Throwback Thursday: Wat is masculinisme / mannenrechtenactivisme

Welkom bij Throwback Thursday, waarbij we op donderdagen telkens terugblikken naar oudere teksten die een nieuwe kijk verdienen. Dit keer gaat het over masculinisme, een vorm van antifeminisme. Sinds deze tekst verscheen vijf jaar geleden lijkt het fenomeen alleen maar toegenomen – nog altijd actueel dus. Veel leesplezier!

–

In de reeks anti-feminisme kijken we kritisch naar enkele visies op de maatschappij, visies die volgens ons anti-feministisch zijn in plaats van de mensheid vooruithelpen. In het eerste deel van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, het tweede deel besprak racisme en islamofobie, en in dit deel kijken we naar masculinisme en enkele “gewone” manieren van denken over mannen en vrouwen.

Masculinisme en mainstream anti-feminisme hebben heel veel gemeen, persoonlijk zie ik masculinisme als een wat extremere variant van de mainstream ideeën over gender, die allesbehalve feministisch zijn. Er zijn natuurlijk veel variaties, maar over het algemeen kunnen we enkele basisprincipes herkennen in de meeste vormen van masculinisme:

• het idee dat mannen terug échte mannen moeten worden en vrouwen échte vrouwen.
• de aanname dat vrouwen geen onderdrukte groep zijn, dat het feminisme gewonnen heeft en zelfs te ver is gegaan
• het idee dat mannen allerlei rechten mankeren die vrouwen wel hebben, rechten die bijvoorbeeld te maken hebben met ouderschap, keuze voor abortus, onderwijs…
• het idee dat mannen en vrouwen “tegen hun natuur” leven en terug moeten naar “hoe het vroeger was” – meestal gevolgd door een op niets gebaseerde uitleg over jagen, grotten en stammen of iets over thuisblijven voor vrouwen en carrière voor mannen
• een vijandige visie op genderrelaties, waarbij als vrouwen iets winnen dit ervaren wordt alsof mannen iets verliezen (een zogenaamde zero sum game)

Prostitutie deel 3 – een eerste kijk naar de klanten

Dit is het derde deel in onze reeks over prostitutie. Zie ook  deel 2 over pooiers en deel 1 over vrije keuze, agency en structuren.

Voor dit onderzoek trok ik werkelijk alle registers open. Ik waagde me zelfs aan het lezen van een damesblad. Je weet wel: tien tips om mannen nog beter te pijpen, ongezonde diëten om er extra seksueel beschikbaar uit te zien, makeup en ontharingstips… en een artikel over “mannen die betalen voor seks”. Aha.

Terzijde: die zogenaamde vrouwenbladen gaan eigenlijk vooral over mannen, iemand al opgevallen? En je wordt er onzeker door; één van de grootste verbeteringen in m’n zelfwaarde gebeurde toen ik stopte met vrouwenbladen te lezen. Maar goed dat is voor een andere keer.

Betalen voor seks (Cosmopolitan NL, juni 2011)

Wat ik het meest opvallend vond was dat alle mannen die hier aan het woord kwamen ergens vanbinnen wel door hadden dat er iets niet klopte, dat er iets niet ok was. En dat daarna met allerlei redeneringen probeerden vergoeilijken. Misschien ben ik pessimistisch op dat vlak maar ik was eigenlijk al blij dat die mannen toch nog een beetje iets doorhadden, da’s al een eerste stap. Soms ben ik bang dat de conditionering in onze wereld zo erg is geworden dat niemand het nog doorheeft dat klanten eigenlijk geweld plegen. Maar misschien als het over heel heftige zaken gaat zoals liefde, relaties, seks, vriendschappen dat er toch nog iets van verzet overblijft in de menselijke geest – daar blijf ik in geloven.

De eerste man: “Ik zie mezelf ook niet als een hoerenloper maar als iemand die 600 euro overheeft voor een gezellig avondje met adembenemend mooi en zoetruikend gezelschap.”

Ik neem aan dat jezelf als hoerenloper zien, iets is dat clasht met de zelfwaarde van de mannen die het doen.

De eerste man weer: “Het zijn intelligente dames, sterke dames, die meer verdienen dan mijn huisarts en tandarts bij elkaar. Maar misschien probeer ik op deze manier mijn escapades wel goed te praten. Ze verdienen goed, dus ik doe niets verkeerds. Lekker makkelijk. Veilig. Ik verstop mijn wangedrag achter hun loonstrookje”.

Dit wil zeggen: ik heb het ergens wel door. Optimistisch gezien: hij heeft het door, da’s de eerste stap, nu nog stoppen met het te doen. Pessimistisch gezien: hij heeft het door en doet het toch, een grove keuze voor zijn eigen pleziertje ten koste van de vrouwen die hij gebruikt.

Of de tweede man nog te redden valt betwijfel ik, die gaat wekelijks naar prostituees en beschouwt het als “elkaar uit de brand helpen”:

Antifeminisme Bingo tijd!

Wat doe je als je elke keer opnieuw in discussies dezelfde – en vaak tegenstrijdige – argumenten tegen feminisme hoort? Maak er een bingo-kaart van!

Klik hier voor de bingokaart in tekstformaat.

Tip: uitprinten en ronddelen aan mensen die dergelijke uitspraken doen. Misschien kan het ze helpen wat inzicht te verwerven, zoniet, toch goed gelachen. Er is ook al een deel twee met nog meer leuke argumenten.

Nog grappige, bijvoorbeeld de evolutionaire psychologie bingo kaart (klik erop om te vergroten):

Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)

Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat

Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.

Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):

Theo Heuft – Nederlandse pooier-kapitalist wil bordeel openen in Brussel

Behind every great man (c) Julia Rice

De Morgen, het zogenaamd onafhankelijke dagblad dat steeds verder de dieperik ingaat, heeft nu (31/10/2009) Theo Heuft geïnterviewd. De pooier en voormalig uitbater van het Amsterdamse luxebordeel Yab Yum wordt niet voorgesteld als de walgelijke uitbuiter en crimineel die hij eigenlijk is, maar als een verfijnde zakenman die hard gewerkt heeft en nu kan genieten van goed eten, kunst en sigaren.

Als een vader was hij voor zijn meisjes

DM: Was u een pooier?

TH: Ik vind het vreselijk als mensen me een pooier noemen. Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen. (…) Ik heb geprobeerd om die meisjes op te voeden.

Een van de manieren waarop pooiers zich als goede mensen proberen voor te stellen is als een “goede vader” die waakt over de veiligheid van de meisjes. Je kent het wel: als ze netjes in de pas lopen en doen wat hij zegt, mishandelt hij ze zelf niet te hard en pakt hen niet al hun geld af.

“Ik gaf de meisjes de gelegenheid om hun werk te doen” is een mooie. Het pleit hem volledig vrij van verantwoordelijkheid en schetst hem als simpelweg een enabler: iemand wil een tekening maken en je geeft ze potlood en papier. Die meisjes stond werkelijk te trappelen om in een bordeel te gaan werken en gelukkig had hij het startkapitaal: een mooie samenwerking. Hij werd er stinkend rijk van ook, maar dat is bijzaak. Natuurlijk was het geld slechts bijzaak zoals hij duidelijk maakt in het interview – dat zeggen zo ongeveer alle bedrijfsleiders die geïnterviewd worden.

De staat onderdrukt, de wet is gelogen, de rijkaard leeft zelfzuchtig voort

Legal Tender (c) Julia Rice

In Nederland kan het, en wát een vooruitgang: prostitutie is legaal, waardoor het netjes kan geregeld worden dat de “ondernemer” en de vrouwen belasting betalen. Hierdoor krijgt de staat inkomsten van prostitutie én kan de pooier-kapitalist zijn onderneming legaal laten voortbestaan zonder eventuele rechtsproblemen. Het Nederlandse legaliseringsbeleid voor prostitutiebeleid heeft gefaald trouwens, het was een op zich misschien interessante poging maar het heeft niet geleid tot meer mensenrechten voor de vrouwen in prostitutie, niet geleid tot het verminderen van uitbuiting, niet geleid tot het afnemen van de macht van pooiers en niet geleid tot een afname van vrouwenhandel. Kortom, het heeft volkomen gefaald op alle belangrijke punten. Bovendien kan je stellen dat het de staat medeplichtig maakt aan de uitbuiting van vrouwen in prostitutie. Maar dat is stof voor nog een ander artikel.

Het enige voordeel van de legalisering van prostitutie is voor de pooier-ondernemer: die kan zijn zaakjes netjes verderzetten en krijgt een aura van legitimiteit aangemeten. In plaats van een welverdiende gevangenisstraf wacht hem een belastingaanslag.

Geld maakt veel goed in een kapitalistische samenleving. Je koopt er status mee, credibiliteit, legitimering van wat voor zaken je dan ook doet.

Pornocultuur deel 2 – Jennifer Lyon Bell in De Morgen

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

De alomtegenwoordigheid van de pornocultuur vandaag drijft me echt de muren op van frustratie en verdriet, maar helaas kunnen we het onderwerp niet begraven. Zoals een zombie in een slechte film komt het steeds terug, alsmaar stinkender en stinkender…

Ik probeerde al een hele tijd te negeren dat er een soort onzalig Muriel Scherre / Goedele Liekens / Jennifer Lyon Bell zakenvrouwenverbond was ontstaan. Met meditatie of thee drinken kom je een heel eind, maar toen ik op een rustige zaterdagochtend in het park aan het ontbijten was met een medefeministe en de krant opensloeg, werd het me toch te gortig.

Om het met Melissa McEwan van Shakesville te zeggen: “I  write about the things I can’t not write about. If I wrote about all the examples of sexism I see every day, I’d never sleep.”

In onze fijne Belgische krant De Morgen zit sinds een tijdje een bijlage die DM Wax heet, met als subtitel “niet alleen voor vrouwen”. Die bijlage is altijd goed voor gruwel, van “sexy schaatssters in playboyoutfits die het helemaal voor zichzelf doen” tot scheldpartijen op die ene verdwaalde feministe die probeert pro-anorexia sites te doen verbieden. Kortom, feminisme nieuwe stijl. Fun feminisme: pornografie mag wel, maar praten over onderdrukking en geweld niet meer. En daarin past Jennifer Lyon Bell perfect: deze Amerikaanse pornomaakster komt opduiken in België en werd prompt geïnterviewd. Niet toevallig is ze bezig aan een nieuwe reeks pornofilms waarmee ze nu ook het seksleven van Belgen naar nieuwe dieptepunten zal leiden. Alle Belgen, ook de lesbiënnes die tot nu toe daarvan gespaard waren gebleven, want JLB werkt ook aan een reeks lesbische pornofilms. Dankuwel, ik vroeg me al af hoe ik er ooit achter moest komen wat ik in bed moest doen met mijn lesbische partner, nu ga ik het eindelijk weten.

Maar goed, over naar de feiten.

Het interview begint zoals het hoort: JLB zegt dat ze wel een feministe is, maar een “positieve feministe”. En daar hoef je niet lesbisch voor te zijn. Ok, goed dat dat opgeklaard is dan. Laten we ons snelsnel distantiëren van het lesbische gevaar. Ik bedoel, sommige van die vrouwen willen zelfs geen seks met mannen, komaan!

Verder in het interview:

“Maar je hebt wel iets tegen porno?

Helemaal niet. Ik wil gewoon betere porno, waar ik zelf ook iets aan heb.”

Het probleem met die zogenaamd feministische pornomaaksters is eigenlijk dat hun argumenten meestal zodanig kortzichtig zijn dat je er geregeld van van je stoel valt. De problemen met de pornoindustrie, bijvoorbeeld:

Antifeminisme – wat is dat precies?

Op deze blog zijn we bezig met een reeks over antifeminisme – visies en denkbeelden die negatief zijn voor de feministische strijd. Voorlopig zijn er al teksten over islamofobie en racisme vermomd als feminisme, natuurlijk / biologisch denken, en recenter al twee delen van een uitgebreide kritiek op darwinistisch feminisme en evolutionaire psychologie. Er is ook een reeks over pornocultuur waarin uitgebreid wordt ingegaan op de nepbevrijding van pro-porno visies (deel 1, deel 2, deel 3).

Hoe definiëren we antifeminisme dan eigenlijk? Andrea Dworkin heeft, alweer, een bijzonder heldere definitie gegeven hierover:

“Antifeminism is a direct expression of misogyny: it is the political defense of woman hating. This is because feminism is the liberation movement of women. Antifeminism, in any of its political colorations, holds that the social and sexual condition of women essentially (one way or another) embodies the nature of women, that the way women are treated in sex and in society is congruent with what women are, that the fundamental relationship between men and women — in sex, in reproduction, in social hierarchy — is both necessary and inevitable. Antifeminism defends the conviction that the male abuse of women, especially in sex, has an implicit logic, one that no program of social justice can or should eliminate; that because the male use of women originates in the distinct and opposite natures of each which converge in what is called “sex,” women are not abused when used as women — but merely used for what they are by men as men.” — Andrea Dworkin, Right Wing Women

Met dank aan Twisty Faster van de blog I Blame The Patriarchy voor hiernaar te verwijzen.

Antifeminisme #2 – Islamofobie, racisme en de derde golf van Dirk Verhofstadt

In de reeks anti-feminisme gaan we een paar zogenaamd feministische visies op de maatschappij kritisch bekijken, visies die volgens ons eerder anti-feministisch zijn in plaats van het feminisme vooruithelpen.  In de eerste van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, de tweede in de reeks is een vorm van nepfeminisme dat eigenlijk gewoon bestaat uit racisme, populisme en islamofobie. Een goed voorbeeld hiervan zijn allerlei uitingen van pakweg de VLD en het boek De derde feministische golf van Dirk Verhofstadt.

Islamofobie – de strijd om de stemmen

Om maar direct met het belangrijkste te beginnen: feminisme wordt vaak misbruikt door blanke carrièrejagende politici om te schieten op wat zij dan “de islam” noemen, daarmee proberend bij mensen een beeld op te roepen van een of andere mythische Achtergestelde Moslimfundamentalistische Schurkenstaat™ waarin alle vrouwen hoofddoeken dragen en alle mannen plannen smeden om Het Verlichte Westen™ te proberen binnenvallen (om een winstgevende handel in hoofddoeken op te zetten, wellicht).

Enkele jaren geleden werd het ook in België nog eens merkbaar: in de pers begonnen een hele hoop VLDers hun gal te spuien over “de islam”. Het was toch ongelofelijk dat er in deze tijden van verlichting nog zo’n achtergestelde landen bestonden, waar vrouwen onderdrukt werden door (blablabla). Hier in Het Verlichte Westen™ is dat natuurlijk allang niet meer, vrouwen mogen gewoon dragen wat ze willen (liefst een te kleine bikini), en meer van die flauwekul. Dit is eigenlijk een al vrij lang terugkerend thema, en sinds 11 september 2001 is het hek natuurlijk helemaal van de dam.

Intermezzo – het geheime meesterplan om goedkoop stemmen te halen

(1) Doe jezelf voor als een progressieve, geëmancipeerde politicus

(2) Speel op een anti-islam sentiment dat al heel lang geïnstalleerd is bij de bevolking

(3) Werp jezelf op als bevrijder der vrouwen, boegbeeld van het feminisme, stevige schouder onder de Westerse Verlichting, om op een zogenaamd progressieve manier een aanval te lanceren op Achtergestelde Moslimfundamentalistische Schurkenstaten™ – à la “ze mogen onze goeie democratische waarden hier nu niet komen verpesten, dat zien ze van hier!”

(4) scoor hiermee veel stemmen

(5) hoop dat niemand erachter komt dat je eigenlijk een droevig enggeestige racistische politicus bent die feminisme misbruikt om goedkoop te scoren

(6) achteraf kan je dan ook nog eens komen klagen dat “de burgers niet meer geloven in de politiek”, en dat kan je dan ook weer misbruiken (zoals in de irritante Burgermanifesten van Dirks iets bekendere broer Guy Verhofstadt).

Antifeminisme #1 – Over de fixatie op het “natuurlijke” en biologische

“There is a good principle, which has created order, light and man; and a bad principle, which has created chaos, darkness and woman.”—Pythagoras

“Feminism is a belief that although women and men are inherently of equal worth, most societies privilege men as a group. As a result, social movements are necessary to achieve political equality between women and men, with the understanding that gender always intersects with other social hierarchies.” –Estelle Freedman

Radicaal-feministes komen regelmatig in contact met mensen die een andere mening hebben, een andere visie op de wereld. Dat is heel leerrijk. Dat wil niet zeggen dat al die visies en meningen even veel waard zijn. Er zijn een heleboel visies en praktijken die ikzelf (nog) niet direct aanhang, maar die me wel heel interessant en nuttig lijken voor de wereld te veranderen. Er zijn ook andere visies op de werkelijkheid, waarvan ik denk dat ze problematisch zijn. Niet omdat ik er mee van mening verschil, maar omdat ik denk dat ze “fout” zijn, in die zin dat ze ons niet vooruit helpen. Ze helpen ons niet de wereld te veranderen, integendeel, ze praten de huidige gang van zaken goed.

Er is ongelijkheid in deze wereld, onderdrukking van allerlei groepen, seksueel geweld, partnergeweld, vrouwenhandel, prostitutie, racisme, economische uitbuiting… en de mensen die daar baat bij hebben, proberen anderen aan te praten dat die toestand moet blijven bestaan. Ze doen dat natuurlijk niet door daar eerlijk over te zijn: “ja, hallo, wij verdienen vet met wapenhandel/slavenhandel/prostitutie/scientology/onze schulden via de banken door de bevolking te laten betalen” maar door een mening te verzinnen die mensen wel aanvaarden: we zijn een bedreigde natie dus moeten we ons bewapenen en oorlog voeren tegen die “vreemdelingen” die erg toevallig gasleidingen of oliebronnen in handen hebben… Vanuit een dergelijke visie moeten racisme en seksisme ook blijven voortbestaan. (Waarom juist? Ah, voer voor nog een ander berichtje…)

Een van de grote en historisch gezien steeds terugkerende trucs van machthebbers is te grijpen naar een discours waarin de machtsongelijkheden in de wereld verklaard worden aan de hand van natuurlijke (biologische of evolutionaire) oorzaken. Kort intermezzo:

Trukendoos voor machthebbers – “Hoe verberg ik structurele onderdrukking?”

1. Doe alsof de machtsongelijkheid natuurlijk is – “mannen zijn jagers, vrouwen verzamelaars”

2. Zeg dat die machtsongelijkheid verklaard wordt door biologische factoren – “mannen hebben nu eenmaal meer testosteron en zijn daarom gewelddadiger, competitiever, daarom zijn mannen bedrijfsleiders en, euhm, gaan ze vaker over tot geweld”

3. Zeg dat die machtsongelijkheid eigenlijk gewenst is en positief – “iedereen doet waar die het beste in is – mannen in grote bedrijven leiden en president zijn en verkrachten (oei nee dat mocht niet gezegd worden), vrouwen in kinderen verzorgen en, euhm, make-up en emotionele toestanden”

4. Verzin een (nep)wetenschappelijke stroming om je argumenten wat kracht bij te zetten: sociaal darwinisme, sociobiologie, evolutionaire psychologie, darwinistisch feminisme… Vergeet erbij te vertellen dat je argumenten totaal niet logisch of consistent of wetenschappelijk zijn en dat je constant oorzaak-gevolg conclusies trekt waar die er niet zijn. (“Vrouwen dragen graag rood omdat ze vroeger bessen plukten, mannen kunnen beter kaartlezen omdat ze dat vroeger nodig hadden om die verdomde mammoeten te vinden als die weer eens verstoppertje aan het spelen waren”)

5. Zwijg als vermoord over de historische context of wetenschappelijke methodes die van al die verzinsels direct brandhout zouden maken – de favoriete kleuren van mannen/vrouwen zie je duidelijk veranderen doorheen de geschiedenis, het idee van vrouwelijke puurheid/mystiekheid is iets victoriaans, mannen en vrouwen gingen waarschijnlijk beiden op jacht in jager-verzamelaarsgroepen, er is geen oorzaak-gevolg conclusie te trekken uit geschiedenisfeiten van 50 000 jaar geleden en gedrag nu, mensen hebben wel degelijk nog een bewustzijn waarmee ze zelf ook eens wat keuzes kunnen maken ondanks biologische impulsen, etcetera.