Throwback Thursday: Wat is masculinisme / mannenrechtenactivisme

Welkom bij Throwback Thursday, waarbij we op donderdagen telkens terugblikken naar oudere teksten die een nieuwe kijk verdienen. Dit keer gaat het over masculinisme, een vorm van antifeminisme. Sinds deze tekst verscheen vijf jaar geleden lijkt het fenomeen alleen maar toegenomen – nog altijd actueel dus. Veel leesplezier!

–

In de reeks anti-feminisme kijken we kritisch naar enkele visies op de maatschappij, visies die volgens ons anti-feministisch zijn in plaats van de mensheid vooruithelpen. In het eerste deel van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, het tweede deel besprak racisme en islamofobie, en in dit deel kijken we naar masculinisme en enkele “gewone” manieren van denken over mannen en vrouwen.

Masculinisme en mainstream anti-feminisme hebben heel veel gemeen, persoonlijk zie ik masculinisme als een wat extremere variant van de mainstream ideeën over gender, die allesbehalve feministisch zijn. Er zijn natuurlijk veel variaties, maar over het algemeen kunnen we enkele basisprincipes herkennen in de meeste vormen van masculinisme:

• het idee dat mannen terug échte mannen moeten worden en vrouwen échte vrouwen.
• de aanname dat vrouwen geen onderdrukte groep zijn, dat het feminisme gewonnen heeft en zelfs te ver is gegaan
• het idee dat mannen allerlei rechten mankeren die vrouwen wel hebben, rechten die bijvoorbeeld te maken hebben met ouderschap, keuze voor abortus, onderwijs…
• het idee dat mannen en vrouwen “tegen hun natuur” leven en terug moeten naar “hoe het vroeger was” – meestal gevolgd door een op niets gebaseerde uitleg over jagen, grotten en stammen of iets over thuisblijven voor vrouwen en carrière voor mannen
• een vijandige visie op genderrelaties, waarbij als vrouwen iets winnen dit ervaren wordt alsof mannen iets verliezen (een zogenaamde zero sum game)

Prostitutie deel 3 – een eerste kijk naar de klanten

Dit is het derde deel in onze reeks over prostitutie. Zie ook  deel 2 over pooiers en deel 1 over vrije keuze, agency en structuren.

Voor dit onderzoek trok ik werkelijk alle registers open. Ik waagde me zelfs aan het lezen van een damesblad. Je weet wel: tien tips om mannen nog beter te pijpen, ongezonde diëten om er extra seksueel beschikbaar uit te zien, makeup en ontharingstips… en een artikel over “mannen die betalen voor seks”. Aha.

Terzijde: die zogenaamde vrouwenbladen gaan eigenlijk vooral over mannen, iemand al opgevallen? En je wordt er onzeker door; één van de grootste verbeteringen in m’n zelfwaarde gebeurde toen ik stopte met vrouwenbladen te lezen. Maar goed dat is voor een andere keer.

Betalen voor seks (Cosmopolitan NL, juni 2011)

Wat ik het meest opvallend vond was dat alle mannen die hier aan het woord kwamen ergens vanbinnen wel door hadden dat er iets niet klopte, dat er iets niet ok was. En dat daarna met allerlei redeneringen probeerden vergoeilijken. Misschien ben ik pessimistisch op dat vlak maar ik was eigenlijk al blij dat die mannen toch nog een beetje iets doorhadden, da’s al een eerste stap. Soms ben ik bang dat de conditionering in onze wereld zo erg is geworden dat niemand het nog doorheeft dat klanten eigenlijk geweld plegen. Maar misschien als het over heel heftige zaken gaat zoals liefde, relaties, seks, vriendschappen dat er toch nog iets van verzet overblijft in de menselijke geest – daar blijf ik in geloven.

De eerste man: “Ik zie mezelf ook niet als een hoerenloper maar als iemand die 600 euro overheeft voor een gezellig avondje met adembenemend mooi en zoetruikend gezelschap.”

Ik neem aan dat jezelf als hoerenloper zien, iets is dat clasht met de zelfwaarde van de mannen die het doen.

De eerste man weer: “Het zijn intelligente dames, sterke dames, die meer verdienen dan mijn huisarts en tandarts bij elkaar. Maar misschien probeer ik op deze manier mijn escapades wel goed te praten. Ze verdienen goed, dus ik doe niets verkeerds. Lekker makkelijk. Veilig. Ik verstop mijn wangedrag achter hun loonstrookje”.

Dit wil zeggen: ik heb het ergens wel door. Optimistisch gezien: hij heeft het door, da’s de eerste stap, nu nog stoppen met het te doen. Pessimistisch gezien: hij heeft het door en doet het toch, een grove keuze voor zijn eigen pleziertje ten koste van de vrouwen die hij gebruikt.

Of de tweede man nog te redden valt betwijfel ik, die gaat wekelijks naar prostituees en beschouwt het als “elkaar uit de brand helpen”:

Antifeminisme Bingo tijd!

Wat doe je als je elke keer opnieuw in discussies dezelfde – en vaak tegenstrijdige – argumenten tegen feminisme hoort? Maak er een bingo-kaart van!

Klik hier voor de bingokaart in tekstformaat.

Tip: uitprinten en ronddelen aan mensen die dergelijke uitspraken doen. Misschien kan het ze helpen wat inzicht te verwerven, zoniet, toch goed gelachen. Er is ook al een deel twee met nog meer leuke argumenten.

Nog grappige, bijvoorbeeld de evolutionaire psychologie bingo kaart (klik erop om te vergroten):

Filmbespreking: “Too much pussy”, Emilie Jouvet (2010)

Too little feminism – sekspositivisme als wapen van het patriarchaat

Onder de schapenvacht van ‘a sex-positive feminist manifesto’ onthult zich een (expliciete) film die het label ‘feministisch’ onterecht claimt om aan de queer gebracht te worden. Seksuele bevrijding door het propageren van ordinariteit en stereotypen, niets nieuws onder de zon. De performsters, die zich ‘queer’ en ‘feministes’ noemen, wakkeren vrolijk het laaiende vreugdevuur der seksisme aan. Alhoewel, vrolijk… de één in de greep van de trieste troost van alcohol, de ander gebukt onder het gewicht van neerhalende maatschappelijke normen… De beschrijving van een handvol scènes uit de film spreekt voor zich. De schaarse momenten van diepgang en inzicht die de montage overleefden worden snel snel bedekt met de mantel der oppervlakkigheid – wellustig afgeworpen bij alweer een volgende plastic stripact. De film deed de drang ontstaan om “sekspositivisme is dodelijk” op een t-shirt te gaan sjabloneren.

Op het Queertopiafestival, waar ik deze film zag, werd ze als volgt aangekondigd (cf. de website van Jouvet ):

Antifeminisme #3: masculinisme

In de reeks anti-feminisme kijken we kritisch naar enkele visies op de maatschappij, visies die volgens ons anti-feministisch zijn in plaats van de mensheid vooruithelpen.  In het eerste deel van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, het tweede deel besprak racisme en islamofobie, en in dit deel kijken we naar masculinisme en enkele “gewone” manieren van denken over mannen en vrouwen. Hierbij aansluitend zijn er ook al twee delen van een extra serie “lachen met evolutionaire psychologie en darwinistisch feminisme”, zie deel één en deel twee.

Masculinisme en mainstream anti-feminisme hebben heel veel gemeen, persoonlijk zie ik masculinisme als een wat extremere variant van de mainstream ideeën over gender, die allesbehalve feministisch zijn. Er zijn natuurlijk veel variaties, maar over het algemeen kunnen we enkele basisprincipes herkennen in de meeste vormen van masculinisme:

• het idee dat mannen terug échte mannen moeten worden en vrouwen échte vrouwen.
• de aanname dat vrouwen geen onderdrukte groep zijn, dat het feminisme gewonnen heeft en zelfs te ver is gegaan
• het idee dat mannen allerlei rechten mankeren die vrouwen wel hebben, rechten die bijvoorbeeld te maken hebben met ouderschap,  keuze voor abortus, onderwijs…
• het idee dat mannen en vrouwen “tegen hun natuur” leven en terug moeten naar “hoe het vroeger was” – meestal gevolgd door een op niets gebaseerde uitleg over jagen, grotten en stammen of iets over thuisblijven voor vrouwen en carrière voor mannen
• een vijandige visie op genderrelaties, waarbij als vrouwen iets winnen dit ervaren wordt alsof mannen iets verliezen (een zogenaamde zero sum game)

Helaas is deze visie razend populair. De meeste mensen die een dergelijke visie aanhangen noemen dit natuurlijk niet masculinisme, maar noemen het “gezond verstand”, of “aanvoelen”, of “de objectieve waarheid” of iets dergelijks. Verder vind je gelijkaardige opvattingen wat minder uitgesproken terug in de mainstream, in het idee dat er nu gelijkwaardigheid is, dat vrouwen nu eenmaal beter zijn in zorgen, boys will be boys, en dergelijke. Masculinisme is seksistisch en ongelofelijk homofoob.

Je vind de eerder belachelijke versies van masculinisme terug bij bijvoorbeeld het Male Liberation Front (M!LF) maar er zijn ook gevaarlijke masculinisten die zich vermommen als “experten” en “opiniemakers” en dergelijke, zoals Jean Gabard bijvoorbeeld. Jean Gabard is zo iemand die eerst negeert dat 99% van de daders van seksueel geweld mannen zijn, en dan als je het hebt over het grote probleem van seksueel geweld tegen vrouwen, gaat klagen dat mannen gediscrimineerd worden.  Oei, discriminatie… Het is een beetje zoals de Gaza-strook binnenvallen en Palestijnen opsluiten en ze beroven van land, vrijheid en water en ze dan terroristen noemen als ze terugvechten. Of raden van bestuur waar alleen maar mannen inzitten en dan alle maatregelen die dat wat moeten verbeteren belachelijk maken met de term positieve discriminatie. Of zoals vrouwen opsluiten thuis en dan zeggen dat vrouwen slechter zijn in wiskunde (dan mannen die een opleiding gehad hebben) en dan als vrouwen keigoed blijken te zijn op school klagen dat onderwijs te vervrouwelijkt is. Discriminatie! Kortom, het gaat over de arme arme man die zich niet meer echt man mag voelen, onderdrukt als hij is, en om terug man te worden blijkbaar wat hulp nodig heeft van vrouwen. En die geven we graag!

De dure eicel en de goedkope zaadcel – weg met darwinistisch feminisme, deel II

You find that people cooperate, you say, ‘Yeah, that contributes to their genes’ perpetuating.’ You find that they fight, you say, ‘Sure, that’s obvious, because it means that their genes perpetuate and not somebody else’s.’ In fact, just about anything you find, you can make up some story for it.
—Noam Chomsky

Evolutionary stories of human behavior make for a good narrative, but not good science.
—Massimo Pigliucci, evolutionary biologist, Stony Brook University

In de reeks “weg met darwinistisch feminisme”, probeer ik de leugens en schadelijke effecten van de nepwetenschappelijke stromingen evolutionaire psychologie en darwinistisch feminisme bloot te leggen. In deel 1 geef ik een algemene introductie, in dit deel ga ik in op een paar grappige drogredeneringen die deze stromingen kenmerken. Zie ook boeken over evolutionaire psychologie en het uitgebreide artikel Het is allemaal natuurlijk, genetisch, evolutionair.

Ik ga beginnen met een helaas waargebeurd verhaal. Enkele jaren geleden kreeg ik een cursus met een hoofdstuk over evolutionaire psychologie. De prof beweerde in de les het volgende: stel dat er een gebouw in brand vliegt. Je kan één persoon redden. Wie ga je redden? Degene waarmee je het meeste DNA gemeen hebt. Bijvoorbeeld, je zal eerder je kind redden (50% DNA gemeenschappelijk) dan je grootmoeder (25% DNA gemeenschappelijk). En dat was natuurlijk bewezen, met allerlei experimenten. Dus stelde ik de prof de volgende vraag “wat met geadopteerde kinderen?” En hij was zichtbaar verbaasd, had daar geen antwoord op, daar had hij nog niet aan gedacht. Voor een vol auditorium kon hij alleen maar wat mompelen als “ah ja, dat is interessant, als je daar eens onderzoek over wil komen doen…”

Ik vond dat echt ongelofelijk. Dat krijg je als mensen iets zonder kritisch denken zomaar aanvaarden als waar en alleen bewijzen gaan zoeken die hun hypotheses bevestigen. En dat is nu typisch evolutionaire psychologie, het is wetenschappelijk omdat het ergens in een boek staat geschreven door wetenschappers, maar dergelijke fouten worden voortdurend gemaakt. Het is alsof de wetenschappers niet meer buiten dat kader kunnen denken. En dat kader wordt onzichtbaar, zoals de lucht die we inademen. En ik zit daar dan, me af te vragen hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat mensen zo kritiekloos zijn daarover en dat zoiets gewoon aan een universiteit verkondigd wordt.

Want denk daar nu nog eens over na: voor je staan enkele mensen die je graag ziet. Eén ervan is je partner, nog een ander je kind, nog een ander één van je ouders of grootouders. Stel dat er iets ergs met hen gebeurt. Eén van hen sterft. Dat is vreselijk. Nu een vraagje: waarom vind je dat idee vreselijk? Is dat omdat je denkt “miljaar, daar gaat mijn DNA?” Dacht ik al. Dat soort reductionisme is gewoon te belachelijk voor woorden. Toch kunnen mensen op dat soort onzin doctoreren, handleidingen psychologie schrijven, enzoverder.

Stel nu dat iemand je zou komen vertellen dat mannen minder tijd steken in verzorging en opvoeding van hun kinderen dan vrouwen. Dat klopt, onderzoek toont dat inderdaad aan en het is een aandachtspunt van veel feministes om die situatie beter in balans te brengen. Stel nu dat iemand je vertelt dat mannen minder tijd besteden aan hun kinderen, vrouwen selectiever zijn in hun partnerkeuze e.d. omdat zaadcellen goedkoper zijn, minder energie kosten om te produceren dan eicellen? Zetten we de lachband alvast op? Je zou zo’n mensen toch eerder op een talkshow verwachten of een fijn cabaret, misschien een mislukte Geert Hoste nieuwjaarsspeech of zoiets. Maar nee, je vindt ze aan de fijne universiteiten van deze wereld waar ze veel onderzoeksgeld verkwisten aan dit soort rommel.

Nu is het genoeg! Weg met darwinistisch feminisme, deel I

Het geringere belang dat vrouwen voor zichzelf hechten aan sociale status en sociale dominantie, bijvoorbeeld, is weinig veelbelovend als het gaat om hun gelijkwaardige vertegenwoordiging in de hoogste politieke regionen.

—Griet Vandermassen, Feminisme en evolutietheorie

Waarom snuffelen vrouwen liever aan een t-shirt van symmetrisch gebouwde mannen dan aan dat van asymmetrische exemplaren?

—Griet Vandermassen, De mens als vlees

I deny that anyone knows, or can know, the nature of the two sexes, as long as they have only been seen in their present relation to one another. If men had ever been found in society without women, or women without men, or if there had been a society of men and women in which the women were not under the control of the men, something might have been positively known about the mental and moral differences which may be inherent in the nature of each. What is now called the nature of women is an eminently artificial thing — the result of forced repression in some directions, unnatural stimulation in others.

—John Stuart Mill, On the Subjection of Women, 1869

Dit artikel wordt vervolgd in deel twee, over dure eicellen en goedkope zaadcellen. Zie ook boeken over evolutionaire psychologie en de boekbespreking van Darwin voor Dames. Voor degelijk wetenschappelijk weerwerk, lees zeker de brochure “T is allemaal natuurlijk” uit het feministisch startpakket van FEL.

Lang, heel lang heb ik mijn geduld proberen bewaren. Mijn huisgenoten weten het, dat ik nooit kalm kan blijven als er weer eens een opiniestuk van Griet Vandermassen (of andere evolutionair psychologen) in de krant is verschenen. En de inleiding van haar boek Darwin voor Dames alleen al is genoeg om telkens opnieuw woest het boek door de kamer te gooien. Pagina’s en pagina’s heb ik er al aan verspild, geschrapt, weer opgeborgen. Hele sloten No Stress thee gedronken. Gesport. Gedanst. Op mijn hoofd gestaan.

We moeten solidair zijn. Vrouwelijke wetenschappers steunen. Niet elkaar aanvallen want dat is een teken van vrouwenhaat en typisch geïnternaliseerd seksistisch afrekengedrag. Lang heb ik het volgehouden, te lang, maar nu is het genoeg geweest. Er is al teveel kwaad aangericht.

Griet Vandermassen had nooit ook maar één euro of regeltje in de krant mogen krijgen voor haar droevige nepwetenschap, haar meeheulen met de seksistische maatschappij waarin we helaas leven, haar poging om een wetenschappelijk tintje te geven aan de ideologie van de onderdrukking. Het feit dat ze wel serieus wordt genomen zegt veel over de toestand van de wereld waarin wij leven.

Ik ga niet in één artikel ineens komaf maken met de volkomen verkeerde ideeën van het Darwinistisch feminisme. Sommig kwaad moet je langzaam blootleggen, schil per schil, tot de gruwelijke binnenste laag zichtbaar wordt. Daarom ga ik hier in een  reeks teksten verschillende aspecten van de visie van Griet Vandermassen bespreken, aan de hand van haar artikels, haar opiniestukken en het boek Darwin voor Dames.

 

Barbara Kruger, "We won't play nature to your culture"

Feminisme-bashing zonder kanttekening in ‘kwaliteitskrant’

Feminisme is vandaag niet populair. Daarvan getuigen onder andere vele artikels die in kwaliteitskranten verschijnen, zoals het stuk over de rijke pooier in De Morgen (zie ook  een reactie op deze blog) en daarvoor al een artikel in De Standaard over Marike Stellinga, auteur van ‘De mythe van het glazen plafond’. Je vindt dit artikel (helaas) terug op de website van De Standaard.

Stellinga noemt zich vrolijk ‘antifeminist’ en het artikel staat bol van nonsens. Daarbij wordt nog geen halve kritische noot gemaakt. Een mens zou voor minder een lezersbrief schrijven, maar als marginaal en gemarginaliseerd verschijnsel wordt feministische kritiek op kortzichtige bullshit dan weer niet gepubliceerd. (Het is niet de eerste keer dat onze lezersbrieven niet worden gepubliceerd.)

Marike Stellinga is een schoolvoorbeeld van wat de Amerikaanse Ariel Levy een ‘female chauvinist pig’ noemt: een jonge, blanke, succesvolle vrouw die zich met woord en daad tegen het feminisme keert. Feminisme-bashing past perfect in de conservatieve tegenbeweging die al jaren aan de gang is.

Zichzelf als succesvolle vrouw ‘antifeministe’ noemen, getuigt van nul historisch inzicht. Als onze voormoeders hun levens niet hadden opgeofferd voor de feministische strijd, dan zat mevrouw Stellinga nu thuis in de plaats van journaliste en bestseller auteur te zijn, dan had ze nog steeds geen recht op eigen bezit, een eigen bankrekening, het stemhokje en ga maar door. Er is tegenwoordig heel weinig geweten over feminisme en de lange strijd voor gelijkwaardigheid van man en vrouw. We leven in de waan dat de situatie waarin we nu leven – inderdaad hebben vrouwen nooit zoveel geld, macht, legale erkenning en mogelijkheden gehad – automatisch geëvolueerd is uit onze nobele westerse inborst.

Van een blinde vlek gesproken. Gelijke rechten en jobs voor vrouwen zijn er niet vanzelf gekomen: er is écht om gevochten.

Vele rijke blanke carrièrevrouwen leven ook nog eens in de waan dat alle vrouwen hetzelfde zijn als zij, dezelfde kansen hebben als zij: dit is onzin. Sociale klassen met bijhorende perspectieven zijn een vaststaand sociologisch feit. De vrouwen die Stellinga ziet shoppen in het centrum van de stad, zijn niet dezelfde vrouwen die pakweg in de achterbuurten van een stad proberen rond te komen met een deeltijdse baan. Hoeveel van hen zitten op de terrasjes? Hoeveel allochtone vrouwen shoppen er lustig op los? Hoeveel van die vrouwen krijgt de kans om te studeren aan de universiteit zoals Stellinga heeft gedaan?

Pornocultuur deel 2 – Jennifer Lyon Bell in De Morgen

Zie ook het meer recente artikel De leugens van de pornocultuur.

De alomtegenwoordigheid van de pornocultuur vandaag drijft me echt de muren op van frustratie en verdriet, maar helaas kunnen we het onderwerp niet begraven. Zoals een zombie in een slechte film komt het steeds terug, alsmaar stinkender en stinkender…

Ik probeerde al een hele tijd te negeren dat er een soort onzalig Muriel Scherre / Goedele Liekens / Jennifer Lyon Bell zakenvrouwenverbond was ontstaan. Met meditatie of thee drinken kom je een heel eind, maar toen ik op een rustige zaterdagochtend in het park aan het ontbijten was met een medefeministe en de krant opensloeg, werd het me toch te gortig.

Om het met Melissa McEwan van Shakesville te zeggen: “I  write about the things I can’t not write about. If I wrote about all the examples of sexism I see every day, I’d never sleep.”

In onze fijne Belgische krant De Morgen zit sinds een tijdje een bijlage die DM Wax heet, met als subtitel “niet alleen voor vrouwen”. Die bijlage is altijd goed voor gruwel, van “sexy schaatssters in playboyoutfits die het helemaal voor zichzelf doen” tot scheldpartijen op die ene verdwaalde feministe die probeert pro-anorexia sites te doen verbieden. Kortom, feminisme nieuwe stijl. Fun feminisme: pornografie mag wel, maar praten over onderdrukking en geweld niet meer. En daarin past Jennifer Lyon Bell perfect: deze Amerikaanse pornomaakster komt opduiken in België en werd prompt geïnterviewd. Niet toevallig is ze bezig aan een nieuwe reeks pornofilms waarmee ze nu ook het seksleven van Belgen naar nieuwe dieptepunten zal leiden. Alle Belgen, ook de lesbiënnes die tot nu toe daarvan gespaard waren gebleven, want JLB werkt ook aan een reeks lesbische pornofilms. Dankuwel, ik vroeg me al af hoe ik er ooit achter moest komen wat ik in bed moest doen met mijn lesbische partner, nu ga ik het eindelijk weten.

Maar goed, over naar de feiten.

Het interview begint zoals het hoort: JLB zegt dat ze wel een feministe is, maar een “positieve feministe”. En daar hoef je niet lesbisch voor te zijn. Ok, goed dat dat opgeklaard is dan. Laten we ons snelsnel distantiëren van het lesbische gevaar. Ik bedoel, sommige van die vrouwen willen zelfs geen seks met mannen, komaan!

Verder in het interview:

“Maar je hebt wel iets tegen porno?

Helemaal niet. Ik wil gewoon betere porno, waar ik zelf ook iets aan heb.”

Het probleem met die zogenaamd feministische pornomaaksters is eigenlijk dat hun argumenten meestal zodanig kortzichtig zijn dat je er geregeld van van je stoel valt. De problemen met de pornoindustrie, bijvoorbeeld:

Antifeminisme – wat is dat precies?

Op deze blog zijn we bezig met een reeks over antifeminisme – visies en denkbeelden die negatief zijn voor de feministische strijd. Voorlopig zijn er al teksten over islamofobie en racisme vermomd als feminisme, natuurlijk / biologisch denken, en recenter al twee delen van een uitgebreide kritiek op darwinistisch feminisme en evolutionaire psychologie. Er is ook een reeks over pornocultuur waarin uitgebreid wordt ingegaan op de nepbevrijding van pro-porno visies (deel 1, deel 2, deel 3).

Hoe definiëren we antifeminisme dan eigenlijk? Andrea Dworkin heeft, alweer, een bijzonder heldere definitie gegeven hierover:

“Antifeminism is a direct expression of misogyny: it is the political defense of woman hating. This is because feminism is the liberation movement of women. Antifeminism, in any of its political colorations, holds that the social and sexual condition of women essentially (one way or another) embodies the nature of women, that the way women are treated in sex and in society is congruent with what women are, that the fundamental relationship between men and women — in sex, in reproduction, in social hierarchy — is both necessary and inevitable. Antifeminism defends the conviction that the male abuse of women, especially in sex, has an implicit logic, one that no program of social justice can or should eliminate; that because the male use of women originates in the distinct and opposite natures of each which converge in what is called “sex,” women are not abused when used as women — but merely used for what they are by men as men.” — Andrea Dworkin, Right Wing Women

Met dank aan Twisty Faster van de blog I Blame The Patriarchy voor hiernaar te verwijzen.

Antifeminisme #2 – Islamofobie, racisme en de derde golf van Dirk Verhofstadt

In de reeks anti-feminisme gaan we een paar zogenaamd feministische visies op de maatschappij kritisch bekijken, visies die volgens ons eerder anti-feministisch zijn in plaats van het feminisme vooruithelpen.  In de eerste van de reeks keken we naar natuurlijk / biologisch denken, de tweede in de reeks is een vorm van nepfeminisme dat eigenlijk gewoon bestaat uit racisme, populisme en islamofobie. Een goed voorbeeld hiervan zijn allerlei uitingen van pakweg de VLD en het boek De derde feministische golf van Dirk Verhofstadt.

Islamofobie – de strijd om de stemmen

Om maar direct met het belangrijkste te beginnen: feminisme wordt vaak misbruikt door blanke carrièrejagende politici om te schieten op wat zij dan “de islam” noemen, daarmee proberend bij mensen een beeld op te roepen van een of andere mythische Achtergestelde Moslimfundamentalistische Schurkenstaat™ waarin alle vrouwen hoofddoeken dragen en alle mannen plannen smeden om Het Verlichte Westen™ te proberen binnenvallen (om een winstgevende handel in hoofddoeken op te zetten, wellicht).

Enkele jaren geleden werd het ook in België nog eens merkbaar: in de pers begonnen een hele hoop VLDers hun gal te spuien over “de islam”. Het was toch ongelofelijk dat er in deze tijden van verlichting nog zo’n achtergestelde landen bestonden, waar vrouwen onderdrukt werden door (blablabla). Hier in Het Verlichte Westen™ is dat natuurlijk allang niet meer, vrouwen mogen gewoon dragen wat ze willen (liefst een te kleine bikini), en meer van die flauwekul. Dit is eigenlijk een al vrij lang terugkerend thema, en sinds 11 september 2001 is het hek natuurlijk helemaal van de dam.

Intermezzo – het geheime meesterplan om goedkoop stemmen te halen

(1) Doe jezelf voor als een progressieve, geëmancipeerde politicus

(2) Speel op een anti-islam sentiment dat al heel lang geïnstalleerd is bij de bevolking

(3) Werp jezelf op als bevrijder der vrouwen, boegbeeld van het feminisme, stevige schouder onder de Westerse Verlichting, om op een zogenaamd progressieve manier een aanval te lanceren op Achtergestelde Moslimfundamentalistische Schurkenstaten™ – à la “ze mogen onze goeie democratische waarden hier nu niet komen verpesten, dat zien ze van hier!”

(4) scoor hiermee veel stemmen

(5) hoop dat niemand erachter komt dat je eigenlijk een droevig enggeestige racistische politicus bent die feminisme misbruikt om goedkoop te scoren

(6) achteraf kan je dan ook nog eens komen klagen dat “de burgers niet meer geloven in de politiek”, en dat kan je dan ook weer misbruiken (zoals in de irritante Burgermanifesten van Dirks iets bekendere broer Guy Verhofstadt).

Antifeminisme #1 – Over de fixatie op het “natuurlijke” en biologische

“There is a good principle, which has created order, light and man; and a bad principle, which has created chaos, darkness and woman.”—Pythagoras

“Feminism is a belief that although women and men are inherently of equal worth, most societies privilege men as a group. As a result, social movements are necessary to achieve political equality between women and men, with the understanding that gender always intersects with other social hierarchies.” –Estelle Freedman

Radicaal-feministes komen regelmatig in contact met mensen die een andere mening hebben, een andere visie op de wereld. Dat is heel leerrijk. Dat wil niet zeggen dat al die visies en meningen even veel waard zijn. Er zijn een heleboel visies en praktijken die ikzelf (nog) niet direct aanhang, maar die me wel heel interessant en nuttig lijken voor de wereld te veranderen. Er zijn ook andere visies op de werkelijkheid, waarvan ik denk dat ze problematisch zijn. Niet omdat ik er mee van mening verschil, maar omdat ik denk dat ze “fout” zijn, in die zin dat ze ons niet vooruit helpen. Ze helpen ons niet de wereld te veranderen, integendeel, ze praten de huidige gang van zaken goed.

Er is ongelijkheid in deze wereld, onderdrukking van allerlei groepen, seksueel geweld, partnergeweld, vrouwenhandel, prostitutie, racisme, economische uitbuiting… en de mensen die daar baat bij hebben, proberen anderen aan te praten dat die toestand moet blijven bestaan. Ze doen dat natuurlijk niet door daar eerlijk over te zijn: “ja, hallo, wij verdienen vet met wapenhandel/slavenhandel/prostitutie/scientology/onze schulden via de banken door de bevolking te laten betalen” maar door een mening te verzinnen die mensen wel aanvaarden: we zijn een bedreigde natie dus moeten we ons bewapenen en oorlog voeren tegen die “vreemdelingen” die erg toevallig gasleidingen of oliebronnen in handen hebben… Vanuit een dergelijke visie moeten racisme en seksisme ook blijven voortbestaan. (Waarom juist? Ah, voer voor nog een ander berichtje…)

Een van de grote en historisch gezien steeds terugkerende trucs van machthebbers is te grijpen naar een discours waarin de machtsongelijkheden in de wereld verklaard worden aan de hand van natuurlijke (biologische of evolutionaire) oorzaken. Kort intermezzo:

Trukendoos voor machthebbers – “Hoe verberg ik structurele onderdrukking?”

1. Doe alsof de machtsongelijkheid natuurlijk is – “mannen zijn jagers, vrouwen verzamelaars”

2. Zeg dat die machtsongelijkheid verklaard wordt door biologische factoren – “mannen hebben nu eenmaal meer testosteron en zijn daarom gewelddadiger, competitiever, daarom zijn mannen bedrijfsleiders en, euhm, gaan ze vaker over tot geweld”

3. Zeg dat die machtsongelijkheid eigenlijk gewenst is en positief – “iedereen doet waar die het beste in is – mannen in grote bedrijven leiden en president zijn en verkrachten (oei nee dat mocht niet gezegd worden), vrouwen in kinderen verzorgen en, euhm, make-up en emotionele toestanden”

4. Verzin een (nep)wetenschappelijke stroming om je argumenten wat kracht bij te zetten: sociaal darwinisme, sociobiologie, evolutionaire psychologie, darwinistisch feminisme… Vergeet erbij te vertellen dat je argumenten totaal niet logisch of consistent of wetenschappelijk zijn en dat je constant oorzaak-gevolg conclusies trekt waar die er niet zijn. (“Vrouwen dragen graag rood omdat ze vroeger bessen plukten, mannen kunnen beter kaartlezen omdat ze dat vroeger nodig hadden om die verdomde mammoeten te vinden als die weer eens verstoppertje aan het spelen waren”)

5. Zwijg als vermoord over de historische context of wetenschappelijke methodes die van al die verzinsels direct brandhout zouden maken – de favoriete kleuren van mannen/vrouwen zie je duidelijk veranderen doorheen de geschiedenis, het idee van vrouwelijke puurheid/mystiekheid is iets victoriaans, mannen en vrouwen gingen waarschijnlijk beiden op jacht in jager-verzamelaarsgroepen, er is geen oorzaak-gevolg conclusie te trekken uit geschiedenisfeiten van 50 000 jaar geleden en gedrag nu, mensen hebben wel degelijk nog een bewustzijn waarmee ze zelf ook eens wat keuzes kunnen maken ondanks biologische impulsen, etcetera.