#MeToo – Strijd tegen seksuele agressie, is de eindmeet in zicht?

Ida Dequeecker

Na de ophefmakende schok van #MeToo: de saaie vraag. De vraag die niet meer relevant lijkt na de successen van #MeToo. Waarom is seksuele agressie nog altijd zo alomtegenwoordig na 50 jaar feministische strijd, ook in de westerse wereld, en wat betekent dat voor de toekomst? De massale uitbarsting van #MeToo is hoopgevend. Naderen vrouwen eindelijk de eindmeet van hun strijd tegen seksuele agressie? Zijn de theoretische kaders van de tweede feministische golf ingehaald door het “gelijkheid van man en vrouw” feminisme?

Racisme op Summer of Love tentoonstelling

Racisme op Summer of Love

Foto gebruikt zonder toestemming en voorzien van islamofoob commentaar

Enkele weken geleden bezocht ik, terug van vakantie, de tentoonstelling « Summer of Love » (Fort Napoleon Oostende). Ik was vooral benieuwd naar de foto van Gert Jochems die hij nam van BOEH!, Baas over eigen Hoofd, als tegenhanger van de bekende iconische “Baas in Eigen Buik” foto uit 1970 (het opzet van de tentoonstelling).

Wij gaven Gert Jochems geen toestemming deze foto te gebruiken, en al helemaal niet met zijn problematische commentaar erbij. De combinatie van die twee wist elk spoor uit van BOEH! als feministische actiegroep.

Boekbespreking Why I Am Not A Feminist: een slagveld van één tegen allen

door Ida Dequeecker

Een feministisch manifest met de titel Why I Am Not A Feminist: het is slim bedacht van Jessa Crispin, na We Should All Be Feminists van Chimamanda Ngozi Adichie, dat al zo goed verkocht. Toen ik me Why I Am Not A Feminist wilde aanschaffen was de voorraad uitgeput. Enkele weken later volgt de afknapper. Jessa Crispin belooft “oude wonden te openen, nieuwe te slaan en een gevaar te zijn” maar uiteindelijk schopt ze maar wat in het wilde weg tegen de schenen van “het feminisme”.

Dat is nogal gênant nu het feminisme in al zijn diversiteit een nieuw activistisch elan aan de dag legt en feministische debatten meer dan ooit (op)leven. Niet dat Crispin soms geen nagels met koppen slaat of rake vragen stelt! Dat doet ze met oppervlakkige verve, terloops uit de mouw geschudde definities, een ontstellend gebrek aan historisch besef, enig gemoraliseer en nogal wat zelfingenomenheid.

Hillary Clinton en feminisme

door Ida Dequeecker

Het hoogste glazen plafond verbrijzelen? Te weinig en te laat.

Hillary Clinton is de verliezende winnares van de Amerikaanse verkiezingen. Ze kreeg de “popular vote” met een indrukwekkende twee miljoen stemmen meer dan Trump. Er zijn zelfs vermoedens van onregelmatigheden in bepaalde stembureau’s. Een hertelling van de stemmen komt er aan in drie staten. (1) Het hoogste glazen plafond is gebarsten. Maar het verandert niets aan het feministisch debat over de verkiezingsuitslag in de VSA.

Het gewicht van de witte vrouwelijke stemmen

Het blijft een feit dat een meerderheid van witte vrouwen voor Trump koos. En dat zwarte en latino vrouwen overwegend Clinton stemden. Dankzij hen kreeg Clinton meer vrouwelijke kiezers achter zich dan Trump.(2)

Het is even slikken: liever het “pussy grabbing “ dan het verbrijzelen van “het glazen plafond” ?! (3) Of toch niet? De aanhangsters van Trump, gerustgesteld door de vergoelijkende woorden van dochter Ivanka, waren bereid het beschamende “pussy grabbing” er bij te nemen in ruil voor het “hogere goed” dat hij beloofde, Amerika terug groot maken, Amerika heroveren op migranten, drugsdealers en verkrachters en de economie en werkgelegenheid voor eigen wit volk aanzwengelen.

Als de hoop was gewekt dat Trump’s graaien en aanranden van vrouwen doorslaggevend zou worden in de verkiezingsstrijd, dan was dat omdat daarover zoveel méér deining om ontstond dan over zijn racisme, dat de werkelijke inzet van de verkiezingen bleek te zijn.

De 45ste vrouwendag en het thema van racisme en culturalisering

door Ida Dequeecker

Dit is de tweede tekst op deze blog over de 45ste vrouwendag – zie ook “45ste vrouwendag Antwerpen” van Mypunksnotdead.

---

DE 45ste VROUWENDAG EN HET THEMA VAN RACISME EN CULTURALISERING

– EN TOEN RIEP EEN OUDERE FEMINISTE GA TOCH BEHA’S VERBRANDEN –

De 45ste vrouwendag moest zoals altijd een dag van discussie en uitwisseling tussen feministen worden. Wat lukte rond het thema werk, bleek uiterst moeilijk rond het thema feminisme, racisme en culturaliseren.

Zo werd een anders prachtige 45ste vrouwendag ontsierd door de onwetende en botte zelfgenoegzaamheid waarmee een aantal aanwezigen hun racistische vooroordelen ventileerden in de debatten en in de omgang met andere aanwezigen. Tenenkrullend. Pijnlijk. Teleurstellend.

Antwoord aan feminisme-kaper Luckas Vander Taelen

door Ida Dequeecker

In zijn opinie in Knack (30/08/16) over het boerkiniverbod hoopt Luckas Vander Taelen dat een generatie “dolle moslima’s” het “lichtend voorbeeld” van de Dolle Mina’s volgen. Alleen heeft zijn voorstelling van de Dolle Mina’s niet veel te maken met wie ze echt waren. Dat heb je met de kronkels van een islamofoob discours in naam van feminisme…

Throwback thursday: Angst voor haar en tuinbroeken – solidariteit tussen feministes

Welkom bij Throwback Thursday, waarbij we op donderdagen telkens terugblikken naar oudere teksten die een nieuwe kijk verdienen.

Dit keer publiceren we een tekst van 2014 over de voortdurende opmerkingen rond feminisme en ontharing, beha’s dragen enzovoort. Journalisten blijven erop hameren en heel vaak voelen wij zelf ook die drang om ons te verontschuldigen zelfs zonder dat de vraag expliciet gesteld wordt. De kop van een recent artikel op De Redactie (30/05/2016) was: “Ja, ik scheer mijn oksels en ik draag bh’s”. Het artikel ging over grensoverschrijdend seksueel gedrag, de titel is dus nogal misplaatst. Wat zit er achter deze regelmatig terugkerende uitspraken?

Angst voor haar en tuinbroeken: solidariteit en competitie tussen feministes

Evie Embrechts, Ida Dequeecker, Nina Nijsten

Antwerpse campagne tegen seksuele intimidatie – “wees mooi en zwijg”

Antwerpse campagne tegen seksuele intimidatie

Op de wijze van “wees mooi en zwijg”

door Ida Dequeecker

Een campagne “Seksuele intimidatie: niet in onze stad” (1) die mannen aanspreekt met de vraag “Mag iemand JOUW moeder, JOUW vrouw, JOUW dochter, JOUW zus respectievelijk een hoer noemen, betasten op de bus, volgen op straat en stiekem filmen op de bus” kon alleen maar ontspruiten aan het brein van marktonderzoekers en reclamemensen, geen van beiden gehinderd door enige kennis van zaken over het thema.

Liever lastig dan Beslist feminist

door Ida Dequeecker

De start van de blog “Beslist Feminist” van de Nationale Vrouwenraad (NVR) is zeker in feministische kringen niet onopgemerkt gebleven. Dat Bart De Wever bij de eerste bloggers is, heeft nogal wat kwaad bloed gezet. Op zijn bijdrage had Magda de Meyer, voorzitter van de NVR, zelf de aandacht gevestigd in haar aankondigingsmail (de grootste vis uit de door haar beoogde “heel gevarieerde groep gastbloggers – mannen en vrouwen –” opgevoerd als geslaagde mediastunt?).

Het doel van Magda De Meyer is “korte metten maken met de mythe dat alle feministes mannenhaters zijn of dat het feminisme gaat over een hoop vrouwen die lastig doen”. Hoe relevant is dat??? Magda De Meyer lijkt een voorkeur te hebben voor clichés en gemeenplaatsen. Dat laat ruimte voor zowat iedereen… Of dat ook het feminisme als ideologie van vrouwenemancipatie/bevrijding ten goede komt is maar de vraag. Enkele bedenkingen daarover op basis van twee stellingen van Magda De Meyer in haar aankondigingsmail en openingsblog.

Het bedrieglijk vrijheidsfeminisme van Gwendolyn Rutten

door Ida Dequeecker

De discussie over een gelijk ouderschapsverlof voor beide partners is niet nieuw. De politieke proefballon van Gwendolyn Rutten is dat wel (DS 13/05/16). Zij is gewonnen voor de mogelijkheid om een deel van het moederschapsverlof, namelijk 5 weken, over beide partners te spreiden als deze dat willen. Wat is de draagwijdte van Gwendolyn Ruttens voorstel, gemeten aan haar argumenten, die ze overdekt met een doorzichtig laagje feministisch vernis?

Argument 1: Naar een gedeeld zorgpatroon

Culturaliseren en Cultuurverschillen

door Ida Dequeecker

Wat is het verschil tussen glurende asielzoekers in het zwembad en een glurende agent in de kleedhokjes. Los van het feit dat er in het eerste geval sprake zou kunnen zijn van perceptie terwijl er in het tweede een bekentenis is afgelegd, zijn de feiten gelijkaardig. Maar in het eerste geval maakt men er een kwestie van “cultuur” van en worden alle asielzoekers potentiële gluurders (en erger), goed voor collectieve maatregelen (waar gelukkig niets van gekomen is). In het tweede geval is er geen sprake van cultuur en blijft het bij die éne dader, goed voor een individuele maatregel.

Het resultaat van deze ongelijke benadering is de stigmatisering van mensen uit andere – lees “niet–westerse” – culturen, een vage categorie, die enkel dient om al wie van vreemde afkomst is aan te duiden, ongeacht hun concrete culturele achtergrond. Het protest hiertegen, zeker als het van feministische kant komt, stuit op beleefd onbegrip, neerbuigende meewarigheid of ronduit verbaal geweld.

Wanneer de oerman met de knuppel het denken vertroebelt

door Ida Dequeecker

In de reacties van feministen op de aanrandingen van vrouwen in Keulen dook de symbolische vrees voor de terugkeer van de oerman met de knuppel op (1).

Er zijn drie redenen waarom verwijzen naar die oerman geen goed idee is. Ten eerste om wat hij verbeeldt. Ten tweede omdat hij een sexistische, racistische, patriarchale constructie is. Ten derde omdat hij in onbewaakte ogenblikken ons denken vertroebelt.

Het beeld

Zeg oermens en het beeld doemt op van een harig, donker, aapachtige man met een knots. Bij voorkeur sleurt hij een vrouw bij de haren zijn grot binnen. Dit beeld zit in ons collectief geheugen. Maar waar komt het vandaan?

Feminisme en de constructie van dé gevaarlijke vluchteling

door Ida Dequeecker

Meer dan de lachwekkende raadgeving van de Keulse burgemeester Reker, die vrouwen oproept om zich op armlengte afstand van vreemde mannen te houden (zelf zie ik er niet meteen victim blaming in, maar dat is een ander verhaal) maakt de boventoon van de reacties op de gebeurtenissen tijdens de Keulse oudejaarsnacht ons ongemakkelijk. Andermaal wordt antiseksisme geïnstrumentaliseerd in een racistisch discours.

Meteen zijn de daders beschreven als mannen van Noord-Afrikaanse of Arabische afkomst. In het ‘beste’ geval spreekt men van allochtone afkomst. Het hetze-verwekkend effect is niet uitgebleven. Politie, regering en grote media wordt verweten dat ze zich de eerste dagen te terughoudend opstelden omwille van het “gevoelig karakter” van de feiten. Zou het niet kunnen dat ze dat deden omdat er te weinig concrete feiten voorhanden waren?

Intussen worden meer en meer huiveringwekkende getuigenissen van vrouwen bekend. Maar hoe huiveringwekkender, hoe vetter de kluif voor tegenstanders allerhande van de Duitse migratiepolitiek. Griezelig hoe zich feminist noemende figuren helemaal mee doldraaien in de anti-vreemdelingen hetze en er behoorlijk wat succes mee boeken. Zo is er de brief van schrijfster Katia Schneidt, die niet alleen viraal ging, maar ook door P-magazine werd vertaald.

In het spoor van Femme de la rue: het wetsontwerp van Milquet over seksisme

1. Milquet over seksisme, discriminatie en feminisme

door Ida Dequeecker & Evie Embrechts

Hoe zou het met het voorontwerp van de wet tegen seksisme van minister voor gelijke kansen Milquet zijn? De docu “Femme de la Rue” van Sofie Peeters was voor Minister van gelijke Kansen Joëlle Milquet de gedroomde aanleiding voor het zoveelste wetgevend initiatief tegen seksisme. De film opende haar ogen weet ze herhaaldelijk te vertellen. En al weet ze ook wel dat het probleem al langer bestaat, ze blijft in de ban van haar “AHA” beleving van vorig jaar.

Drie feministische pijnpunten

De ministerraad van 12 juli 2013 keurde het voorontwerp van wet tegen seksisme goed. Het beoogt de amendering van de wet van 10 mei 2007 ter bestrijding van discriminatie tussen vrouwen en mannen om de strijd tegen seksisme burgerrechtelijk en strafrechtelijk te versterken en de reikwijdte ervan uit te breiden naar de openbare ruimte. Een lofwaardig initiatief, ware het niet voor drie grote feministische pijnpunten: ten eerste de definitie van seksisme, ten tweede de nevenstelling van de begrippen seksisme en discriminatie, ten derde het vermoeden van partijdigheid in het aanduiden van de seksisten.