Disclaimer: Evie Embrechts, de schrijfster van Feminisme, een nieuw begin, en ik kennen elkaar.
Inleidingen tot de filosofie vertrekken vaak vanuit de idee dat filosofie start met verwondering. En daar hebben ze waarschijnlijk gelijk in. Ik zou willen stellen dat feminisme start met verontwaardiging. En daar hebben feministen, waartoe ik mezelf reken, ook gelijk in. Continue reading “Recensie: Feminisme, een nieuw begin”
Ik weet niet wie er verantwoordelijk is voor wat er op Netflix te zien is maar potverdomme ze zijn goed bezig! Tot nu toe heb ik de volgende documentaires al bekeken: hot girls wanted, after porn ends, tricked en she’s beautiful when she’s angry. Op mijn nog-te-zien-lijst staan: miss representation en girl rising. Stuk voor stuk documentaires die mijn radicaal feministisch hartje sneller doen slaan. En dan zie ik er waarschijnlijk nog enkele over het hoofd. Ik ga ze hier niet stuk voor stuk overlopen maar ik wil kort even meegeven waar de films die ik al gezien heb over gaan en hoe hoog ze scoren om de radfem-schaal. Continue reading “Netflix & RadFem?”
Soms kom je een computerspel tegen waar je direct verkocht aan bent. Life is Strange is hier een goed voorbeeld van. Zodra het titelscherm begint te laden en je op je stoel achteruit leunt wordt je meegezogen in een andere wereld. Ik zou voor geen geld op de wereld opnieuw mijn middelbare school periode opnieuw willen beleven (dat is de setting van Life is Strange) maar ik vind het wel heerlijk om films/series te kijken en blijkbaar ook om games te spelen die zich daar afspelen. Continue reading “Gamereview – Life is Strange”
De schrijversters van deze blog stellen zich voor. Hieronder is de voorstellingstekst van poisoninaprettypill. Ook Tikara, Rebelsister, Robinette en Licantropa hebben zich al voorgesteld.
Ik denk dat ik mijzelf altijd al een feministe heb genoemd. In het middelbaar heb ik ooit een spreekbeurt over feminisme gegeven en het leek mij raar dat niet iedereen zich spontaan zo noemde. Want wie kan er nu tegen gelijkheid zijn?[1] Enfin, zo dacht ik toen, nogal naïef. Later, tijdens mijn studies wijsbegeerte, kreeg mijn feminisme een andere, meer radicale invulling. Voor het vak genderstudies moesten we een tekst lezen waarin Catharine MacKinnon geciteerd werd:
Sexuality is to feminism what work is to marxism: that which is most one’s own, yet most taken away.
Sexual objectification is the primary process of the subjection of women. It unites act with word, construction with expression, perception with enforcement, myth with reality. Man fucks woman; subject verb object.
Wanneer er aan mij gevraagd wordt wat mijn favoriete film is antwoord ik altijd met The Eternal Sunshine of the Spotless Mind…en Baise-moi. Meestal wordt er dan gelachen. Als ik dan zeg dat ik zelfs een baise-moi filmposter heb wordt er nog meer gelachen. Niet omdat mijn gesprekspartner de film heeft gezien of het boek heeft gelezen maar omdat ze de reputatie ervan kennen. Namelijk een film met zeer veel grafisch geweld en expliciete seksscènes.
De film/boek gaat over twee vrouwen, Nadine en Manu, die wanneer de situatie om hen heen op een dag escaleert (Nadine schiet haar flatgenote neer en Manu wordt verkracht en nadien beschuldigd door haar broer als asking-for-it), hun woonplaats verlaten en kiezen voor een bestaan ‘on the road’. Ze trekken rond doorheen Frankrijk, een spoor van moorden achter zich latend. Iedereen die hun pad kruist moet het ongelden. De verkrachtingscène met Manu en haar vriendin vind ik een van de meest aangrijpende scènes die ik ooit heb gezien. De vriendin vecht terug tegen haar verkrachters, ze schreeuwt en probeert zichzelf te verweren, terwijl Manu in een dissociatieve toestand terecht komt en passief blijft. Wanneer haar vriendin achteraf vraagt waarom Manu zich niet meer verzet heeft, verteld ze dat ze niet kan voorkomen dat mannen haar penetreren en dat ze dus niets van waarde in haar vagina achterlaat.
Continue reading “Feministische cinema – Baise-moi en I Spit on your Grave”
Vrijdag 7 november organiseren jullie de Dag van het Decolleté. Via een reclameboodschap op de radio heb ik hiervan kennis genomen. In deze spot verwijzen jullie naar onderzoek dat zou aantonen dat vrouwen die ‘sexy’ gekleed op het werk verschijnen, gemiddeld 10% meer zouden verdienen. Vandaar deze “ludieke” actie. Stuur op 7 november een foto door van je decolleté en maak kans op een jaar lang gratis lingerie te winnen of ‘haha’ loonsverhoging te krijgen van je baas. Excuseert u mij als het lachen mij vergaat. In plaats van ermee te lachen krijg ik zin om onder het mom van een “ludieke” actie, iedereen op te roepen jullie tijdschrift op de brandstapel te gooien. Discriminatie en ongelijkheid zijn in mijn ogen geen laughing matter maar een bittere realiteit. Daar wens ik echter niet verder op in te gaan. Evenmin wil ik het hebben over de bestaande loonkloof. Wat ik wel wil, is uiting geven aan mijn walging voor jullie.
