door Evie Embrechts
Sinds 2009 heeft Noorwegen besloten om ook over te gaan naar het Zweedse feministische model met betrekking tot prostitutie: legaliseren van het verkopen van seks, criminaliseren van het kopen van seks en pooierschap; gecombineerd met vormingscampagnes en hertraining. Wat is het resultaat?
Trigger warning voor seksueel, fysiek en geestelijk geweld.
Doorgaan met het lezen van “Onderzoek naar geweld op prostituees in Noorwegen”
In deze tekst kijk ik eerst naar wat definities en ga dan verder op onderdrukking, kritiek van feministes op bepaalde begrippen en de discussie over de oorzaak van het bestaan van transgenders.
Het woord transseksueel is een oud woord waar heel wat kritiek op te geven is. Het feit dat er “seksueel” in voorkomt lijkt aan te geven dat het iets te maken heeft met seksuele gevoelens voor een bepaalde groep mensen, zoals homo-, bi- of heteroseksueel. En dat is verwarrend want daar heeft het eigenlijk niets mee te maken.
In onze nieuwe blog rond de wereld reeks reizen we langs interessante blogs, ontdekken fantastische artikels en graven vergeten schatten op.
Aardbeien of geslagen worden, maak een keuze!
Elkballet heeft een geweldig artikel getiteld Who would choose a punch in the face over strawberry? Het gaat over keuzes maken, de vrijheid ervan en de dwingende cultuur van seksuele beschikbaarheid, vrouwelijkheid en veel meer. Een aanrader!
There is no winning for women, there is no good choice. But always “choosing” the one that panders to this unattainable standard of fuckability is the one thing guaranteed to not be able to free us from double standards, victim-blaming, and being viewed in a one-dimensional hyper-sexualized way.
Idem trouwens voor haar posts over Do rape trials discriminate against rape victimes? en What About Feminist Porn.
A radical transfeminist
Een fantastische blog die ik net heb leren kennen (met dank aan Twisty Faster van iblamethepatriarchy) is A Radical TransFeminist. Yep, perfect 🙂 Bijvoorbeeld Under Duress: Agency, Power and Consent, part one: “No”.
When rape apologists are using our models of consent to defend rape and to deflect feminist analyses, it’s at least worth considering the limitations of the models. This article is part one in a two-part series of articles examining the issues.
Metaldudes!
De recent gestarte blog Ada of Lovelace heeft een heerlijk artikel over seksisme in de metalwereld. Metaldudes, y u hate women? beschrijft de ervaringen van de blogster op metalfestivals Party San en Summer Breeze. Ada Lovelace was trouwens ’s werelds eerste programmeur, en het is eigenlijk wel interessant – maar vreselijk – hoe dat veld zo geëvolueerd is van iets voornamelijk voor vrouwen naar een veld compleet gedomineerd door mannen en met heel erg misogyne aspecten.
Een gelukkig nieuwjaar iedereen!
Goede voornemens? Tuurlijk!
Veel plezier en activisme dit jaar!
Alle tekeningen Hothead Paisan, Homicidal Lesbian Terrorist (c) Diane DiMassa, gebruikt met toestemming. Images used with permission.
Dit is het derde deel in onze reeks over prostitutie. Zie ook deel 2 over pooiers en deel 1 over vrije keuze, agency en structuren.
Voor dit onderzoek trok ik werkelijk alle registers open. Ik waagde me zelfs aan het lezen van een damesblad. Je weet wel: tien tips om mannen nog beter te pijpen, ongezonde diëten om er extra seksueel beschikbaar uit te zien, makeup en ontharingstips… en een artikel over “mannen die betalen voor seks”. Aha.
Terzijde: die zogenaamde vrouwenbladen gaan eigenlijk vooral over mannen, iemand al opgevallen? En je wordt er onzeker door; één van de grootste verbeteringen in m’n zelfwaarde gebeurde toen ik stopte met vrouwenbladen te lezen. Maar goed dat is voor een andere keer.
Betalen voor seks (Cosmopolitan NL, juni 2011)
Wat ik het meest opvallend vond was dat alle mannen die hier aan het woord kwamen ergens vanbinnen wel door hadden dat er iets niet klopte, dat er iets niet ok was. En dat daarna met allerlei redeneringen probeerden vergoeilijken. Misschien ben ik pessimistisch op dat vlak maar ik was eigenlijk al blij dat die mannen toch nog een beetje iets doorhadden, da’s al een eerste stap. Soms ben ik bang dat de conditionering in onze wereld zo erg is geworden dat niemand het nog doorheeft dat klanten eigenlijk geweld plegen. Maar misschien als het over heel heftige zaken gaat zoals liefde, relaties, seks, vriendschappen dat er toch nog iets van verzet overblijft in de menselijke geest – daar blijf ik in geloven.
De eerste man: “Ik zie mezelf ook niet als een hoerenloper maar als iemand die 600 euro overheeft voor een gezellig avondje met adembenemend mooi en zoetruikend gezelschap.”
Ik neem aan dat jezelf als hoerenloper zien, iets is dat clasht met de zelfwaarde van de mannen die het doen.
De eerste man weer: “Het zijn intelligente dames, sterke dames, die meer verdienen dan mijn huisarts en tandarts bij elkaar. Maar misschien probeer ik op deze manier mijn escapades wel goed te praten. Ze verdienen goed, dus ik doe niets verkeerds. Lekker makkelijk. Veilig. Ik verstop mijn wangedrag achter hun loonstrookje”.
Dit wil zeggen: ik heb het ergens wel door. Optimistisch gezien: hij heeft het door, da’s de eerste stap, nu nog stoppen met het te doen. Pessimistisch gezien: hij heeft het door en doet het toch, een grove keuze voor zijn eigen pleziertje ten koste van de vrouwen die hij gebruikt.
Of de tweede man nog te redden valt betwijfel ik, die gaat wekelijks naar prostituees en beschouwt het als “elkaar uit de brand helpen”:
Doorgaan met het lezen van “Prostitutie deel 3 – een eerste kijk naar de klanten”
Wat doe je als je elke keer opnieuw in discussies dezelfde – en vaak tegenstrijdige – argumenten tegen feminisme hoort? Maak er een bingo-kaart van!
Klik hier voor de bingokaart in tekstformaat.
Tip: uitprinten en ronddelen aan mensen die dergelijke uitspraken doen. Misschien kan het ze helpen wat inzicht te verwerven, zoniet, toch goed gelachen. Er is ook al een deel twee met nog meer leuke argumenten.
Nog grappige, bijvoorbeeld de evolutionaire psychologie bingo kaart (klik erop om te vergroten):
In het tweede deel van deze reeks over prostitutie ga ik in op de rol van de pooiers. Zie ook deel 1 over vrije keuze, agency en structuren.
In prostitution, the john performs the sex act with the unwilling victim, but subcontracts the intimidation and violence to another man, the pimp.
The john would like to believe he is paying for sex, but the person he has sex with gets little or none of the money. The money goes to the pimp to pay for the force needed to keep prostituted women and children working. It goes to the drug dealer who provides whatever it takes to keep the workers from becoming psychotic or committing suicide. It goes to pay the businessmen who provide the real estate, support services, and legal protection for the trade.
Joe Parker, How prostitution works
Wat doen pooiers eigenlijk?
Veel mensen kunnen zich geen echte voorstelling maken van hoe pooiers werken. Die realiteit is gruwelijk: hoe pooiers zich organiseren, hoe ze vrouwen zoeken die bijvoorbeeld al zware ervaringen hebben gehad in hun jeugd, seksueel misbruik, geestelijke problemen, etc. Hoe ze vrouwen kraken en voorbereiden op prostitutie. Een vrij ontnuchterende kijk voor mensen die nog geloven in de glamour die de media ons voorspiegelen en belangrijk om de discussies over “vrije keuze” in hedendaagse linkse / feministische kringen nog enigszins te verbinden met de realiteit.
Pooiers misbruiken anderen om geld te verdienen. Pooiers zijn een diverse groep mensen die op maximale winst uit zijn; daarvoor kiezen ze op zeer rationele wijze die methoden die nodig zijn om dat doel te proberen bereiken. Pooiers vind je in vele soorten. Het beeld dat veel mensen hebben van de pooier als een soort macho die vrouwen manipuleert om voor hem te werken en hen met geweld, bedreigingen, liefdesverklaringen, verkrachtingen op hun plaats te houden, is helaas een deel van de realiteit. Maar er zijn er ook die op een hoger niveau werken, op dezelfde voet staan als bedrijfsleiders en politici, gladde zakenmannen die voor niets terugdeinzen om hun winsten te maximaliseren. En er zijn mediapooiers, degene die pornografie maken en verkopen en daar geld mee verdienen. Er zijn ook pooiers die anderen het vuile werk laten opknappen. Alle soorten pooiers behoren tot de meest gruwelijke soort uitbuiters die er rondlopen op deze aarde; goede pooiers bestaan niet. Voor de duidelijkheid: er zijn ook vrouwen die pooier zijn, dat maakt het misbruik niet minder afschuwelijk.
Doorgaan met het lezen van “Prostitutie deel 2 – over pooiers”
Dit is het eerste deel van een reeks over prostitutie op deze blog. De introductie vind je hier, een eerder artikel over Theo Heuft (een Nederlandse pooier) vind je hier en er is ook een overzicht van onze artikels hierover tot nu toe.
In dit deel ga ik in op het debat rond keuzevrijheid, agency en structuren, latere delen zullen andere aspecten van prostitutie meer in detail bekijken en meer cijfermateriaal tonen.
Doorgaan met het lezen van “Prostitutie deel 1 – vrije keuze, agency en structuren”
In een nieuwe reeks op deze blog gaan we allerlei aspecten van prostitutie van naderbij bekijken: de rol van de pooiers, van de klanten, de ervaringen van de prostituees, de veiligheid of het gebrek daarvan in de sector, de linken met mensenhandel en pornografie, enkele bedenkingen over moraliteit en seksualiteit, een kritische blik op de mythes en de clichés en de vooroordelen, en de manier waarop mensen leren naar dit fenomeen te kijken.
Wie nog wat meer informatie wil, kan bij enkele goede websites terecht:
De video Not For Sale gemaakt door Belgisch filmmaakster Marie Vermeiren geeft een ontnuchterend beeld van de realiteit achter de mythes. Prostituees en overlevers komen zelf aan het woord en je ziet ook een Nederlandse pooier vertellen over zijn plannen.
In een artikel op NewsWeek kan je al heel wat opsteken over de problemen. Eén van de mensen geïnterviewd voor het artikel is Melissa Farley, die een van de schrijfsters is op de website prostitutionresearch.com. Hele goeie website, met veel informatie en degelijk onderzoek.
In Zweden bestaat sinds 1998 een wet die een radicaal nieuwe kijk op prostitutie geeft en eindelijk eens een manier om de problemen effectief aan te pakken: wat de prostituees doen wordt legaal, maar het kopen van seks wordt strafbaar, er zijn mediacampagnes en uitstapregelingen… De European Women’s Lobby is recent met een campagne gestart tegen prostitutie. Het Zweedse model is recent ook in Noorwegen aangenomen en er wordt nu over gesproken in andere landen, zoals België en Ierland. In verschillende landen die eerst pleitten voor legalisering is gebleken dat die aanpak in feite gefaald heeft. De Nederlandse Karina Schaapman beschrijft het falen van het Nederlandse beleid in haar boek Hoerenlopen is niet normaal – twijfels bij een liberaal prostitutiebeleid (zie ook een artikel van haar hierover). Het boek staat vol met bevindingen uit de Nederlandse situatie, de achterflap van haar boek bevat een interessante vergelijking:
Iedere opgroeiende man in onze maatschappij voelt wellicht weleens de aandrang om een ander eens flink in elkaar te rammen – om wat voor reden dan ook. In dat geval, zo hebben we collectief besloten, past het in het proces van volwassenwording om die driften te kanaliseren en te leren beheersen. Het in elkaar slaan van een ander mens is bij wet verboden, maar bovenal vinden we dat onfatsoenlijk. Wij creëren geen van overheidswege gereguleerde en gelegaliseerde kaste van ‘dienstverleners’ die zich betaald in elkaar moeten laten meppen.
In de reeks:
Persoonlijke bekentenis: toen ik voor het eerst zines leerde kennen snapte ik er niets van. Goedkoop gekopieerd en vaak slecht gelayout dacht ik, niet zo mooi als brochures, niet zo uitgebreid als een goed boek en vast niet zo interessant… Ik had kortom last van die zelfingenomen vooroordelen die linkse mensen wel eens overvallen. Sindsdien heb ik onder andere door de zines van Echo en vele andere die ik vond op de alternatieve boekenbeurs in Gent een heel andere wereld leren kennen. Er zijn heel veel zines in allerlei formaten. Ze zijn veel betaalbaarder dan boeken – laten we eerlijk zijn, zelfs in linkse milieus begint de prijs van de boeken er serieus over te gaan. Massabeweging, iemand? Zines kunnen door eender wie op eender welk moment gemaakt worden zonder dat er een censuurcomité rond hangt of een mainstream editor de “te radicale” ideeën schrapt of bijstuurt. Er zijn veel, heel veel zines over feminisme en die zijn stuk voor stuk interessant. Doordat er zoveel zines zijn die zo goedkoop zijn (of zelfs vrij om te verspreiden) kan je vaak snel een heleboel bijleren en heel veel verschillende standpunten leren kennen.
De zinedistributie Echo bestaat nu tien jaar, en om dat te vieren heeft Nina, de kunstenares achter het project, een nieuwe zine uitgebracht: Echotopia, met een selectie uit haar zines van de laatste tien jaar. De zine telt veertig pagina’s met strips, tekeningen en teksten over vriendschap, zelfpublicatie, maandstonden, gendertheorie, punk en nog veel meer feministisch leesvoer.
Doorgaan met het lezen van “Echotopia – tien jaar Echo, tien jaar zines”
De volgende vrouwendag op 11 november 2011 gaat over geweld. Ervaringen van mezelf en verhalen van partners en vrienden rond lastigvallerij, seksueel geweld en misbruik, hebben sterk bijgedragen tot mijn kijk op feminisme – het is onder andere daardoor dat ik mezelf nu als een linkse en radicale feministe zie.
Op de laatste vergadering van het Vrouwen Overleg Komitee, waar ik actief in ben, hadden we het erover. Maar er zijn veel aspecten van geweld. Ik ga er nu geen lang artikel over schrijven, maar er vielen me een aantal dingen op, waardoor ik heb zitten aandringen op de noodzaak van goede theorievorming rond geweld en een kritische kijk op recent verschenen cijfers.
Er zijn heel veel clichés en dooddoeners over geweld. Bijvoorbeeld als je als feministe een uitspraak doet over geweld op vrouwen, is de reactie vaak “ja maar, er is ook geweld op mannen”. Laat ik een paar analogieën bedenken om de sufheid van dat soort reacties te illustreren.
Op deze blog proberen we veel verschillende stemmen aan het woord te laten. Sinds kort nodigen we gastschrijfsters uit om ook hun zegje te doen. Hieronder volgt een bijdrage van gastschrijfster Mi.
Waarom ben ik feminist?
Er bestaat seksisme, en dat wil ik bestrijden. Mannen en vrouwen zijn gelijkwaardig, de maatschappij waar ik naartoe wil is er een waarin het (opgelegde) onderscheid tussen mannen en vrouwen onbestaande is. Ik ben ervan overtuigd dat zowel de nu gedefinieerde mannen als de nu gedefinieerde vrouwen [1] in een dergelijke maatschappij gelukkiger mensen zullen zijn.
Hoe bestrijd ik seksisme?
Eerst moet ik de vijand (seksisme, niet mannen) benoemen.
Wat is seksisme eigenlijk?
Seksisme deelt de maatschappij op in twee seksen, mannen en vrouwen. deze twee seksen hebben een link met de biologische gesteldheid van mensen maar zijn daar geenszins toe te reduceren. Het zijn niet individuele mannen of vrouwen die ervoor kiezen in twee hokjes gedeeld te worden, het is een systeem dat patriarchaat heet. Het patriarchaat bestaat bij gratie van seksisme. Het patriarchaat is een onderdrukkend systeem dat ervoor zorgt dat mannen een andere maatschappelijke positie hebben dan vrouwen, waardoor vrouwen onderdrukt worden.
Doorgaan met het lezen van “Waarom ben ik feminist? Wie is de vijand? – een gastbijdrage”
De vrouwendag van dit jaar is wat anders dan andere jaren. Dit jaar leggen we de focus op de feministische en vrouwenbeweging zelf, en kijken we waar we staan en welke weg we te gaan hebben. Daarbij mag een kritische zelfevaluatie niet ontbreken. Bovendien is het een uitgelezen moment om ook eens na te denken over wat we precies willen en hoe we dat gaan bereiken. De wereld van nu is niet meer de wereld van de vorige generaties, dus ook daar moeten we rekening mee houden als we een feministische beweging willen uitbouwen.
Dat hoort volgens mij toe aan de hele beweging om daar collectief over na te denken. Vandaar deze oproep: denk zelf mee, bijdragen zijn welkom! Ik hoop zelf nog veel te leren over de strategie, toekomstplannen en actiemethoden van de feministische beweging. En hopelijk is dit het begin van een lange reeks teksten en vruchtbare discussies en nieuwe actiemethoden die ons kunnen helpen een succesvolle beweging uit te bouwen…
PS vooraf inschrijven is noodzakelijk voor deze vrouwendag, alle info op vrouwendag.be.
De geest, die vanaf de prilste jeugd geleerd heeft dat schoonheid de scepter van de vrouw is, gaat zich naar het lichaam vormen, zodat zijn gefladder alleen maar tot doel heeft zijn gevangenis nog mooier uit te doen komen.
— Mary Wollstonecraft, A Vindication of the Rights of Women, 1792
(…) kink, at its core, represents an attempt to derive as much excitement and titillation out of sex as possible while avoiding real intimacy.
— Nine Deuce, BDSM Part 2: The Problem With Kink
In deel zes van deze reeks bespreek ik een drietal trends van de oprukkende pornocultuur (burlesque, bdsm en pornocultuur in feministische ruimtes) en ga ik dieper in op het concept seksuele bevrijding.
1 – Burlesque
Burlesque is weer terug – jochei! Collega blogster Robinette heeft er al een goed stukje over geschreven, met haar ervaringen na een bezoekje aan Hotel Jarretelle. Ik ga hier verder in op een aantal problemen en algemene trends.
Wat is burlesque, vraag je je misschien af? Even kort:
In de DM Zomer van 10 juli 2010 staat een interview met Chrys Columbine, een performer die komt optreden op de Gentse feesten met “Hotel Jarretelle”. Columbine, Columbine… toch niet van die school? Jawel, performer Chris Berardi vond dat ze nog een hippe artiestennaam nodig had – iets edgy, want ze speelt vaak “een babydoll, een schijnbaar onschuldig blondje met een duister kantje”. En de keuze voor een school waar een massamoord heeft plaatsgevonden lag, euhm, voor de hand? Aha. Leuk, verfrissend en edgy, en niet, pakweg, grof en plat en enorm kleinerend t.o.v. de gruwelijke gebeurtenissen in de Columbine Highschool. Die fijnbesnaardheid van de betere performers, ik kan er wel van huilen.
Heel origineel trouwens, en niet gewoon fantasie # 1 op de patriarchale hitlist, zo’n blondje met een duister kantje. Nudge nudge wink wink, say no more! Maar het zal wel weer van een ironische subtiliteit zijn die mijn verstand ver te boven gaat. Wat is dat duistere kantje dan wel zeg, vraag je je af. Heeft ze – gaap – een paar handboeien en zweepjes bij haar bed liggen? Roostert ze wel eens een cavia boven een vuurtje? Dient ze haar belastingsaangifte te laat in, doordrenkt met bloed? Geen idee.
Doorgaan met het lezen van “Pornocultuur 6 – Seksuele bevrijding ?”
Op deze blog proberen we veel verschillende stemmen aan het woord te laten. Sinds kort nodigen we gastschrijfsters uit om ook hun zegje te doen. Voortaan zullen ook bijdrages van Nathalie De Bleeckere van het Vrouwen Overleg Komitee (VOK) op deze blog verschijnen (deze bijdrages zullen tevens op de website van het VOK te vinden zijn)…
lezersbrief
We nemen er akte van dat Open VLD-kopstukken zich publiekelijk vertonen met pin-ups op de manchetknopen op hun designerhemdjes. Het toont treffend wat we uit progressieve feministische hoek al lang zeggen: de liberale mantra over hoe gelijkheid tussen mannen en vrouwen een verworvenheid is in dit land, speldt ons gewoon wat op de mouw. Misschien valt het ook ‘moderne’ burgers van eigen bodem niet mee om hun overtuigingen strikt privé te houden? Niet dat wij dan roepen om een verbod. Maar we zijn niet vies van een stevig maatschappelijk debatje over de selectie(ve) waarden van de politici die ons land besturen.
Nathalie De Bleeckere, bestuurslid Vrouwen Overleg Komitee (VOK)
11 juni 2010
Zie ook andere gastschrijfsters:
Viva Vulva (!) van Sofiesluimert
Mannen.
Hoe zit het nu met die mannen, wat moeten feministes daar eigenlijk mee? Ze allemaal in de soep draaien, of verwelkomen als bondgenoten? Zijn het Trojaanse paarden in de beweging, slapen we met de vijand als we hetero zijn, zijn feministes mannenhaatsters, moeten we voorbij gender kijken, en naar wat dan wel? Is het een slecht teken dat mannen de opnamestudio’s van M!LF nog niet in brand hebben gestoken omwille van misdaden tegen de mensheid?
En, even serieus nu: wat is de rol van mannen in de feministische beweging? Wat zou die kunnen zijn? Wat is de kijk van feministes op mannen als mensen, als groep, als mogelijke bondgenoten?
1. Inleiding
2. Wat is feminisme
3. Mannen verwelkomen in de beweging
4. Wat kunnen mannen doen – hoe kan je als man een nuttige bondgenoot zijn?
5. Misbruik van feminisme
6. Enkele praktische problemen met mannen in de beweging
7. Enkele nuttige organisaties, websites, teksten
Met dank aan rebelsister voor de vele suggesties.
1. Inleiding
As I watched guys trying to prove their fantasy of manhood–by doing dirt to women, making fun of queers, putting down people of other religions and races–I realized they were doing something really negative to me too, because their fear and hatred of everything “nonmanly” was killing off something in me that I valued.
That’s why I feel a connection to feminism. I want a humanity that is not measured against the cult of masculinity. I want a selfhood that does not reject fine parts of myself just because they are not “manly.” I want courage to confront the things men have done in the world that are damaging to women and that are also leaving no safe space for the self I hope to be.
—John Stoltenberg, Why I Stopped Trying to be a Real Man
In deze tekst ga ik wat nadenken / vaststellen / filosoferen over mannen en feminisme. Ik denk dat het voor iedereen duidelijk is dat mannen vandaag de dag niet zo’n grote rol spelen in de feministische beweging. Alle mensen hebben een rol te spelen voor onze bevrijding uit seksistische onderdrukking maar ik ga ook dieper ingaan op enkele belangrijke misvattingen omtrent mannen en feminisme die volgens mij een goed begrip van het probleem tegengaan. Aan alle mannen die serieus werk willen verrichten tegen seksisme: jullie zijn welkom – kijk zeker ook eens achteraan dit artikel voor enkele nuttige websites, organisaties en tips.
Ik ga in deze tekst niet op alle aspecten in, ik pretendeer geen volledigheid, ik voel wel al een deel twee aankomen :-). Bijvoorbeeld over gender, essentialisme, vrouwenruimtes, transgender personen en feminisme en mijn persoonlijke ervaringen met mannen en feminisme ga ik later nog schrijven. In deze tekst geef ik tips en een mogelijk feministisch pad om te bewandelen voor mannen – alle suggesties zijn welkom om dit aan te vullen.
Voor een inleiding over seksisme / patriarchaat / genderrollen, klik hier (kan nodig zijn om onderstaande tekst goed te kunnen volgen). Ik beschouw seksisme als een systeem van onderdrukking, dat wil zeggen o.a. dat mannen als groep daar privileges uit halen die vrouwen als groep niet hebben, maar eveneens dat alle mensen minder zijn onder dat systeem dan we zouden kunnen zijn. En de praktijk is nog wat complexer: mensen zijn op vele manieren bevoordeeld / benadeeld in deze wereld, vandaar ook het nut van kruispuntdenken. Feminisme is dan ruwweg de beweging tegen die seksistische onderdrukking (maar klik hier voor meer…)
Wat is feminisme eigenlijk? Geef eens een definitie? Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik ga hier niet één definitie proberen geven maar wel enkele veel voorkomende ideeën over feminisme opsommen. Verder is deze tekst niet bedoeld als groot geweldig antwoord op de vraag “wat is feminisme”, het blijkt wel nodig er iets over te zeggen omdat veel mensen er vragen over hebben of feminisme verkeerd begrijpen.
Ik pretendeer ook niet dat ik feminisme zou kunnen definiëren. Uiteindelijk is feminisme “een werkwoord” – dat wil zeggen: feminisme, dat is wat wij als beweging collectief doen…
Doorgaan met het lezen van “Wat is feminisme? Een eerste poging…”
And by rape you know what I mean. A judge does not have to walk into this room and say that according to statute such and such these are the elements of proof. We’re talking about any kind of coerced sex, including sex coerced by poverty. You can’t have equality or tenderness or intimacy as long as there is rape, because rape means terror. It means that part of the population lives in a state of terror and pretends (…) that it doesn’t.
— Andrea Dworkin, I want a 24-hour truce during which there is no rape
Korte update over Polanski (zie eerdere berichtgeving): de zoveelste overwinning voor het patriarchaat, want het straffen van een rijke blanke bekende cineast voor verkrachting dat kan blijkbaar niet.
De Zwitserse regering levert hem niet uit aan de VS en ontslaat hem ook van zijn huisarrest. Zucht.
Nog even vermelden dat De Morgen weer afkomt met het belachelijke “seks met een minderjarige” gedoe – zo kan ie wel weer, zij zei dat ze niet wilde, hij heeft bekend, weet je, dat heet kortom verkrachting.
Ik zie maar één oplossing meer…
Zelf ben ik (nog) geen moeder, noch carrièrevrouw. En toch ben ik enorm gefrustreerd door de discussies en conflicten hierover. Frustratie, dat leidt wel eens tot feministische mijmeringen… Wat zit me precies dwars? Ik ga twee teksten kritisch bekijken en tegen elkaar afzetten, in de hoop dat het een betere synthese oplevert en argumenteren dat de keuze tussen moederschap of carrière een valse tegenstelling is of toch zou moeten zijn.
Onlangs verscheen er een interview met de Franse schrijfster Elisabeth Badinter in De Standaard. Er verscheen ook een reactie hierop van Bieke Purnelle van La Leche League (LLL, een internationale organisatie die borstvoeding promoot en ondersteunt). Ik had ook andere teksten kunnen kiezen [1], maar deze bevatten tal van elementen die je regelmatig hoort opduiken in het debat.
Elisabeth Badinter, die in Frankrijk veel stof heeft doen opwaaien met o.a. haar boek “De mythe van de moederliefde” waarschuwt voor een nieuwe reactionaire wind, een stroming die ervoor wil zorgen dat vrouwen terugkomen op hun “natuurlijke plaats”: thuis en zogend. Volgens haar heeft er een stille revolutie plaatsgevonden waardoor moeders steeds meer wordt aangeraden om thuis te blijven en de perfecte moeder te zijn, er altijd te zijn voor hun kind en zichzelf op de tweede plaats te zetten. Het kind primeert, de vrouw is daaraan ondergeschikt.
Bieke Purnelle van de LLL argumenteert op haar blog dat Badinter een anti-moeder carrièrefeministe is, zoals de Nederlandse Heleen Mees. Vrouwen mógen niet thuisblijven van feministes, is haar idee. Ze argumenteert dat Noorwegen bijvoorbeeld een heel geëmancipeerd land is waar vrouwen minstens een jaar bevallingsverlof krijgen en massaal uit vrije wil borstvoeding geven. 99% van de moeders daar geeft borstvoeding, een cijfer dat Badinter dan net omgekeerd interpreteert, zij stelt dat dat getal zo ongelofelijk hoog is dat dat wel moet komen door sociale druk en overheidsinitiatieven.
Doorgaan met het lezen van “Moederschap of carrière? Een valse tegenstelling?”
De Tweede Sekse Voorbij 