen naar het ziekenhuis.

Ik herinner me hoe er een grote brand was in het Soedanese gedeelte van het kamp en we “Wake up, fire!” schreeuwden terwijl we op de ruiten van de caravans klopten tot iedereen wakker was. Ik herinner me hoe we met de Koerdische familie die net was aangekomen het kamp uitreden en hoe de drie kleine jongetjes afwisselend in slaap vielen en dan weer huilden.

Ik herinner me de vrouw die in paniek was omdat haar baby allergisch was voor poedermelk, alles uitkotste en al dagenlang niets gegeten had.

Ik herinner me de Afghaanse man met schurft die niet kon ophouden met krabben en maar niet genas, hoe vaak hij ook naar de dokters ging en zijn kleren en dekens ververste.

Ik herinner me het 17-jarige meisje dat verkracht was en ons een deur voor haar houten barak kwam vragen zodat haar verkrachters ‘s nachts niet meer zouden kunnen binnenkomen.

Ik herinner me hoe vele jonge vrouwen zich noodgedwongen prostitueerden en daarvoor door de mannen in het kamp voor ‘putes’ werden uitgemaakt.

Ik herinner me de schattige Koerdische peuter met de donkere krullen die bruine fond de teint op haar gezicht had zodat men de blauwe plekken op haar gezicht niet zou kunnen zien.

Ik herinnen me hoe mijn Afghaanse vriend een week lang pijn had aan zijn schouder omdat een politieagent hem daar geslagen had.

Ik weet nog hoe mijn Afghaanse vrienden bang waren om alleen in Calais rond te dwalen omdat er een groepje nazi’s vluchtelingen met ijzeren kettingen te lijf ging.

Ik weet nog hoe de 15-jarige Aghaanse Abdullah in een koelkasttruck stikte.

Ik weet nog hoe het jongste kind van een bevriende Afghaanse familie in een koelkasttruck begonnen te stikken, maar hoe de vluchtelingen net op tijd de politie konden waarschuwen.

Ik herinner me het Eritreaanse jongetje dat overal open wonden op zijn polsen en handen had doordat zijn schurft zo ver gevorderd was.

Ik herinner me de Eritreaanse vrouw die een allergische reactie op haar schurft had en wiens armen helemaal in het verband zaten.

Ik weet nog dat net voor ik vetrok de mazelen uitbraken.

Ik weet nog dat de politie ons elke dag met pepperspray beschoot, dat de vluchtelingen er ‘s nachts niet van konden slapen en de kinderen ervan hoesten en huilden.

Ik weet nog dat een Koerdisch meisje haar gsm gestolen werd en ze hysterisch begon te huilen en schreeuwen omdat ze al haar contacten verloren had.

Ik weet nog hoe de maffia alle toegangswegen naar Engeland controleerde en de vluchtelingen uitperste en bedroog.

Ik weet nog hoe een politieagent naar een klein meisje op een fiets trapte.

Ik weet nog hoe een man in de prikkeldraad bovenop de hekkkens aan de eurotunnel was blijven hangen en zichzelf zo de keel had overgesneden.

Ik weet nog hoe de politieagenten vier mannen die niet konden zwemmen de zee hadden ingedreven en ze daarna nooit meer zijn teruggezien.

Ik weet nog hoe mijn vrienden elke dag in elkaar werden geslagen door de politie.

…

Ik weet nog hoe ik de waarheid in mijn gezicht geslagen kreeg. Ik weet nog hoe ik de politie haatte. Ik weet nog hoe ik de staat haatte. Ik weet nog hoe ik me schaamde blank te zijn. Ik weet nog hoe ik me schaamde Vlaming te zijn. Ik wist nog hoe ik iedere racist wel zou kunnen vermoorden. Ik weet nog dat ik geen geduld meer had. Mensenlevens die op het spel staan kennen geen geduld.

…

Ik weet nog hoe onze Eritreaanse vriendin op het punt stond in de jungle te bevallen. Ik weet nog hoe ze elke dag lachte, hoewel ze op exploderen stond. Ik weet nog hoe we hoorden dat ze in Engeland was aangekomen. We hebben nooit geweten welke held(in) haar heeft geholpen.

…

Aan iedereen die er trots op is Vlaming te zijn en vindt dat ‘de boot nu wel vol is’: kom me later niet vertellen dat je er niets vanaf wist. Kom me later niet vertellen dat je er niets aan hebt kunnen doen. Kom me later niet vertellen dat jij een goede nachtrust had terwijl mijn vrienden in de kou lagen te huilen en bidden.

Gisteren droomde ik van de bevriende Afghaanse familie. Ik droomde dat we in het huis waar ik opgroeide goede kleren en schoenen uitzochten, net zoals in Calais. Donkere, warme, waterdichte kleren om de overtocht naar Engeland te maken. Donker zodat de politie hen niet zou zien. Warm omdat het koud is in de koelkasttrucks. Waterdicht omdat men soms urenlang in de regen moet staan wachten tot de smokkelaar je in een truck verstopt.

Wir haben es alle gewusst.

Niet voor iedereen

(Oorspronkelijk verschenen op Dying Dinosaurs)

‘Feminisme is voor iedereen!’

You wish.

Feminisme is geen t-shirt van de H&M waar opstaat ‘I’m a feminist’ en die je kan aan- en uittrekken wanneer je maar wilt.

Het is geen fashion of lifestyle, het is de actieve, continue strijd van vrouwen en hun mannelijke allies tegen seksisme en het patriarchaat.

Bovendien is feminisme er in de eerste plaats voor vrouwen, en niet voor mannen.

Mannen mogen dan wel ook last hebben van de genderstereotiepen die het patriarchaat hen oplegt, toch zijn niet de onderdrukte groep, ze maken deel uit van de onderdrukkende groep.

En nu hoor ik al: “Ja maar niet alle mannen…” No male tears please.

Das ist unser Haus!

‘Die Haeuser denen, die drin wohnen!’ (‘de huizen aan die, die erin wonen!’) was een van de veelgehoorde slogans op de linkse, autonome demonstratie die gisteren (09/07) voor koppen in de mainstream media zorgde. 5000 (en niet 3500!) demonstranten namen deel aan de betoging.

De Berlijnse binnensenator Henkel (‘Henker’, ‘beul’, zou beter passen) omschreef de demo als een ‘linkse geweldsorgie waarbij het manifestatierecht door vele chaoten en geweldenaars misbruikt werd.’:

http://www.gmx.net/magazine/politik/krawalle-linker-demo-berlin-1800-polizisten-einsatz-31676070

Wat hij er niet bij zei, is dat de stad de linkse scene (en bij uitbreiding de hele stad) in de uitverkoop heeft gezet. Alle huisprojecten en andere linkse projecten moeten wijken voor luxeappartementen en shopping centra. Of voor vluchtelingencentra, ironisch genoeg. Want dat een groot deel van de bewoners van de Berlijnse huisprojecten zelf vluchtelingen zijn en op straat worden gezet, kan de stad natuurlijk niets schelen.

Brexit brieven

(Oorspronkelijk verschenen op Mypunksnotdead)

Hey M., 

how have you been? 

We have just had the Brexit vote in the UK and 75% of the young generation voted to stay, yet shamefully the older generation has fallen for the lies and xenophobia that have been a massive part of the leave campaign. I was just wondering what the feelings of the young people in Germany are about Europe and the leave to start discussions between people from all different areas, so we can start to build a future that’s not full of fascism and division…

Much love and hope to see you soon!!!

This is a page me and my friend are trying to get started up. It would be great if you could share it:

Young people call out after brexit

J.’s rokje

(Oorspronkelijk verschenen op: Mypunksnotdead)

Twee dagen geleden ging ik op bezoek bij mijn vriend en bandgenootje J. We hebben elkaar leren kennen in een links project dat zich bezighoudt met ‘economische solidariteit’/’gratiseconomie’. Er is een weggeefwinkel, er zijn gratis lezingen, optredens, workshops, enz. Het was een van de eerste projecten dat ik in Berlijn leerde kennen omdat ik behalve de outfit die ik droeg geen kleren had. Mijn Couchsurf host en nu nog steeds goede vriend G. nam me mee naar de weggeefwinkel om er te gaan ‘shoppen’.

Omdat ik in mijn beginmaanden nog niet zo goed wist wat ik in Berlijn wilde doen en het project nieuwe leden zocht, besloot ik er mee te helpen. Ook J. deed er op dat moment shiften. We zijn er ondertussen allebei niet meer zo actief omdat ik in andere (artistiek-)politieke projecten geïnteresseerd ben en J. geen tijd meer heeft doordat hij recent vader geworden is en daarnaast ook nog 100 andere dingen te doen heeft:

https://mypunksnotdead.wordpress.com/2016/05/06/baby-o-26-03-16/

Voor zover mijn korte introductie over hoe ik J. leerde kennen.

Slut shaming

(Oorspronkelijk verschenen op Mypunksnotdead)

Een hele tijd geleden klaagde de ex-poetsvrouw van mijn ma’s partner over mijn zuster. Ze vond haar een verwend nest dat enkel om geld geeft en voegde eraan toe: “Ik wil niet weten met hoeveel mannen die al geslapen heeft!”

Ik was op dat moment niet in fighter modus en heb er niet werkelijk op gereageerd, iets waar ik nu natuurlijk spijt van heb. Soms zijn we echter een beetje moe gevochten, of ook gewoon laf.

Het is gek hoe vrouwen elkaar altijd de grond in willen boren. Het is alsof ze strijden om het plaatsje van de knapste, vlijtigste madonna in een wereld waarin de waarde van een vrouw bepaald wordt naargelang het mannelijk applaus.

Blanke man

Soms zou ik graag een man zijn.

Maar dan wel een blanke.

Want ik zou graag kunnen reizen zoals ik het zou willen. Gewoon liften en bij mensen aankloppen en vragen of ik bij hen kan blijven logeren. Avontuurlijk en zonder veel geld.

Ik zou dat echt graag doen. Maar als vrouw heb ik schrik aangerand of verkracht te worden. En als niet-blanke man is het waarschijnlijk ook niet zo gemakkelijk en veilig om zomaar een lift of een slaapplaats te krijgen.

Wanneer ik dit blanke vrienden van me vertel, vooral dan de hippie travelers, zeggen die dat ze vriendinnen hebben die wel alleen rondtrekken en dat er nog nooit iets gebeurd is.

Ik word daar echt pist van en antwoord: “Wel ik heb vriendinnen die het gedaan hebben en die aangerand of verkracht zijn. Is dat dan gewoon toeval?”

Ik zou graag een blanke man zijn, maar dan wel een die weet hoe het is een vrouw te zijn.

Taal van de liefde

Gisteren vertelde een maat van me, een vluchteling die in Calais gezeten heeft, dat hij Frans haat.

Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor.

Velen van de vluchtelingen die ik in Calais ontmoet heb haten Frans, vinden het een afgrijselijke taal.

Ik zei mijn vriend dat ik Frans een hele mooie taal vind, dat de meeste mensen in Europa dat vinden, dat het zelfs als de taal van de liefde gezien wordt. Hij kon zijn oren niet geloven.

Wanneer het eerste Franse woord dat je geleerd hebt ‘degache!’ is en je Frans enkel kent van diegenen die je elke dag als een hond behandelen, je met traangas bespuiten en je in elkaar slaan, is het natuurlijk niet verwonderlijk dat je Frans begint te haten. Net zoals Duits nu nog steeds onlosmakelijk met de nazitijd verbonden is.

Mijn moeder vertelde me over een man in het dorp die een werkkamp van de nazi’s overleefd had. Toen hij na de oorlog terugkwam, woog hij nog maar 47 kilo. Ook die man kon geen Duits meer horen. Niet op de radio, niet op tv, nergens. Zijn vrouw ging graag af en toe eens naar Keulen, maar hij kon niet meer mee. Duits gaf hem de crise, net zoals Frans nu het haar van de vluchtelingen in Calais doet overeind staan…

(Oorspronkelijk verschenen op Mypunksnotdead)

Kleedjes

Een zinnetje dat vaak terugkwam tijdens de hele #wijoverdrijvenniet-campagne was: “Ik draag kleedjes, niet voor de mannen, maar omdat ik dat mooi vind.”

Iets ergert me ongelofelijk aan deze zin. En ik wist eerst niet waarom. Want ook ik vind dat vrouwen mogen dragen wat ze willen. Van hoofddoek tot minirok.

Ik vroeg me dus af wat het precies was dat me zo aan deze zin stoorde…

Misschien kwam het doordat ik twee jaar in een Vlaamse kledingboetiek voor vrouwen gewerkt heb, ‘kleedje’ er het meest frequente woord was en ik daardoor bijna moet kotsen telkens wanneer ik ‘mooi kleedje’ hoor?

Dat speelt zeker een rol.

Eviction of part of the jungle?

Cannot put into words how important this statement is to share. The French government has decided to decrease the size of the ‘jungle’ (refugee camp) in doing so evicting thousands of people from there already unbearable homes. I have a direct statement from the communities within the ‘jungle’

“We the united people of the jungle calais respectfully decline the demands of the French government with regards to reducing the size of the jungle
We have descided to peacefully resist the governments plans to destroy our homes
We plead with the French authorities and the international communities that you understand our situation and respect our fundamental human rights ”

The deadline for moving is Friday. Once this statement is released who knows how the government / police will react. As volunteers we are requesting the media to respond and ensure there is coverage of what could be devastating action by the police. Again the majority of people in the clearance zone are families women and children!

Please share as much as possible and remember this is a peaceful resist from being forced from their homes

Update: Hoe gaat het in Calais?

Een vriendin vroeg me een nieuwe tekst over de jungle te schrijven: “Hoe is de situatie daar?”

Wel, de situatie is vrij deprimerend en uitzichtloos eerlijk gezegd…

Oké, er wordt goed werk geleverd door de vrijwilligers en ngo’s: er zijn nu meer toiletten, waterpunten en vuinisplaatsen, de meeste families en ondertussen ook een groot deel van de mannelijke bewoners werden ondergebracht in caravans en huisjes, de depots sorteren en distribueren dagelijks spullen, er zijn gemeenschapskeukens, er is een therapiecentrum, vaccinatiecentrum, theatertent, vrouwen- en kinderencentrum, binnenkort komt er ook een distributiecentrum voor minderjarige tieners, de dokters ter plaatse leveren uitstekend werk, etc.

Ter nagedachtenis van Adullah

“A migrant died after being run over by a Eurotunnel freight train”

“On their arrival towards 02.15, the emergency services found that it was impossible to identify the age, sex or nationality of the person, because their body had been “torn to shreds over more than 400 metres” just after the impact, according to the operational centre for the fire and rescue service (Codis) of the Pas de Calais region.”

As has now become standard, Eurotunnel in its twitter announcement feedreferred to an unspecified “incident” causing delays of an hour, for which it apologised to passengers.

Een maand Calais (deel 2): de Lutonmeisjes

Liz, de Engelse ex-brandweervrouw met legertruck is als een rolmodel voor me. Zij is mijn grote bewijs ervoor dat mensen anderen kunnen leiden zonder – wel euh – een leider te zijn. Liz beschikt over een natuurlijke autoriteit, wat haar tegelijkertijd dan ook weer allesbehalve autoritair maakt. Liz is ouder, wijzer en weet van aanpakken en geeft de jongeren en onervarenen de keuze met haar mee te gaan of niet.

Als liz de herder was, dan waren wij de schapen en konden met haar meegaan, maar ook ergens anders – zonder haar – gaan grazen als we daar goesting in hadden.

Drie van de andere schapen – excuseer me dat ik dit alles vertel in de vorm van een bijbelse parabel, het is de eerste keer in mijn leven dat ik dit doe, maar geef toe, de vergelijking tussen Liz en Jezus is toch wel treffend – waren de Lutonmeisjes: Tiva, Cash en Chez.

Update: wat vrijwilligers kunnen doen in Calais

Voor wie graag wil helpen in ‘de jungle’, het vluchtelingenkamp in Calais, maar niet goed weet hoe eraan te beginnen: hier een kleine handleiding. Ik heb zelf een maand doorgebracht in het kamp en wil graag mijn ervaring met anderen delen:

-Om te beginnen: neem contact op met de ngo’s ter plaatse. Er zijn twee lokale ngo’s die al jarenlang in het kamp actief zijn en veel ervaring hebben: ‘Salaam’ en ‘l’Auberge des Migrants’ (met grote opslagplaats voor spullen). Voor de rest zijn ook ‘Medecins du Monde’ (medische zorg), ‘Secours Catholique’ en ‘La Vie Active’ (‘Jules Ferry Center’/vrouwen- en kinderopvang) in het kamp actief.

-Onafhankelijke vrijwilligers kunnen contact opnemen met de anarchistische activisten van ‘No Border’. Hun blog vinden jullie hier. Ze hebben een kleine hut met tenten van vrijwilligers (en ondertussen ook al vele vluchtelingen) eromheen, dichtbij het begin van Chemin des Dunes. Ze geven de vluchtelingen rechtelijk advies en organiseren acties en demonstraties. Dichtbij het ‘No Border’-kamp kamperen ook de meeste andere onafhankelijke vrijwilligers (check de caravans).

One month Calais (part 1): ‘Hope, like arriving in my home, where my tears are my own.’

Hi A.,

finally I’m back in Berlin and I have the time to answer you! Sorry I didn’t write you for such a long time, but I had very limited internet access in Calais and when I was back in Belgium I was too tired to write you…

My experience in the camp was very intense. There’s over 4000 refugees in ‘the jungle’ (that’s how they call the camp). It’s mosly men, though there’s also some (highly pregnant) women and children. Most of the women are Eritrean, its like the only community where you see that much women. There’s a women and children shelter next to the camp, it’s called the ‘Jules Ferry Center’, it’s from the ngo ‘La Vie Active’. Women and children can stay there for 2 months: they get food, beds, showers, etc., but after those 2 months they’re out…

Meisje in Calais (gastbijdrage door Sven van Hecke)

En dan ben je een meisje van 14, heb je duizenden kilometers gelopen, gevaren, gereden en kom je aan bij de laatste halte voor je einddoel: Calais. The Jungle, een verzameling van afgedankte tenten, paletten, lucht verzadigd van de rook van vuurtjes die alles opstoken wat ze kunnen vinden wat brandbaar is, waar je angstig rondloopt in een smeltkroes van culturen, opeengepakt op de laatste plaats waar je zou willen zijn. Elke avond opnieuw de tocht naar de ingang van de tunnel naar het beloofde land. Bij nacht en ontij uren lopend, sluipend, kruipend, je handen openhalend aan scherpe prikkeldraad om eindelijk bij de sporen te komen.