#MeToo – Strijd tegen seksuele agressie, is de eindmeet in zicht?

Ida Dequeecker

Na de ophefmakende schok van #MeToo: de saaie vraag. De vraag die niet meer relevant lijkt na de successen van #MeToo. Waarom is seksuele agressie nog altijd zo alomtegenwoordig na 50 jaar feministische strijd, ook in de westerse wereld, en wat betekent dat voor de toekomst? De massale uitbarsting van #MeToo is hoopgevend. Naderen vrouwen eindelijk de eindmeet van hun strijd tegen seksuele agressie? Zijn de theoretische kaders van de tweede feministische golf ingehaald door het “gelijkheid van man en vrouw” feminisme?

Pornoficatie en Seksueel Geweld bij Jongeren, Wie Maalt erom?

door Barbara De Witte

 

We hebben het op deze blog al meermaals gehad over de pornoficatie van onze samenleving, de link met het patriarchaat en de objectivering van de vrouw. Het ontbreekt zeker niet aan wetenschappelijke studies om aan te tonen wat voor impact de steeds toegankelijkere pornocultuur heeft op de manier waarop mannen én vrouwen zichzelf en hun (seksuele) relaties beschouwen. Tenslotte puilt ook de (selectieve) media uit van opiniestukken omtrent het onderwerp. Wat echter opvalt is dat de mainstreammedia zelden posities inneemt en opvallend weinig linken legt tussen de, intussen genormaliseerde, pornocultuur  en perverse faits divers.

Kunst als bewustmaking van geweld op vrouwen

anonieme gastbijdrage

Kunst heeft een grote maatschappelijke rol, en wordt vaak gebruikt om onrecht aan te kaarten in onze maatschappij. Activisme en kunst gaan regelmatig hand in hand, en als het gaat over vrouwenrechten, en acties tegen geweld op vrouwen, kan het een sterk signaal geven.

Het toont dat geweld op vrouwen niet stil kan worden gehouden, en het toont daarnaast ook hoe groot de impact ervan is, hoeveel slachtoffers er zijn, en dat er iets aan moet worden gedaan.

Enkele voorbeelden..

Assange en geweld – neem vrouwen serieus – Throwback Thursday

Welkom bij Throwback Thursday, waarbij we op donderdagen telkens terugblikken naar oudere teksten op deze blog die nieuwe aandacht verdienen.

De beschuldiging van verkrachting tegen Julian Assange deed vier jaar geleden nogal wat stof opwaaien. Voornamelijk mannelijk links was er niet over te spreken – te midden van een golf van verontwaardiging van vrouwen wereldwijd, die begrepen hoe moeilijk het was en is om als slachtoffer serieus genomen te worden. De daaropvolgende jaren werden de twee vrouwen inderdaad door het slijk gehaald en beschuldigd van alles van CIA-agent te zijn tot het enkel voor de media-aandacht te doen.

James Ball van Buzzfeed werkte vroeger samen met Assange en deed op 23 oktober 2016 een boekje open over hoe Assange was achter de schermen. Het is nogal ontluisterend voor mensen die hem op een voetstuk hadden gezet.

Those who have faced the greatest torments are, of course, the two women who accused Assange of sexual offences in Sweden in the summer of 2010. The details of what happened over those few days remain a matter for the Swedish justice system, not speculation, but having seen and heard Assange and those around him discuss the case, having read out the court documents, and having followed the extradition case in the UK all the way to the supreme court, I know it is a real, complicated sexual assault and rape case. It is no CIA smear, and it relates to Assange’s role at WikiLeaks only in that his work there is how they met.

Assange’s decision – and it was a decision – to elide his Swedish case with any possible US prosecution was a cynical one. It led many to support his cause alongside those of Chelsea Manning or Edward Snowden. And yet it is more difficult, not easier, to extradite Assange to the US from Sweden than from the UK, should Washington even wish to do so. . .

But the women who began the case have lost at least as much, becoming for months and years two of the most hated figures on the internet, smeared as “whores”, “CIA spies”, and more. They will never get their time back

(bron)

Assange en geweld – neem vrouwen serieus

Evie Embrechts, 25 augustus 2012, oorspronkelijk gepubliceerd op DeWereldMorgen

Er hoeft niet noodzakelijk een conflict te zijn tussen feministes en (andere) progressieven wat betreft de zaak Assange en andere gevallen die eerder de media gehaald hebben en zeker nog zullen halen. “De valse tegenstelling die tussen beide groepen gegroeid is, doet onze zaak geen goed”, schrijft Evie Embrechts.

–

Bekentenis

door Ashley vdk

Trigger warning voor seksueel geweld.

Op deze blog publiceren we getuigenissen over geweld. Wij geloven je en respecteren je wensen, als je het anoniem wil – zoals vaak gevraagd wordt – of onder een pseudoniem… Je kan ons mailen met vragen of getuigenissen op felfeminisme@gmail.com. Zie ook hoe omgaan met overlevers / slachtoffers.

–

Seksueel geweld en de manipulatie van de N-VA

Elke Sleurs, senator van de N-VA

België is een van de koplopers wereldwijd i.v.m. seksueel geweld. 100 verkrachtingen per dag. Een belachelijk lage veroordelingsgraad. Dadertherapie die niet werkt. Dit is een probleem. Zoals op deze blog vaak vermeld wordt: het is een probleem dat niet altijd serieus genomen wordt. Helaas wordt de realiteit van seksueel geweld ook nog eens gebruikt door de N-VA om goedkoop te scoren en de vrouwenbeweging aan haar kant te krijgen.

‘Schermutseling’ aan de KU Leuven

door Bony den Raven

‘Schermutseling’

Zo werd het incident genoemd; een gevecht, een ruzie. Die woorden impliceren echter dat er een conflict was met enige mate van gelijke macht aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte van de KU Leuven. In De Morgen werd gesproken over twee filosofen die met elkaar ‘op de vuist gingen’. Velen zullen een beeld in hun hoofd hebben gehad van twee mannen (eventueel met baard en in toga) voor wie de gemoederen even te verhit raakten. De realiteit is naar alle waarschijnlijkheid echter een mannelijke professor die zijn vrouwelijke assistent heeft aangevallen met fysiek geweld.

Feminisme en de constructie van dé gevaarlijke vluchteling

door Ida Dequeecker

Meer dan de lachwekkende raadgeving van de Keulse burgemeester Reker, die vrouwen oproept om zich op armlengte afstand van vreemde mannen te houden (zelf zie ik er niet meteen victim blaming in, maar dat is een ander verhaal) maakt de boventoon van de reacties op de gebeurtenissen tijdens de Keulse oudejaarsnacht ons ongemakkelijk. Andermaal wordt antiseksisme geïnstrumentaliseerd in een racistisch discours.

Meteen zijn de daders beschreven als mannen van Noord-Afrikaanse of Arabische afkomst. In het ‘beste’ geval spreekt men van allochtone afkomst. Het hetze-verwekkend effect is niet uitgebleven. Politie, regering en grote media wordt verweten dat ze zich de eerste dagen te terughoudend opstelden omwille van het “gevoelig karakter” van de feiten. Zou het niet kunnen dat ze dat deden omdat er te weinig concrete feiten voorhanden waren?

Intussen worden meer en meer huiveringwekkende getuigenissen van vrouwen bekend. Maar hoe huiveringwekkender, hoe vetter de kluif voor tegenstanders allerhande van de Duitse migratiepolitiek. Griezelig hoe zich feminist noemende figuren helemaal mee doldraaien in de anti-vreemdelingen hetze en er behoorlijk wat succes mee boeken. Zo is er de brief van schrijfster Katia Schneidt, die niet alleen viraal ging, maar ook door P-magazine werd vertaald.

Feministische cinema – Baise-moi en I Spit on your Grave

Wanneer er aan mij gevraagd wordt wat mijn favoriete film is antwoord ik altijd met The Eternal Sunshine of the Spotless Mind…en Baise-moi. Meestal wordt er dan gelachen. Als ik dan zeg dat ik zelfs een baise-moi filmposter heb wordt er nog meer gelachen. Niet omdat mijn gesprekspartner de film heeft gezien of het boek heeft gelezen maar omdat ze de reputatie ervan kennen. Namelijk een film met zeer veel grafisch geweld en expliciete seksscènes.

De film/boek gaat over twee vrouwen, Nadine en Manu, die wanneer de situatie om hen heen op een dag escaleert (Nadine schiet haar flatgenote neer en Manu wordt verkracht en nadien beschuldigd door haar broer als asking-for-it), hun woonplaats verlaten en kiezen voor een bestaan ‘on the road’. Ze trekken rond doorheen Frankrijk, een spoor van moorden achter zich latend. Iedereen die hun pad kruist moet het ongelden. De verkrachtingscène met Manu en haar vriendin vind ik een van de meest aangrijpende scènes die ik ooit heb gezien. De vriendin vecht terug tegen haar verkrachters, ze schreeuwt en probeert zichzelf te verweren, terwijl Manu in een dissociatieve toestand terecht komt en passief blijft. Wanneer haar vriendin achteraf vraagt waarom Manu zich niet meer verzet heeft, verteld ze dat ze niet kan voorkomen dat mannen haar penetreren en dat ze dus niets van waarde in haar vagina achterlaat.

Geklasseerde zaak

We willen hier eenvoudigweg verwijzen naar het Franstalige artikel van Irene Kaufer, Affaire classée, over de verkrachtingszaak die liep tegen Steve Stevaert en de vrouw die klacht indiende.

Wij wensen de vrouw die klacht heeft neergelegd veel sterkte.

In solidariteit,

de tweede sekse redactie

J’imagine…

J’imagine, tu es une petite femme insignifiante, en tout cas à côté du Grand Homme que tu croises un soir dans une émission télé. Vous sympathisez, vous partez ensemble, et ce qui se passe après, on ne le saura jamais.

Selon lui, tu étais d’accord. Pour certains hommes (et en partculier des hommes de pouvoir), une femme qui ne se défend pas jusqu’à la mort est plus ou moins « consentante ». En tout cas toi, tu as rongé ton frein pendant trois ans, tu as quitté ton boulot, tu as essayé de te reconstruire une vie, avant de décider de porter plainte pour viol.

Verder lezen…

Onderzoek naar geweld op prostituees in Noorwegen

door Evie Embrechts

Sinds 2009 heeft Noorwegen besloten om ook over te gaan naar het Zweedse feministische model met betrekking tot prostitutie: legaliseren van het verkopen van seks, criminaliseren van het kopen van seks en pooierschap; gecombineerd met vormingscampagnes en hertraining. Wat is het resultaat?

Trigger warning voor seksueel, fysiek en geestelijk geweld.

Gastbijdrage – broken wing

Deze gastbijdrage van Kina gaat over seksueel misbruik in het gezin. Er geldt een trigger warning. Lees enkel verder als het niet te moeilijk is voor jou en geen ongewenste herinneringen of angst oproept.

 

Case Study: aanranding in het anarchistisch centrum (AC)

Dit is een beschrijving van de gebeurtenissen rond een aanranding bij het Gentse AC, een anarchistisch centrum waar lezingen en volkskeukens plaatsvinden. Ik schrijf dit in de hoop dat dat voor iemand leerrijk kan zijn. En omdat ik vind dat we al te vaak zwijgen over de dingen die we meemaken en dat het aanwezige geweld in een maatschappij niet verzwegen mag worden. Voor velen zal het herkenbaar zijn: je bent niet alleen.

Trigger warning voor seksueel geweld, maar ik ga niet in op details. Wel op de gevolgen en alles errond.

Verslag – De lesbiennes komen er voor uit! (colloquium L-Festival)

Zaterdag 23 november 2013 in Amazone, Brussel

November lijkt echt de queer-feministische maand in Brussel. Als je naar feministische/LGBTQ films, feestjes, workshops, lezingen of optredens wil gaan, dan is Brussel op dat moment the place to be. Pink Screens (queer filmfestival), Van Alle Genders Thuis (trans/intergenderfestival door Genres Pluriels) en L-Week (dat nu L-festival heet) zijn een jaarlijkse traditie geworden in november. Al deze festivals duren een week of langer, dus je kunt echt voor een maand in Brussel verblijven en bijna elke dag iets leuks/interessants doen. Het is alsof je een maand lang naar een ladyfest gaat.

Ik moet toegeven dat ik zelf wel weinig geprofiteerd heb van al die festivals dit jaar. Maar een activiteit waar ik wel naartoe MOEST gaan was een colloquium over de strijd van lesbiennes en feministes dat op het programma stond van het L-festival. De thema’s en enkele vriendinnetjes als spreeksters gaven de doorslag. De meeste lezingen waren in het Frans, dus vergeef uw verslaggeefster als ze niet alles heeft verstaan.

Moeten vrouwen meer geweld gebruiken?

Geweld tegen vrouwen is één van de focuspunten van mijn feminisme. Ik ben er al jaren mee bezig en het is een heel frustrerend veld, omdat er zo weinig vooruitgang lijkt gemaakt te worden. En het is emotioneel moeilijk, omdat er zoveel gruwelijke verhalen zijn.

Er zijn wel wat cijfers beschikbaar. Voldoende cijfers, eigenlijk. We weten dat geweld tegen vrouwen een enorm probleem is, dat sterk ondergerapporteerd is. Klacht indienen is een moeilijke zaak en een proces is vaak nutteloos, tijdrovend en vooral emotioneel slopend. Geweld tegen vrouwen gebeurt vaak, wordt niet serieus genomen door onze samenleving en het neemt ook niet af. Er is nu meer geweld op vrouwen dan 30 jaar geleden in België.

Maar wat is de oplossing?

(Dit is een sterk provocerend opiniestuk, trigger warning voor seksueel geweld.)

Getuigenis van verkrachting

Trigger warning voor seksueel geweld – dit is een zwaar stuk, alleen verder lezen als je je goed genoeg voelt…

Op deze blog publiceren we getuigenissen over geweld. Verhalen rond seksuele intimidatie op straat zijn ook welkom op de Hollaback websites, met andere verhalen kan je hier terecht. Wij geloven je en respecteren je wensen, als je het anoniem wil – zoals vaak gevraagd wordt – of onder een pseudoniem… Je kan ons mailen met vragen of getuigenissen op tweedesekse@gmail.com.

Stop seksueel geweld – Actie aan justitiepaleis

Kort

30 april 8u45 ’s ochtends aan het justitiepaleis in Brussel, be there! Meer info op de Support Rape Victims facebookgroep.

Achtergrond

Seksueel geweld is een probleem. Daarover zijn de meeste mensen het dan wel eens. Er iets aan doen is weer iets anders. Statistieken en talloze persoonlijke verhalen maken duidelijk dat dit een enorm verwaarloosd probleem is.

Er wordt bijna geen aandacht in opvoeding besteed aan machtsmechanismen, sociale druk, goede seksuele vorming… In de rechtszaal hoor je ook nog steeds excuses van de advocaten van daders: ze vroeg erom, ze kenden elkaar, hij is een goede kerel, ze liegt… Hoe belachelijk dat ook klinkt, zelden worden daders veroordeeld (4% of minder). Opsluiting gebeurt nog minder. De heel soms gegeven dadertherapie trekt op niets. De slachtoffers / overlevers daarentegen, die worden wel veroordeeld. Sommige moeten duizenden euro’s betalen voor hun eigen proces, worden heel hun leven aangekeken, worden impliciet veroordeeld met “ze zal wel iets misdaan hebben”. Kortom, heel onze samenleving is medeplichtig bij het vele geweld dat meer dan 33% van alle in België vrouwen treft.

Street harassment: waar komt het vandaan en wat doen we er aan?

Een bijdrage van Eglantine Henderick, co-director van Hollaback! Gent.

Femme de la rue Vs. Homme de la rue

Recent werden we in de media overspoeld met verontwaardigde reacties over seksuele intimidatie op straat, ook wel street harassment genoemd. Velen waren verbaasd of gechoqueerd door het persoonlijk relaas van Sofie Peeters, laatstejaarstudente aan het Rits, in haar documentaire “Femme de la rue”. Peeters toonde ons met haar verborgen camera hoe ze in een specifieke Brusselse wijk voortdurend vernederende, seksueel getinte gebaren en opmerkingen moest verduren tijdens een korte wandeling. Prompt werd aangekondigd dat er in het Brusselse Gemeentelijke Administratieve Sancties (GAS-boetes) zullen worden uitgeschreven bij gevallen van street harassment.

Vorige week kwam het Eén programma Volt op de proppen met een variant op Femme de la rue: “Homme de la rue”. Journalist Sven Pichal en Michiel Vanackere liepen hand in hand over straat en werden meermaals afkeurend bekeken, uitgescholden, bespot en bedreigd. De volgende dag zond het actualiteitenmagazine Panorama op Canvas de documentaire “Gaybashing” uit. Opnieuw kwam er respons uit politieke hoek: minister van justitie Annemie Turtelboom liet weten dat de maximumstraffen op door discriminatie en racisme geïnspireerd geweld zullen worden verzwaard.

Omgaan met overlevers / slachtoffers van geweld

Hieronder volgt een uitleg over hoe om te gaan met overlevers. Suggesties en kritiek zijn altijd welkom. Niemand is perfect, we kunnen allemaal leren van elkaar. Een trigger warning geldt, zoals voor alles in de reeks van feminisme en geweld.

Kort samengevat

Mijn grijze zone – verkrachting light

Dit is een anonieme getuigenis. De bijdrage komt met een trigger warning (zie dit stuk) voor seksueel geweld.

Op een dag in 2010 werd ik volwassen. Ik was zeventien jaar oud, maar van de ene dag op de andere was ik totaal vervreemd van mijn puberale klasgenoten. En die dag bracht me meer levenservaring dan de doorsnee dertiger. Of ten minste, dat mag ik hopen. Het was alsof ik de eerste zeventien jaren van mijn leven had doorgebracht in een droomwereld, waar je vergissingen mag maken die geen al te grote impact hebben, waar je familie en vrienden veilig zijn, waar je veilig bent. Waar echte pijn niet bestaat. Waar je naar het nieuws kunt kijken zonder goed te begrijpen hoe het voelt om doodsangsten uit te staan, om te vechten voor je leven. Waar je in de media kennis kunt nemen van criminele feiten en kunt zeggen: ‘gelukkig gebeurt dat bij ons niet’, ‘gelukkig overkomt mij dat niet’, ‘ik ken niemand die zoiets zou kunnen doen’, ‘onvoorstelbaar’ of ‘had ze/hij maar … gedaan, dan was het niet gebeurd’. Waar je naar films en politieseries kunt kijken en kunt zeggen: ‘het is maar een film’. Waar je intussen kunt denken: ‘dit gebeurt niet echt’ of op zijn minst ‘de kans is miniem/onbestaande dat dit me/mijn familie ooit overkomt’.