Waarom Elementary een feministische serie is

Elementary – een moderne Sherlock Holmes interpretatie – breekt met een heleboel afspraken van het genre om meer vrijheid te hebben om verhalen te vertellen. Watson is eindelijk eens een vrouw, gespeeld door de fantastische Lucy Liu. Het typische racisme is weg, vervangen door de realistische diversiteit van hedendaags New York. Holmes en Watson zijn veel menselijker en interessanter. Holmes is in deze interpretatie een kwetsbaar, menselijk karakter. De relaties en vriendschappen zijn mooier, de verstandhouding tussen Watson en Holmes is veel minder cliché en evolueert sterk doorheen de serie. De andere karakters zijn ook goed uitgewerkt en evolueren heel mooi… meer dan genoeg redenen om eens een kijkje te nemen.

Supergirl – interessant en/of feministisch?

Wat te denken van de show Supergirl? Het eerste seizoen is net geëindigd, tijd voor een analyse.

Vrouwenrelaties

Dit is nu eens een show die moeiteloos slaagt voor de Bechdeltest. In mainstream cinema gebeurt het al te vaak dat er films zijn waarin vrouwen secundaire karakters zijn, die nooit met elkaar praten, of enkel over mannen. Dat is in deze show wel even anders. De relaties tussen vrouwen die hier worden opgebouwd zijn heel boeiend: tussen Kara Danvers (Supergirl, die zich clever vermomd door een bril op te zetten), haar zus Alex (van het gezin dat haar adopteerde), haar baas Cat en anderen.

Mediamagnaat Cat Grant (Calista Flockhart) is een gewéldig personage, een liberale powerfeministe vol goeie quotes en zalig irritant gedrag. In real life zou ze volstrekt onuitstaanbaar zijn, hier is ze perfect als tegenpool en mentor voor het awkward onzekere gedrag van Kara die voor haar werkt als assistente. Ze zit vol goeie one-liners, of het nu gaat over dat vrouwen twee keer zo hard moeten werken om half het succes van een man te hebben, of over waarom het nu Supergirl is en niet Superwoman. Terzijde: het had inderdaad Superwoman moeten zijn, maar goed.

Netflix & RadFem?

Ik weet niet wie er verantwoordelijk is voor wat er op Netflix te zien is maar potverdomme ze zijn goed bezig! Tot nu toe heb ik de volgende documentaires al bekeken: hot girls wanted, after porn ends, tricked en she’s beautiful when she’s angry. Op mijn nog-te-zien-lijst staan: miss representation en girl rising. Stuk voor stuk documentaires die mijn radicaal feministisch hartje sneller doen slaan. En dan zie ik er waarschijnlijk nog enkele over het hoofd. Ik ga ze hier niet stuk voor stuk overlopen maar ik wil kort even meegeven waar de films die ik al gezien heb over gaan en hoe hoog ze scoren om de radfem-schaal.

Gesprek tussen bell hooks en Laverne Cox

In oktober 2014 vond in New York een boeiend gesprek plaats tussen bell hooks en Laverne Cox. Er is heel wat controverse rond Laverne Cox momenteel, over dat venijnige debat waarin nu ook vrouwenhatend magazine Playboy een rol speelt, gaan we later nog schrijven. Maar nu even genieten van het gesprek tussen deze twee boeiende feministes:

Feministische cinema – Baise-moi en I Spit on your Grave

Wanneer er aan mij gevraagd wordt wat mijn favoriete film is antwoord ik altijd met The Eternal Sunshine of the Spotless Mind…en Baise-moi. Meestal wordt er dan gelachen. Als ik dan zeg dat ik zelfs een baise-moi filmposter heb wordt er nog meer gelachen. Niet omdat mijn gesprekspartner de film heeft gezien of het boek heeft gelezen maar omdat ze de reputatie ervan kennen. Namelijk een film met zeer veel grafisch geweld en expliciete seksscènes.

De film/boek gaat over twee vrouwen, Nadine en Manu, die wanneer de situatie om hen heen op een dag escaleert (Nadine schiet haar flatgenote neer en Manu wordt verkracht en nadien beschuldigd door haar broer als asking-for-it), hun woonplaats verlaten en kiezen voor een bestaan ‘on the road’. Ze trekken rond doorheen Frankrijk, een spoor van moorden achter zich latend. Iedereen die hun pad kruist moet het ongelden. De verkrachtingscène met Manu en haar vriendin vind ik een van de meest aangrijpende scènes die ik ooit heb gezien. De vriendin vecht terug tegen haar verkrachters, ze schreeuwt en probeert zichzelf te verweren, terwijl Manu in een dissociatieve toestand terecht komt en passief blijft. Wanneer haar vriendin achteraf vraagt waarom Manu zich niet meer verzet heeft, verteld ze dat ze niet kan voorkomen dat mannen haar penetreren en dat ze dus niets van waarde in haar vagina achterlaat.

Buffy the Vampire Slayer

Een tijd waarin Twilight en 50 shades of grey nog onbestaande nachtmerries waren…

Buffy was voor mij een openbaring. Ik kocht in een vreemde impuls de Dvd’s van het eerste seizoen en werd enorm positief verrast. Een serie die – net toen ik in een soort tweede puberteit terechtkwam – op een mooie manier tienerdrama’s, monsters, verlies, verwerking, vriendschap en nog zoveel meer thema’s aan elkaar weefde, met zowel humor als voldoende sérieux… ik werd onmiddellijk fan.

Schooldirecteur Snyder is een geweldig karakter, irritant, bevooroordeeld en bij wijlen hilarisch. “Let’s do donuts in the football field!”

Het verhaal speelt zich af in Sunnydale, een klein Amerikaans stadje. De hoofdpersonages zijn tieners die samen naar school gaan en met behulp van de schoolbibliothecaris proberen het hoofd te bieden aan vampieren, weerwolven, en een heleboel andere gevaren.

Giles, de schoolbibliothecaris en tevens mentor van Buffy – een klassieke patriarchale rol die naarmate de serie vordert onderuit wordt gehaald.

De vampieren en andere demonen in de serie zijn vaak een metafoor voor andere zaken die veel van ons tegenkomen. De vampier die zijn ziel verliest als metafoor voor gewelddadige mannen / seksueel geweld bijvoorbeeld. Of misbruik van magie als drugverslaving.

Joyce, de moeder van Buffy, heeft initieel een heel interessante rol, haar moeilijkheden zullen erg bekend overkomen voor veel volwassenen

Een beetje ontspanning – vrouwen in de hoofdrol in films en TV-series – deel 2

Behoefte aan ontspanning? Hier zijn wat suggesties. Ik garandeer niet dat ze feministisch zijn, maar ze hebben wel vrouwen in interessante hoofdrollen en dat alleen al kan een verademing zijn. Alle suggesties zijn welkom! Zie ook deel 1.

Buffy the Vampire Slayer

De scooby-gang: Giles, Buffy, Xander en Willow

Buffy is een soort tienerserie met vampieren. Daarmee heb ik ineens de slechtst mogelijke beschrijving gegeven want de serie is interessant en een favoriet van heel wat feministes inclusief mezelf.

Er is heel wat kritiek te geven op de show: de maker, Joss Whedon, wordt door velen als een feminist beschouwd maar dat is misschien een beetje overdreven. De show is blanker dan een 80’s night en er zijn heel wat momenten waarbij mijn plaatsvervangende schaamte me onder tafel doet duiken. Goed, wat is er dan wel positief aan?

Een beetje ontspanning – vrouwen in de hoofdrol in films en TV-series – deel 1

Echt veel feministische films en series zijn er niet te vinden, en feministes hebben ook behoefte aan ontspanning. Je kan niet élke dag naar Thelma & Louise kijken en zoals we allemaal weten zijn de meeste series en films nu niet echt ontspannend, omdat je voortdurend je haren – of iemands haren toch – eruit wil trekken van frustratie.

Hier zijn wat alternatieven. Ik garandeer niet dat ze feministisch zijn, maar ze hebben wel vrouwen in interessante hoofdrollen en dat alleen al kan een verademing zijn. Alle suggesties zijn welkom!

The Killing

The Killing is een Amerikaanse adaptatie van de Deense politieserie Forbrydelsen.

Hoofdpersonage is Sarah Linden (Mireille Enos), een agente die erg in de knoei zit met zichzelf en enkele gruwelijke zaken uit het verleden. Dit is nu es een fijn gecaste, niet stereotiepe vrouw. Wat me opviel is bijvoorbeeld dat er bijna niks tot niks van ranzig seksisme en pornocultuur te zien is in de serie, geweldig gewoon – misschien heeft de Deense afkomst daar iets mee te maken.

The Hunger Games – Katniss Everdeen en het verzet

Een tijdje geleden werd ik door een vriendin overtuigd om mee te gaan naar de verfilming van The Hunger Games. Door omstandigheden ben ik eerst aan de boeken begonnen en heb ze in één ruk uitgelezen.

No Pretence: anarcha-feministes in actie (en in beeld)

Op 7 juni 2009 hebben enkele anarcha-feministes in Londen even een anarchistisch congres – Anarchist Conference 09 – overgenomen. Ze klommen op het podium, projecteerden een film en lazen een statement voor. Dit om het seksisme in de anarchistische beweging aan de kaak te stellen. Het was niet de bedoeling om het congres zelf of bepaalde anarchistische groepen aan te vallen, maar om de hele beweging wakker te schudden, te wijzen op het seksisme en acties en discussies te starten.

Het congres werd aangekondigd als:

“We make no pretence. This is a conference by and for anarchists. And by anarchists, we mean those opposed to the state, all forms of nationalism, capitalism, sexual/race/gender oppression and all forms of exploitation and domination,” Anarchist Movement Conference 09 Call Out

De film No Pretence die werd geprojecteerd, toont de verbanden tussen seksistische uitingen in de mainstream-kapitalistische maatschappij en die in de anarchistische beweging. En die vertonen nogal wat gelijkenissen (mannelijke spreekbuizen, traditionele taakverdelingen, stereotiepe rolpatronen in afbeeldingen, misogyne en antifeministische opmerkingen, etc). Kijk zelf maar:

De reacties en commentaren op de acties van de anarcha-feministes waren ook een bewijs dat dit soort van feministische kritiek hard nodig blijft. Enkele voorbeelden geplukt van de website van No Pretence: