Recensies: strips over queer, burn-out en introversie

I ❤ strips! (Mocht het nog niet duidelijk zijn)

Op deze blog vond je al eerder recensies van strips die we als redactie aanraden. Je kan deze hier nog steeds lezen. Maar het werd weer eens tijd voor nieuwe recensies: een greep uit de strips en graphic novels die ik het voorbije jaar las. Deze gaan over het overwinnen van burn-out, introversie, liefde voor boeken, de geschiedenis van queertheorie en coming out als butch lesbienne.

Veel leesplezier in 2020!

 

Een lesbisch koppel dat een baby wil – hoe begin je daar aan?

Nele en haar Britse vriendin Jo willen graag een kindje. Maar hoe werkt dat als je lesbisch bent? Samen schrijven ze een Engelstalige blog die elke stap volgt vanaf het prille begin en de rare kronkels die er op volgen (wist je dat er kinderwens speed dates bestaan waar holebi’s elkaar kunnen ontmoeten?)

Spijtig genoeg zijn er nog steeds veel regels waar je je moet aan houden in België voor je zelfs met vruchtbaarheidsbehandelingen mag beginnen, zoals ze ontdekken als ze langsgaan in het UZ Gent voor een consultatie. Er is een verplichte sessie met een therapeut en een hele hoop zware vragen, van ‘Zal er wel een mannelijke invloed aanwezig zijn in het leven van jullie kindje?’ tot ‘Ben je ooit al eens in therapie geweest en waarom?’ Er wordt gevraagd naar hun gewicht, hun studies, en of ze er toch wel goed genoeg over nagedacht hebben?

The woman-identified woman

It should first be understood that lesbianism, like male homosexuality, is a category of behavior possible only in a sexist society characterized by rigid sex roles and dominated by male supremacy. Those sex roles dehumanize women (…)

Deze tekst, gepubliceerd in 1970, was een manifest van de Radicalesbians, een invloedrijke radicale feministische groep in de VS. In de jaren zeventig sloeg de tekst in als een bom. Nu, 45 jaar later, is dit nog steeds superinteressant om te lezen. De manier waarop er hier voorbij primitieve noties van gender, seksualiteit en menselijkheid wordt gekeken is boeiend en zeker niet voorbijgestreefd – maar een bespreking komt later wel. Without further ado:

 –

What is a lesbian? A lesbian is the rage of all women condensed to the point of explosion. She is the woman who, often beginning at an extremely early age, acts in accordance with her inner compulsion to be a more complete and freer human being than her society – perhaps then, but certainly later – cares to allow her. These needs and actions, over a period of years, bring her into painful conflict with people, situations, the accepted ways of thinking, feeling and behaving, until she is in a state of continual war with everything around her, and usually with her self. She may not be fully conscious of the political implications of what for her began as personal necessity, but on some level she has not been able to accept the limitations and oppression laid on her by the most basic role of her society–the female role.

Film: Codependent Lesbian Space Alien Seeks Same

Met een dergelijke titel moest ik deze dvd natuurlijk wel bekijken. De cover van de film alleen al was hilarisch. Het leek alsof het een ongelofelijk slechte B-film ging worden die je best enkel met vrienden in aangeschoten toestand bekijkt, maar we werden aangenaam verrast.

Elke dag angst – psychologisch geweld in een lesbische relatie

Dit is een anonieme getuigenis. De bijdrage komt met een trigger warning (zie dit stuk) voor psychologisch geweld.

Elke dag angst

Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)

Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat

Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.

Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):

Meisjes, Moslims & Motoren

Twee vrouwen.

Twee motoren.

Een reis door Turkije, Iran, Centraal-Azië & Arabië.

Ondertussen weeral een jaar geleden was ik aanwezig bij een lezing van L-Salon, waar Gaea Schoeters en Trui Hanoulle vertelden over hun reis. Twee lesbiennes die met de motor op reis gaan, doorheen allerlei landen die hen op voorhand met klem afgeraden zijn? Geweldig, dat verhaal moest ik horen.

En het was een fantastisch verhaal. De spreeksters vertelden met een charisma dat me geboeid deed luisteren. Elkaar regelmatig afwisselend vertelden ze hun ervaringen, luister bijgezet door een groot aantal prachtige foto’s. Datzelfde verhaal en die mooie foto’s vind je ook terug in het boek dat ze hierover geschreven hebben.

Een eerbetoon

Veilig? Op straat als lesbisch koppel

We must recognize that freedom of movement is a precondition for freedom of anything else. It comes before freedom of speech in importance because without it freedom of speech cannot in fact exist.

— Andrea Dworkin, The Night and Danger

Wie is er veilig in publieke ruimtes? Wie kan rondlopen zonder lastig gevallen te worden? Wie domineert die ruimte, wie voelt er zich niet bedreigd in?

We leven in het jaar 2010 nu en hoewel veel mensen denken dat er geen discriminatie meer is van holebi’s of transpersonen, zijn er nog heel veel problemen. Mijn vriendin en ik zijn de laatste maanden verschillende keren lastiggevallen. Een lesbisch koppel dat zelfs maar elkaars handen vasthoudt, laat staan een kus geeft, aiai, het is nog altijd vragen om moeilijkheden.

Soms is het erg schrijnend, bijvoorbeeld toen we van de redactievergadering van een feministisch magazine kwamen. Een hele bende enthousiaste feministes, heerlijke gesprekken, en daarna sta je terug in het station. Toen we een rustig plekje zochten om afscheid te nemen, vond een of andere kerel het nodig om mottige commentaar te geven en zijn penis aan ons te tonen. Ok, dan maar wat meer in de drukte gaan zitten? Daar kwam een man voorbijlopen die nogal gaapte. En nog een keer voorbijwandelde. En nog een keer. En ons dan aansprak. Lesbisch, ah, interessant zeg, ja, ik ga niks doen hoor, ik ben gewoon geïnteresseerd… (En dat zegt hij op ongeveer twintig centimeter van onze gezichten) En hij ging maar niet weg. Niet toen we dat zeiden en daarna riepen dat hij weg moest gaan, niet toen we onze middelvinger opstaken. Zucht. Wat moet je dan eigenlijk doen, weer weggaan? Een mep uitdelen?

Lesbische seks – een praktisch handboek

Dit boek over lesbische seks is leuk, leerrijk en veelzijdig; het is een boek over seksuele opvoeding in de goede zin. Veel mensen vonden voorlichting op school nogal saai maar dit is helemaal het tegendeel, met tips, grappige verhalen, pittige citaten… En het is lekker breed: het focust niet alleen op de fysieke aspecten, maar ook alles errond.

De verschillende hoofdstukken gaan over flirten, uitgaan, je lichaam, vrijtechnieken, relaties,  communicatie en seksuele problemen. De uitleg wordt afgewisseld door leuke tekeningen van Farida Laan en erotische en/of grappige citaten uit bijvoorbeeld interviews en uit Zij aan Zij, een Nederlands blad voor lesbische en biseksuele vrouwen.

Als er in detail gegaan wordt dan is het ineens ook goed. Uit allerlei onderzoek blijkt dat het nog steeds nodig is de basisvoorlichting te geven over welk plekje precies waar te vinden is, en welke mogelijke seksueel overdraagbare aandoeningen ook voor lesbiënnes risico’s inhouden. Het boek gaat overal grondig op in en geeft ook handige overzichtjes met wat je zeker moet weten.

Er staan geen foto’s in, wel erg leuke tekeningen en gedetailleerde illustraties van bijvoorbeeld bekken, vagina en clitoris. Dit maakt het boek eigenlijk nog een stuk origineler, en geeft het een heel andere sfeer, zonder aan praktisch nut in te boeten.

In het hoofdstuk over vrijtechnieken zijn bijvoorbeeld de verschillende standjes leuk geïllustreerd en eigenlijk best leerrijk. Niet alle stukken zullen voor iedereen even interessant zijn, maar je kiest natuurlijk helemaal zelf wat je doet/wil proberen in bed… Het boek gaat diep en gedetailleerd in op de verschillende standjes, manieren om elkaar te plezieren, wat leuk/oppassen geblazen is, en veel handige tips.

Feministische muziek: Team Dresch en queercore

Bestaat er zoiets als feministische muziek? En waarom zijn feministes bezig met muziek? Bijvoorbeeld omdat we muziek mooi vinden, ontspannend, inspirerend, motiverend… Maar net zoals in andere vormen van (populaire) cultuur is de muziekwereld niet vrij van seksisme. Vrouwen die hun eigen bands oprichten en muziek schrijven en spelen, komen veel minder aan bod dan mannengroepen of groepen die enkel een vrouw hebben – typisch als zangeres – om een “sexy” imago te krijgen en zo meer te verkopen. Muziek gemaakt door vrouwen wordt ook steeds als “vrouwenmuziek” bestempeld – ongeacht de stijl die ze spelen -, bands die uit vrouwen bestaan worden “vrouwenbands” of “meidengroepen” genoemd – bij bands met alleen mannen wordt dit nooit gedaan, dat zijn “gewoon” muzikanten. Vrouwen en meisjes worden minder aangemoedigd om (bepaalde) instrumenten te spelen en bands op te richten. De berichtgeving over muzikantes en zangeressen in de pers is zelden seksisme-vrij en meestal wordt er commentaar over hun uiterlijk gegeven, meer zelfs dan over hun muziek of songteksten. Enzovoort.

Er zijn heel wat feministes die zelf muziek maken, in eender welk genre en met eender welke instrumenten. Feministische muziek heeft ook te maken met wat er gezegd en gespeeld wordt, en hoe. Teksten kunnen over allerlei feministische onderwerpen gaan: bijvoorbeeld over eigen ervaringen met zelfverdediging, over seksueel geweld, over vechten tegen seksisme in je omgeving, over lesbianisme, over abortus, over “sisterhood” en over het “f-woord” feminisme zelf. Veel feministische muzikantes maken harde muziek, die heel anders is dan “testosteronrock”. Platen worden wel eens in eigen beheer uitgebracht, zowel omdat dat een mooi grassroots idee is (en door het zelf te doen –DIY- behouden vrouwen de controle over hun werk), als omdat vrouwen die niet netjes binnen de mainstream afgeliktheid passen, geweigerd worden op de radio en bij grote platenmaatschappijen.

Daarom deze reeks over feministische muziek. We beginnen met de band Team Dresch en de queercore subcultuur waartoe zij gerekend kunnen worden. Volgende groepen en onderwerpen die in deze reeks (waarschijnlijk) besproken gaan worden zijn onder andere feministische platenlabels, radio, the Chicago Women’s Liberation Rock Band, L7, Bikini Kill, Ani DiFranco, foxcore en riot grrrl. Maar eerst dus Team Dresch… draai de volumeknop alvast omhoog!

Als bijna twintiger was Donna Dresch een van mijn heldinnen. Ze speelde bas en gitaar in een groep die naar haar genoemd was (ondanks dat ze er niet in zong), had een platenlabel opgericht en schreef vroeger (fan)zines. Dat wilde ik ook allemaal doen. Ze ging daarnaast als “merch lady” mee op tour met groepen zoals Bratmobile, en was ook aanwezig op een van de optredens van Bratmobile in Utrecht (Nederland) waar ik zelf naartoe ben gegaan.