Gastbijdrage over transfobie op Elles Tournent [en français]

We zijn heel blij dat we deze tekst door D als gastbijdrage op onze blog mogen publiceren.

Achtergrondinformatie over de programmatie van een transfobe regisseur op het Elles Tournent filmfestival vind je hier. Het festival is ondertussen voorbij en de film werd nog steeds getoond ondanks alle protest, maar je kan hen nog steeds mailen om te vragen (eisen) dat ze leren uit hun fouten.

—

Récemment, le festival de films Elles Tournent Dames Draaien qui “promeut et valorise le travail des femmes dans le monde artistique et culturel” a maintenu la projection du film Seder Masochism de la réalisatrice Nina Paley.

En partageant sur les réseaux sociaux une chanson transmisogyne, en mélangeant les notions de colonialisme et de genre dans son article, en essayant de rendre crédible sa haine : Nina Paley véhicule des idéaux oppressifs, violents et qui n’ont aucune valeur nulle part.

Getuigenis: transhaters krijgen geld van conservatieve anti-abortus groepen

Er is overal transfobie maar in sommige landen is het erger dan elders. In de UK bijvoorbeeld is er een relatief groot aantal georganiseerde transhaat groepen. Je ziet daar het extremisme heel duidelijk: sommige mensen hebben blijkbaar niets beters te doen dan de hele dag blogs te vullen met hatelijke opmerkingen over trans personen of trans personen opzoeken om ze uit te schelden en te bedreigen. Deze mensen kunnen veel schade aanrichten.

Maar waar halen die groepen hun geld toch vandaan. Sinds korte tijd zijn we meer aan het kijken naar de financiële stromen en verdachte allianties die de transhaat groepen aangaan. Wat blijkt? Verschillende rechtse, conservatieve anti-abortus groepen uit de VS steunen de transhaat groepen financieel.

Queer voorouders: het FHAR en de Gazolines

Door Hanna

De strijd voor homorechten heeft in Frankrijk een ander parcours afgelegd dan in de VS. Toch had ook Frankrijk zijn eigen Stonewall. Zo’n moment waarop een grotendeels onzichtbare, ondergrondse sociale beweging opeens tevoorschijn springt en haar emancipatiestrijd in een stroomversnelling komt.

Pride en prejudice in Londen

Door Hanna

Ik stond net op het punt om weer eens iets te schrijven over een interessant onderwerp uit de queer geschiedenis. Maar helaas, de transfobe shitshow in Groot-Brittannië is me dit weekend te gortig geworden, dus nu ga ik daarover schrijven. Eerlijk gezegd had ik gehoopt dat ik nooit meer een woord zou hoeven wijden aan de monomane transhaters die TERF’s genoemd worden. Ja, TERF’s, hoe zat het ook alweer?

Een Nederlandse transgender geschiedenis

door Hanna

De laatste jaren is er veel aandacht voor transgender mensen. Die aandacht lijkt uit de lucht te komen vallen, net als de stijgende aantallen trans mensen die uit de kast komen. Het is soms alsof zich, binnen een paar jaar, een bliksemsnel emancipatieproces voltrekt. Maar dat is schijn. De juridische, medische en sociale verworvenheden van trans mensen zijn de uitkomst van een veel langer emancipatieproces, dat kort na de Tweede Wereldoorlog is begonnen.

Against Me – True Trans Soul Rebel

Opbeurend nummer van de dag:

Een radicaal instituut

door Hanna

Op een dag in september 2017, toen ik op bezoek was in Berlijn en het weer onverwachts zonnig bleek, besloot ik een wandeling in het park Tiergarten te maken. Ik liep vanaf het Bundeskanzleramt (het werkpaleis van Angela Merkel) langs de Spree in westelijke richting en kwam, vlak nadat ik het Haus der Kulturen der Welt gepasseerd was, een onopvallende roestbruine gedenkzuil tegen. De zuil herinnerde aan een gebouw dat op een steenworp afstand had gestaan en dat de geallieerde bommen niet heeft overleefd: het Institut für Sexualwissenschaft. De naam is bedrieglijk. Het gaat om veel meer dan een wetenschappelijk instituut. De in 1919 opgerichte onderzoeksinstelling, gevestigd in een statige villa in Tiergarten, was een plek waar in de jaren twintig revolutionaire socialisten in het geheim konden samenkomen, een plek waar homoseksuele intellectuelen hun beginnende emancipatiestrijd coördineerden en het was de plek waar voor het eerst in de geschiedenis trans mensen de medische zorg konden krijgen die ze nodig hadden.

Trans, TERFs en Playboy.

Overvallen op de kruispunten #10

Overvallen op de kruispunten – de column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag.

Trans, TERFs en Playboy.

Ik haat Playboy. Dat zou geen nieuws moeten zijn, laat staan dat er feministen zouden afwijken van mening daarover. Toch is het zo. Playboy is één van de drijvende krachten achter vrouwenhaat in deze wereld. Niets wat zij doen heeft een goeie intentie, nu niet, vroeger niet, nooit niet. Het enige positieve dat we over wijlen Hugh Hefner kunnen zeggen is dat hij dood is. Het is iemand op wie perfect die leuke uitspraak van toepassing is: “I have never killed a man, but I have read many an obituary with great pleasure.”

Genderneutraliteit en feminisme

door Hanna

Genderneutraliteit veroorzaakt de laatste maanden veel opwinding in de westerse media. In augustus was er veel discussie over de NS die aankondigde dat reizigers vanaf 10 december niet meer met “dames en heren” maar met “beste reizigers” aangesproken zouden worden. In dezelfde week kwam de gemeente Amsterdam in het nieuws met de genderneutrale taalgids voor haar ambtenaren. De ophef was nauwelijks tot bedaren gekomen toen het Britse warenhuis John Lewis begin september aankondigde dat de labels “boy” en “girl” uit de kinderkleding verwijderd zouden worden. Een stap die een paar weken later door de HEMA nagevolgd zou worden.

Nu is het toe te juichen dat gendernormen minder invloed krijgen op ons leven. Als niet meer zo strak is voorgeschreven welke kleding door mannen en welke kleding door vrouwen gedragen mag worden, wordt het voor transseksuele mensen in transitie en voor non-binaire mensen makkelijker en veiliger om zich in de openbare ruimte te begeven. Ook cis mensen zullen zich niet meer angstig hoeven af te vragen of ze zich wel voldoende mannelijk of vrouwelijk presenteren. Toch komen in het kielzog van dit goedbedoelde streven naar genderneutrale kleding en taal ook ideeën en praktijken mee die best eens tegen het licht gehouden mogen worden.

Hoopvolle trans cinema

door Hanna

Meestal loop ik niet warm voor films over trans personen. Zelfs als ze niet openlijk transfoob zijn, vliegen ze vaak alsnog uit de bocht doordat ze een exotisch spektakel van transseksualiteit maken en het trans personage als de Ander neerzetten. Daar zit je dan als eenzame trans vrouw in een bioscoopzaal vol cis mensen voor wie er geen vuiltje aan de lucht is. Zelfs het feit dat cis acteurs en actrices gecast worden als trans vrouwen en mannen zien veel cis mensen nog altijd niet als een probleem. Zo zagen we kort geleden nog Elle Fanning als een trans jongen in Three Generations en het lijkt erop dat we Matt Bomer binnenkort als trans vrouw zullen zien in de film Anything.

Over essentialisme

Toen ik een veertien jaar oud trans meisje was, in een tijd waarin trans mensen alleen konden overleven door onzichtbaar te zijn, hoorde ik voor het eerst op school, tijdens Frans, over Simone de Beauvoir. Ze was nog niet zo lang dood en dus nog een tijdgenote, niet iemand uit een grijs verleden. Die eerste kennismaking met haar ideeën was schokkend en bevrijdend. Hoe vrouwen vandaag waren – hoe ze zich gedroegen, hoe ze eruitzagen, waar ze goed en slecht in waren, welke ambities ze hadden – was niet “natuurlijk”, maar het gevolg van dwingende sociale normen waaraan ze zich aanpasten: je wordt niet als vrouw geboren, je wordt vrouw. Ik vond het een radicaal en aanvankelijk ook heel vreemd idee, maar het was een idee dat me iets vrijer liet ademhalen en dat ik daarom enthousiast omarmde. Ik haatte mijn lichaam niet minder, maar de categorieën “man” en “vrouw” hadden iets minder gewicht voor me. Vrouwen waren niet wezenlijk anders dan mannen en het “eeuwig vrouwelijke”, dat vrouwen eens en voor altijd definieerde en gevangen hield in een “vrouwelijke sfeer” met “vrouwelijke bezigheden”, bestond niet. Zo werd ik feministe.

Schrödingers trans persoon – column

Overvallen op de kruispunten #4

Overvallen op de kruispunten – een nieuwe column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag. Alle reacties welkom, veel leesplezier.

Schrödingers* trans persoon

Zijn trans personen nu zo gevaarlijk dat we geweerd moeten worden uit toiletten, of zo ongevaarlijk dat we niet kunnen vechten in een leger? Zijn we zo klein in aantal dat we eigenlijk genegeerd kunnen worden en geen speciale behandeling verdienen, of zo groot en machtig dat we samenlevingen kunnen besmetten en bewegingen overnemen met onze Geheime Agenda™ ?

Trans pioniers in de pers

door Hanna

Op Delpher, een website van de Koninklijke Bibliotheek, zijn behalve gedigitaliseerde boeken en tijdschriften ook ruim 11 miljoen krantenpagina’s uit de periode 1618-1995 te doorzoeken. Het is een fractie van wat er in die periode gepubliceerd is en de collectie groeit nog steeds, maar het is toch al een enorme massa. Zo enorm, dat je mag verwachten dat je zelfs over een kleine groep als trans mensen nog redelijk veel artikelen zal vinden. Dat lijkt misschien niet zo opwindend, maar die krantenartikelen geven juist door hun tijdgebondenheid een indruk van hoe er over transgender mensen werd gedacht. Je kunt ook proberen na te gaan of dat denken is veranderd in de loop van de tijd. Is de pers respectvoller over ons gaan schrijven? Worden trans mensen zelf ook aan het woord gelaten? En zo ja, wat zeggen trans mensen dan eigenlijk over zichzelf in die historische kranten?

Trans literatuur

door Hanna

If I didn’t define myself for myself, I would be crunched into other people’s fantasies for me and eaten alive. — Audre Lorde

Over trans mensen wordt de laatste jaren veel gesproken en ook veel geschreven. De wereld heeft ons ontdekt en de media zijn door ons gefascineerd, op het vermoeiende af soms. Maar we zijn nog niet bevrijd. Alle artikelen, nieuwsitems, films en boeken dragen misschien bij tot een beetje begrip bij cis mensen en dat is al heel wat. Maar voor emancipatie en bevrijding is meer nodig. Om echt te worden wie we zijn, zullen we onze eigen stem moeten ontwikkelen, we zullen onze eigen perspectieven moeten zien te vormen op die lastige lichamen van ons. Cis mensen kunnen dat niet voor ons doen.

Echte vrouwen

door Hanna

De gedachte dat trans vrouwen geen “echte” vrouwen zijn, is er al sinds trans vrouwen als groep zichtbaar zijn geworden. Soms zijn we geneigd om te denken dat die gedachte binnen het feminisme tegenwoordig alleen nog bij de TERF’s (een extreme haatgroep) te vinden is, maar de afgelopen weken hebben we weer een paar voorbeelden gezien van salonfähige cisgender feministes die openlijk uiting gaven aan hun overtuiging dat ze natuurlijk niet transfoob zijn, maar…

Eerst zagen we Jenni Murray van het BBC-programma Woman’s Hour al verklaren dat ze voor LHBT-rechten is en dat ze zeker niet transfoob is, maar dat trans vrouwen zich toch niet als “echte vrouwen” moeten beschouwen. Nog nauwelijks bijgekomen van deze pijnlijke verrassing, kregen we een week later van Chimamanda Ngozi Adichie, een gevierde schrijfster en sinds kort ook voor veel mensen een feministisch boegbeeld, opnieuw te horen dat “trans women are trans women”.

Zachte, verstikkende transfobie – de uitspraken van Chimamanda Ngozi Adichie

Evie Embrechts

Sinds enkele dagen is er felle discussie over enkele uitspraken van bekende feministe en schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie (ze heeft verschillende boeken geschreven en werd heel bekend door haar TED-talk “We should all be feminists”).

Welke uitspraken?

So when people talk about, you know, “Are trans-women, women?” My feeling is, trans-women are trans-women.

bron: deze video

De rest van het interview is nog pijnlijker, maar laten we hier beginnen. De bedoeling en toon achter deze uitspraak is heel duidelijk: afstand nemen. Transvrouwen zijn geen vrouwen. Is het de distantiëring van iemand die hoopt op respect van de mainstream?

Chimamanda herkent duidelijk deels het probleem: ze schrijft zelf in een verontschuldiging / verduidelijking:

Because I have been the subject of much hostility for standing up for LGBTQ rights in Nigeria, I found myself being very defensive at being labeled ‘trans phobic.’ My first thought was – how could anyone think that?

I didn’t like that version of myself. It felt like a white person saying ‘I’m not racist, I supported civil rights.'”

bron: haar eigen Facebook, deze status

Waarom zijn die uitspraken verkeerd?

Transgender rechten en bondgenoten

“I’m not an angry *boi
but it seems like I’ve got everyone fooled
every time I say something they find hard to hear
they chalk it up to my anger
never to their own fear”

‘Not a Pretty Girl’ van Ani DiFranco

Mensen vragen altijd waarom ik zo boos wordt wanneer ik praat over trans(gender)[1] rechten.
Jij zou ook boos worden als jouw baarmoeder eruit moet als je enkel je ‘v’-tje in een ‘m’-etje wilt veranderen.

Hoe kan je een trans bondgenoot zijn? // How to be a trans ally

door Mishandrist

Hoe kan je een trans(1) bondgenoot zijn?

Omdat we allemaal hippe mensen zijn, willen we natuurlijk altijd mee kunnen met de hot topic van het moment. En zoals ik een kennis onlangs hoorde zeggen: transgender zijn is een trend.

En dat is meteen grove misvatting nummer één.

Transgender zijn is allesbehalve een ‘trend’. Trans(gender) personen(2) bestonden gisteren al, we bestonden vorige eeuw, we bestonden eigenlijk altijd al. Ik zou artikels, hoofdstukken, hele boeken kunnen schrijven over trans personen doorheen de geschiedenis, maar Leslie Feinberg is me daar al voorgegaan met de absolute aanrader ‘Transgender Warriors’.

Nee, vandaag wil ik het hebben over hoe je als hippe medemens nóg hipper kan worden en transinclusief kan handelen. Of in woorden die de niet-Social Justice Warrior bekender in de oren klinkt: wat doe je best wel of net niet als je een trans persoon tegen komt?

TERFs en transhaat

I always thought I don’t care how someone becomes a woman or a man; it does not matter to me. It is just part of their specificity, their uniqueness, like everyone else’s. Anybody who identifies as a woman, wants to be a woman, is going around being a woman, as far as I’m concerned, is a woman.
—Catharine A. MacKinnon

Image credit: trans inclusive feminism

Vandaag gaan we het hebben over TERFs. Wat is dat nu weer? TERF is een afkorting die staat voor trans-exclusionary radical feminists – trans-uitsluitende radicale feministes. TERFS zijn een stroming ontstaan in de jaren 1970-1980 in witte feministische kringen in de Verenigde Staten.

Het betreft een groep die volgens zichzelf “kritisch denkt” over gender, transvrouwen niet erkent als vrouwen en ze wil uitsluiten uit de feministische beweging. Volgens alle andere feministes betreft het een haatgroep, die allerlei theorieën en verzonnen verhalen misbruiken om hun praktijk van haat en uitsluiting door te drijven onder het mom van feminisme.

For women-only: waarom vrouwengroepen en vrouwenruimtes – feministisch organiseren deel 2

Dit is deel 2 van de rubriek feministisch organiseren. Deel 1 heet Weg met hiërarchieën! kan je hier lezen.

Sinds het begin van de feministische beweging hebben vrouwen zich apart georganiseerd. Ze hielden bijeenkomsten, startten organisaties en organiseerden activiteiten enkel voor vrouwen. Daarnaast waren er ook gemengde groepen, activiteiten en ruimtes. Ook vandaag bestaan beide nog. Maar meer dan ooit staan de feministische ruimtes, activiteiten en groepen enkel voor vrouwen onder druk. Deze tekst gaat over het hoe en waarom van vrouwenruimtes/groepen versus gemengde ruimtes/groepen.

Gender en vrouwen

Wanneer we het over vrouwenruimtes en vrouwengroepen hebben, moet er eerst gekeken worden naar wat een vrouw is, wie een vrouw is en wie niet. Dit is een moeilijke en complexe kwestie en ik ben er zelf nog niet uit. Ik heb wel vanalles gelezen, op blogs, in zines en boeken, en gesprekken gehad met andere (trans)feministes, bijgeleerd over verschillende visies op genderidentiteit, veel theorieën en ervaringen gehoord die nuttig en interessant zijn (en helaas ook een heleboel haatdragende onzin gezien op bepaalde transfobische blogs).