New must-see videos by queer and female musicians

What to do when you’re a band during a pandemic? Live concerts are hard to organise, sometimes even rehearsing with your band mates can be impossible. So which options does that leave musicians these days? I’ve heard that some bands focus on writing new songs and even head into a studio (for example Passionless Pointless and Witch Fever), start a crowdfunding for their upcoming album (support Baby Fire), or release a new album (such as Bengal and Lavender Witch) or song (ERIIS and Big Joanie). Others perform livestreamed concerts from their home (like Down the Lees) or at a proper venue (like Bengal and Lavender Witch), or do a residence at an otherwise empty rock venue (Baby Fire and Tuvalu). And then there is the craft of video clips. While everyone is even more glued to their screens than in non-pandemic times, why not spend this screen time watching cool videos and listening to awesome music? And why not create a video to promote your songs that may not be enjoyed by a regular live audience for a while?

So for this occasion I’ve selected a few brandnew music videos of local bands that I’ve really enjoyed watching and would like to share with you. Sure, some of them feature friends of mine and one of them is my own band (you can guess which one) but that doesn’t mean I should make any publicity for them, right? I’m just excited to show these to you! 🙂

Yasmina: “Ik mis bondgenootschap, en vooral zusterschap”

foto: mypunksnotdead

Als het op moed aankomt, dan is mijn tweelingzus altijd mijn grote voorbeeld geweest. Ikzelf ben een beetje een bangerik. Al van toen ik klein was, voelde de wereld overweldigend aan: er kwamen zoveel prikkels en indrukken binnen dat ik ze nog moeilijk kon filteren. Banale dingen zoals zwemmen, met andere kinderen praten en hoogtes trotseren, boezemden mij enorm veel angst in, terwijl zij er net in uitblonk.

Mijn tweelingzus was mijn beschermer: wanneer ik gepest werd, kwam zij ertussen. Ook wanneer leerkrachten die me te gevoelig en kwetsbaar vonden, me met de harde hand sterker trachtten te maken, was zij degene die het voor me opnam. Zij was tegelijk mijn meest veilige persoon op aarde, en diegene die mij hielp mijn grenzen te verleggen. Ik trok mij op aan haar durf en moed en trachtte die te imiteren. Zelfs als ik het niet écht durfde, kon ik het wel spelen, nog altijd: als iets me afschrikt, dan beeld ik me in dat het maar een film is waarin ik speel en dat ik steeds een tweede take kan doen als het niet goed gaat.

Soundtrack voor antifascistisch en antipatriarchaal verzet

Het is geen leuke tijd met wereldwijd opkomend fascisme, steeds erger wordend racisme, dagelijks geweld op vrouwen en transpersonen, extremistisch kapitalisme… maar muziek kan een steun zijn. Daarom hebben we een playlist samengesteld om kracht uit te putten: een soundtrack voor het verzet!

Als je ook tips hebt voor goeie strijdvaardige liedjes, laat het zeker weten in de commentaren!

 

Against Me – True Trans Soul Rebel

Opbeurend nummer van de dag:

De feministische beweging in België vandaag: een scene report

Vroeger schreef ik een klein riot grrrl zine met de naam Flapper Gathering. Ik amuseerde me toen met stukjes te schrijven over de feministische punkscene. Dit was een gewoonte in punkzines: bijvoorbeeld in het Amerikaanse zine Maximumrocknroll verschenen scene reports met wat er te beleven viel in de lokale punkgemeenschappen in verschillende landen, de bands die er waren, de zines die er geschreven werden, de distros en platenlabels, de collectieven die optredens organiseerden, de zaaltjes… Maar in Maximumrocknroll ging de aandacht vooral naar mannengroepen terwijl ik onvermoeibaar zocht naar de zeldzame vrouwenbands of feministische zines die bestonden in dit belgenlandje. Ik ontdekte dat ik niet de enige was die bezig was met punk en feminisme, hoewel dat vaak zo leek.

Via riot grrrl en feministische punk ben ik in de feministische beweging beland en begon ik daarin actiever te worden. Nu vind ik het nog steeds leuk om de (autonome) feministische beweging in kaart te brengen. Daarom leek het me een goed plan om daar een stukje over te schrijven op deze blog. In een eerdere tekst over strategie bedacht ik dat een soort databank met feministische projecten in België erg nuttig zou kunnen zijn. Dit “scene report” kan dan een begin zijn. Ik volg hierin voor een stuk de indeling van diezelfde tekst over wat er nodig is om een beweging op te bouwen en een revolutie te starten.

Feministische muziek, deel 10 – enkele nieuwe bands om te checken

Soms besef ik dat ik niet meer helemaal kan volgen met de huidige golf van DIY feministische/vrouwenbands. De namen die spontaan in me opkomen als ik een lijstje van favoriete bands moet opsommen zijn bands die niet meer bestaan of al heel wat jaren meegaan zoals L7, Lost, Happy Home Makers, Protestera, Harum Scarum, Kittie en Beyond Pink. Dus daar moest dringend iets aan gedaan worden. Vorig jaar ben ik naar 2 buitenlandse Ladyfests geweest, en daar kwam ik veel verrassende nieuwe bands tegen. Ook platenlabels zoals Emancypunx Records bieden vers luistervoer.

Hieronder vind je 9 female-fronted en vaak ook feministische bands die mij bijzonder aanspraken, enkele bands om in de gate te houden (en te beluisteren, live te gaan bekijken en te promoten):

Verslag – De lesbiennes komen er voor uit! (colloquium L-Festival)

Zaterdag 23 november 2013 in Amazone, Brussel

November lijkt echt de queer-feministische maand in Brussel. Als je naar feministische/LGBTQ films, feestjes, workshops, lezingen of optredens wil gaan, dan is Brussel op dat moment the place to be. Pink Screens (queer filmfestival), Van Alle Genders Thuis (trans/intergenderfestival door Genres Pluriels) en L-Week (dat nu L-festival heet) zijn een jaarlijkse traditie geworden in november. Al deze festivals duren een week of langer, dus je kunt echt voor een maand in Brussel verblijven en bijna elke dag iets leuks/interessants doen. Het is alsof je een maand lang naar een ladyfest gaat.

Ik moet toegeven dat ik zelf wel weinig geprofiteerd heb van al die festivals dit jaar. Maar een activiteit waar ik wel naartoe MOEST gaan was een colloquium over de strijd van lesbiennes en feministes dat op het programma stond van het L-festival. De thema’s en enkele vriendinnetjes als spreeksters gaven de doorslag. De meeste lezingen waren in het Frans, dus vergeef uw verslaggeefster als ze niet alles heeft verstaan.

4 jaar schrijven – van virtuele tot muzikale ontmoetingen

In oktober vierde De Tweede Sekse blog haar vierde verjaardag. Een half jaar na de opstart schreef ik zelf mijn eerste bijdrage. Toen ik 4 jaar geleden uitgenodigd werd om deel uit te maken van het redactieteam van De Tweede Sekse wist ik niet of ik wel genoeg schrijfinspiratie ging hebben. Ik schreef wel in mijn eigen feministische zines, maar daarin stonden toen vooral reisverslagjes en strips. Een blog was veel directer en leek om een ander soort van teksten te vragen. Maar toch aanvaardde ik het aanbod en ik heb er zeker geen spijt van.

Mijn zines schreef en schrijf ik meestal in het Engels, waardoor het een grote stap leek om nu in het Nederlands m’n zeg te doen. Engels is soms een soort van schild en doet teksten beter klinken, hetzelfde met liedjesteksten. Zou ik wel tevreden zijn van wat er uit mijn Nederlandstalige pen ging kruipen? Maar dat bleek goed mee te vallen, eigenlijk vloeide alles er nog vlotter uit, en buiten enkele onvertaalbare of moeilijk vertaalbare Engelse termen (zoals “empowering”, “gender” en “harassment”), is m’n Nederlandse woordenschat natuurlijk veel uitgebreider.

Feministische muziek deel 9 – Ladyfest

Lady-wat?

Ladyfest is een feministisch non-profit DIY festival dat op allerlei plaatsen over de hele wereld georganiseerd wordt. Vrouwelijke artiestes staan centraal, maar het grootste deel van het programma is toegankelijk voor iedereen (behalve soms bepaalde workshops enkel voor vrouwen). Er is niet enkel muziek, maar je kan er ook deelnemen aan workshops en acties en genieten van films en tentoonstellingen. Verder vind je er vaak lezingen, performances en spoken word, een marktje met zines en handwerk, eten, en nog veel meer. De feministische invloed is duidelijk zichtbaar in de geëngageerde kunst gemaakt door vrouwen, debatten over feministische thema’s en workshops over zelfverdediging, techniek, skaten en andere traditioneel-mannelijke bezigheden. Ladyfest is een festival door vrouwen, voornamelijk gericht op vrouwen (maar iedereen is welkom) om vrouwen te stimuleren om zelf creatief en actief aan de slag te gaan, om feministische netwerken op te bouwen en kennis, vaardigheden en ervaringen te delen en om ons samen te engageren tegen alle uitingen van seksisme. Ook al is het kernidee hetzelfde, toch is ieder Ladyfest anders en uniek en wordt het festival bepaald door de lokale context en de ideeën en smaak van de organisatrices.

Whitney Houston overleden – 11 februari 2012

Zangeres Whitney Houston stierf op 11 februari 2012 in Beverly Hills (Los Angeles), ze werd 48 jaar oud.

In mijn jeugd luisterde ik stiekem naar haar muziek, ik verstopte de cd die ik van haar had achter mijn “coolere” cds (yep, shame on me!). Tsja, ik had wel meer te verbergen toen… Vorig jaar was ik met mijn beste vriendin bij station Antwerpen-centraal frietjes aan het eten terwijl de tv Whitney Houstons beste hits speelde, een geweldige ervaring! En toen merkten we nog eens hoeveel mooie hits ze had geschreven.

Op Youtube verscheen zodra haar overlijden bekend werd allerlei vrouwenhatend commentaar. Het is maar Youtube zeggen mensen wel eens, maar Youtube is ook een reflectie van de wereld waarin we leven. Als er bij haast elke vrouwelijke performer commentaar staat variërend van platte grapjes tot gruwelijke haatboodschappen kunnen we daar wel conclusies uit trekken: er is nog veel werk aan de winkel.

Dit is vrouwenhaat.

Maar laten we de haters verder negeren en gewoon haarzelf aan het woord laten…

Feministische muziek, deel 8 – Scandinavische grrrlpunk

De Scandinavische landen zijn niet enkel op vlak van campagnes tegen geweld op vrouwen, prostitutiebeleid en gender equality een voorloper, maar ook op vlak van feministische (punk)muziek! Het is iets waar ik best wel jaloers op ben eigenlijk… Was er in België maar zo’n grrrl muziekscene zoals in bijvoorbeeld Zweden of Finland!

Luister maar…

 

Beyond Pink:

 

Drain STH:

Feministische muziek, deel 7 – X-Ray Spex

Op 25 april 2011 is Polly Styrene (echte naam Marianne Joan Elliott-Said), zangeres van de Britse punkband X-Ray Spex, overleden. Vandaar dit eerbetoon aan haar op deze blog. X-Ray Spex was actief in de tweede helft van de jaren ’70 maar heeft later nog enkele reünieconcerten gespeeld. De band bracht slecht 5 singles en 2 studioalbums “Germ Free Adolescents” (1978) en “Conscious Consumer” (1995) uit, die allemaal gekenmerkt werden door Polly’s unieke stem. Ook opvallend was het gebruik van een saxofoon in hun punkmuziek. Daarnaast heeft Polly Styrene ook een solocarrière uitgebouwd. Haar recentste solo-CD kwam uit in maart van dit jaar.

Het bekendste liedje van X-Ray Spex is “Oh Bondage Up Yours” (later onder andere gecoverd door Free Kitten, een zijproject van Kim Gordon van Sonic Youth). Ook al denken velen dat die nummer over bondage en sm gaat, is het eigenlijk een aanklacht tegen het kapitalisme en het consumentisme. De songtekst begint met “Some people think little girls should be seen, not heard. But I think: oh bondage up yours!”

Hier een live versie van “Oh Bondage Up Yours”:

Feministische muziek deel 6 – Take Back The Night strijdliedjes

Take Back The Night – ook wel Heksennacht genoemd in Nederlandstalige streken – is een feministische campagne tegen geweld op vrouwen. Deze actie bestaat meestal uit een optocht, wake of betoging waarbij (meestal alleen) vrouwen ‘s nachts de straat innemen, hun bewegingsvrijheid en recht-om-met-rust-gelaten-te-worden-waar-we-ook-gaan-en-staan opeisen en zich verzetten tegen alle vormen van geweld tegen vrouwen [1].

Zo’n Take Back The Night actie kan een stille optocht zijn, maar er kan ook muziek gespeeld worden of er kunnen slogans geroepen worden. In de jaarlijkse Heksennacht in Gent gaat er vaak een sambaband mee zoals Famba of Rhythms of Resistance en worden er tijdens of na de optocht liedjes gezongen. Er zijn heel wat (strijd)liedjes geschreven met als thema geweld tegen vrouwen. Voor de Nederlandse Heksennachten werden heuse liedjesboekjes gedrukt. Daarin stonden feministische songteksten die op bekende melodieën waren geschreven zodat iedereen ze vlot kon meezingen.

Al in de tweede feministische golf werden strijdliedjes verzonnen om tijdens acties tegen geweld op vrouwen te zingen. Enkelen liedjes kan je terugvinden in het online archief over de vrouwenstrijd in Nederland “Vrouwen Nu Voor Later”. Tegenwoordig heb je onder andere the Raging Grannies en the Radical Cheerleaders die voor muzikale begeleiding van acties zorgen. Hier een voorbeeld van zo’n radicale cheer:

feministische muziek deel 5: L7

Een van de eerste bands waar ik “fan” van was en waar ik nu nog steeds veel naar luister, is L7. Ze zijn een van de coolste bands uit m’n muziekcollectie, en zeker ook een van de coolste bands ooit. Hun muziek – geniale gitaarsolo’s, rauwe riffs, donderende drums, stoere lyrics en kick-ass zang – heeft me enorm geïnspireerd om zelf ook gitaar te spelen. L7 maakte liedjes waar andere (mannelijke) metal/punk/hardrock/grunge bands alleen maar van konden dromen en hun coolheidsgehalte en podiumpresence[1] is een 1000-voud van de meeste van zulke bands, alleen hebben ze nooit dezelfde erkenning gekregen. En rara, hoe zou dat komen?[2] Langs de andere kant is dat gebrek aan mainstream populariteit misschien ook een voordeel geweest, want ze hebben zo alles op hun eigen DIY manier kunnen doen zonder al te veel muziekindustrie bemoeienissen.

L7 werd in 1985 in Los Angeles opgericht. De naam “L7” staat voor “square” (vierkant), de vorm die je met je vingers maakt als je er een L en een 7 mee vormt. De band bestond uit:

• Donita Sparks: gitariste-zangeres
• Suzi Gardner: gitariste-zangeres
• Dee Plakas: drumster sinds hun tweede CD
• Jennifer Finch: bassiste-zangeres, speelde eerst samen met Kat Bjelland (Babes In Toyland, Katastrophy Wife) en Courtney Love (Hole) in Sugar Baby Doll. Ze is later vervangen door Gail Greenwood (ex-Belly) die daarna werd opgevolgd door Janis Tanaka.

Momenteel is L7 niet meer actief, maar Donita Sparks en Dee Plakas spelen wel nog samen in Donita Sparks + The Stellar Moments en Jennifer Finch heeft The Shocker opgericht. Ik heb L7 gelukkig nog zien optreden voor ze gestopt zijn, namelijk in een zaaltje in Mechelen ongeveer 10 jaar geleden, toen ze tourden om hun laatste CD Slap Happy te promoten.

Feministische muziek deel 4: Women’s Liberation Rock Bands

chicago women's liberation rock band

Feministische muziek zoals Gossip, Bikini Kill, Ani DiFranco, Team Dresch, L7 … het lijkt een derde golf fenomeen, iets eigen aan de huidige generatie jonge feministes en hun DIY cultureel activisme. Maar natuurlijk waren onze feministische voormoeders ook geïnteresseerd in muziek, alleen was het enkele decennia geleden (nog) minder vanzelfsprekend om als vrouw/meisje een instrument te leren en in een band te spelen.

In deel 1 van onze reeks Feministische Muziek werd het queercore genre met Team Dresch als een van de grondleggers toegelicht. Deel 2 verzamelde een lijst van feministische platenlabels van vroeger en nu en deel 3 ging over (online) radio. In deze tekst zal ik twee rockgroepen bespreken die uit de women’s liberation movement of “vrouwenbevrijdingsbeweging” van de tweede feministische golf ontsproten. Deze groepen, The New Haven Women’s Liberation Rock Band en The Chicago Women’s Liberation Rock Band, waren actief rond 1970 en waren – voor zover ik weet – de eerste expliciet feministische rockbands. De laatste tijd ben ik veel over het radicaal feminisme en de vrouwenbevrijdingsbeweging uit de tweede golf aan het lezen om te leren van de vorige generaties feministische activistes en als inspiratiebron. In die boeken ontdekte ik dat er begin jaren 1970 ook feministes waren die rockmuziek maakten en natuurlijk wilde ik niet alleen over hen lezen; ik wilde hen ook horen!

feministische muziek deel 3: radio

Het medium radio fascineert mij al een tijdje. Ik luister nochtans niet zo veel naar de radio, maar dat komt omdat er bij de reguliere radiostations niet echt interessante niet-commerciële gender-evenwichtige radioshows te vinden zijn. Enkele jaren geleden luisterde ik steevast naar “les années 90”, een rubriek op radio 21. Maar radio 21 bestaat intussen niet meer en die jaren ’90 – riotgrrrl/grunge/alternatieve muziek komt op de Belgische radiogolven nog maar zelden voor. Maar gelukkig bestaan er wel een aantal radioshows, radiostations en podcasts met een DIY en/of feministische focus die online te beluisteren zijn. Hier enkele voorbeelden:

ONLINE RADIO

Suck My Left One

op Subcity radio uit Glasgow

“Taking the early 90s Washington and Olympia Riot Grrrl scene as a starting point, Suck My Left One is a riot of 90s punk and hardcore, trashy feminist electro-pop, 80’s post-punk, and new unearthed ladyfesters from around the world. It’s going back to the subversive side of 60s girl groups and forward to unearth new music from queers, grrrls, zinesters, punks, freaks and electro-geeks carrying the torch of Revolution Girl Style Now!”

Sapho L’ Dire

op Radio Air Libre uit Brussel

“Une émission voyageuse, curieuse et militante. Chaque émission est le résultat de la rencontre de la personnalité des animatrices avec la vie quotidienne et/ou une invitée. Sous forme de rubrique annoncée ou dans le courant de la discussion, chaque émission apporte son lot d’informations littéraires, musicales, militantes, historiques… Partant du constat que l’école et la société de l’information telles que nous les vivons aujourd’hui font le choix d’une information et d’une formation intellectuelle partielles et partiales, patriarcales, capitaliste, nous voulons nourrir l’autre côté, l’idée d'(au moins) une alternative.”

feministische muziek deel 2: platenlabels

Om je eigen muziek naar een publiek te brengen kan je veel optredens doen, maar je kan daarnaast ook je muziek opnemen en uitbrengen op CD, cassette of vinyl. Platenlabels helpen daarbij en zorgen voor de verspreiding van je album of single (en radiozenders bij de reclame voor je muziek: zie deel 3 van de rubriek Feministische Muziek). Maar de mainstream platenmaatschappijen maken selecties van groepen op gebied van wat zij denken dat verkoopbaar is. Vrouwenrockgroepen of feministische bands zitten daar zelden bij. (Enkele uitzonderingen zijn Gossip en Le Tigre.)

Zoals je in deel 1 van de rubriek Feministische Muziek al kon lezen, zijn er heel wat vrouwengroepen en muzikantes die hun muziek zelf uitbrengen (in eigen beheer) en zelfs hun eigen platenlabel opstarten. Team Dresch was daar een goed voorbeeld van. Drie van de bandleden hadden een label: Chainsaw, Candy-Ass en Mr. Lady. Naast platenlabels die muziek uitgeven is er ook een manier nodig om muziek te verspreiden. Bij DIY groepen zorgen distro’s daar meestal voor. Dit zijn non-profit DIY distributieprojecten voor muziek, zines en/of andere zelfgemaakte creaties (T-shirts, juwelen, stickers, etc).

Ik ga hieronder een opsomming maken van onafhankelijke platenlabels van vrouwen, feministes, transpersonen en queers, van vroeger en nu. Deze lijst is verre van compleet aangezien ik niet alle labels ken – er zijn er vast nog veel meer – of er misschien enkele vergeten ben. Aanvullingen op deze lijst kunnen als commentaar onder de tekst gepost worden.

Feministische muziek: Team Dresch en queercore

Bestaat er zoiets als feministische muziek? En waarom zijn feministes bezig met muziek? Bijvoorbeeld omdat we muziek mooi vinden, ontspannend, inspirerend, motiverend… Maar net zoals in andere vormen van (populaire) cultuur is de muziekwereld niet vrij van seksisme. Vrouwen die hun eigen bands oprichten en muziek schrijven en spelen, komen veel minder aan bod dan mannengroepen of groepen die enkel een vrouw hebben – typisch als zangeres – om een “sexy” imago te krijgen en zo meer te verkopen. Muziek gemaakt door vrouwen wordt ook steeds als “vrouwenmuziek” bestempeld – ongeacht de stijl die ze spelen -, bands die uit vrouwen bestaan worden “vrouwenbands” of “meidengroepen” genoemd – bij bands met alleen mannen wordt dit nooit gedaan, dat zijn “gewoon” muzikanten. Vrouwen en meisjes worden minder aangemoedigd om (bepaalde) instrumenten te spelen en bands op te richten. De berichtgeving over muzikantes en zangeressen in de pers is zelden seksisme-vrij en meestal wordt er commentaar over hun uiterlijk gegeven, meer zelfs dan over hun muziek of songteksten. Enzovoort.

Er zijn heel wat feministes die zelf muziek maken, in eender welk genre en met eender welke instrumenten. Feministische muziek heeft ook te maken met wat er gezegd en gespeeld wordt, en hoe. Teksten kunnen over allerlei feministische onderwerpen gaan: bijvoorbeeld over eigen ervaringen met zelfverdediging, over seksueel geweld, over vechten tegen seksisme in je omgeving, over lesbianisme, over abortus, over “sisterhood” en over het “f-woord” feminisme zelf. Veel feministische muzikantes maken harde muziek, die heel anders is dan “testosteronrock”. Platen worden wel eens in eigen beheer uitgebracht, zowel omdat dat een mooi grassroots idee is (en door het zelf te doen –DIY- behouden vrouwen de controle over hun werk), als omdat vrouwen die niet netjes binnen de mainstream afgeliktheid passen, geweigerd worden op de radio en bij grote platenmaatschappijen.

Daarom deze reeks over feministische muziek. We beginnen met de band Team Dresch en de queercore subcultuur waartoe zij gerekend kunnen worden. Volgende groepen en onderwerpen die in deze reeks (waarschijnlijk) besproken gaan worden zijn onder andere feministische platenlabels, radio, the Chicago Women’s Liberation Rock Band, L7, Bikini Kill, Ani DiFranco, foxcore en riot grrrl. Maar eerst dus Team Dresch… draai de volumeknop alvast omhoog!

Als bijna twintiger was Donna Dresch een van mijn heldinnen. Ze speelde bas en gitaar in een groep die naar haar genoemd was (ondanks dat ze er niet in zong), had een platenlabel opgericht en schreef vroeger (fan)zines. Dat wilde ik ook allemaal doen. Ze ging daarnaast als “merch lady” mee op tour met groepen zoals Bratmobile, en was ook aanwezig op een van de optredens van Bratmobile in Utrecht (Nederland) waar ik zelf naartoe ben gegaan.

It’s a man’s world: James Brown, patriarchaat, en man-geïdentificeerde vrouwen

Af en toe zien we in een eerlijk moment het patriarchaat openhartig en duidelijk bezongen, zoals bijvoorbeeld in het lied It’s a man’s world van wijlen James Brown:

“You see, man made the cars to take us over the road
Man made the trains to carry heavy loads
Man made electric light to take us out of the dark
Man made the boat for the water, like Noah made the ark

This is a man’s, a man’s, a man’s world
But it wouldn’t be nothing, nothing without a woman or a girl”

Leuk, erg leuk ja. Even analyseren. Ten eerste zien we hier vormen van paternalisme, zogenaamd goedaardig seksisme, in. Je ziet dat in dit liedje duidelijk geclaimd wordt dat alle belangrijke verwezenlijkingen op onze planeet gebeurd zijn door mannen. Maar, haha, ze hebben toch nog een vrouw nodig, voor de noodzakelijke dosis affectie en om af en toe die prachtige verwezenlijkingen eens te stofzuigen.

Vrouwen hebben geen enkel werkelijk bestaan, het zijn slechts kartonnen achtergrondfiguren zonder agency. Ze zijn een reden voor mannen om te vechten, te werken, een extern iets dat hun leven zin moet geven.

Tuurlijk, zo’n bekende artiest, die zal misschien wel eens wat duetten hebben gezongen he? Ja hoor. Kijk maar eens naar deze, een duet met Joss Stone:

Wat is het toch met oude mannen en veel te jonge vrouwen?