Dit jaar heb ik een handvol boeken over muziek gelezen. Daar zat onder andere een handige gids bij over hoe zelf muziek opnemen: Je Eigen Muziek Op Internet, enkele songboeken met partituren van de band Alice in Chains en Babes in Toyland: The Making and Selling of a Rock’n Roll Band, een soort bandbiografie over de periode waarin Babes in Toyland hun eerste mainstream album uitbrachten. (Dat laatste boek kreeg ik ooit cadeau van een Nederlandse vriendin die het dubbel had, inclusief L7 sticker binnenin!). Maar ik las in 2019 vooral memoires geschreven door muzikantes die in de bands Hole, Babes in Toyland, en The Slits speelden. Die boeken zal ik hier bespreken:

 

Clothes Clothes Clothes Music Music Music Boys Boys Boys – Viv Albertine

Drie memoires van drie muzikantes. Veel gelijkenissen, maar ook veel verschillen. Laten we beginnen met Viv Albertine. Zij was de gitariste van The Slits, een invloedrijke (post)punk band die vooral actief was in de tweede helft van de jaren ’70 in Londen, ten tijde van X-Ray Spex en de mannenpunkbands The Sex Pistols en The Clash. Albertine’s boek bestaat uit korte hoofdstukjes onderverdeeld in twee grote delen: een A-kant en een B-kant (zoals een vinylplaat, maar je hoeft er het boek niet voor om te draaien). De A-kant vertelt over haar jeugd en haar jaren in de punkscene en bij The Slits en de B-kant over alles daarna.

In het eerste deel van Clothes Music Boys passeren alle grote namen uit de toenmalige Britse punkscene, van Vivian Westwood tot The Raincoats en The Clash. Het plaatst het baanbrekende werk van The Slits in een context die niet vanzelfsprekend was in die tijd voor jonge vrouwen. Er waren nauwelijks rolmodellen, nauwelijks vrouwen die een instrument speelden, en al zeker niet in de punkscene, en The Slits wilden een heel eigen geluid creëren.

Ook al sprak het tweede deel van het boek me over het algemeen inhoudelijk minder aan (over haar huwelijk, kinderwens, moederschap en “looking good”/uiterlijk), toch bleven haar verhalen me dankzij haar vlotte anekdotische schrijfstijl enorm boeien. Ook was het interessant om te lezen over ouder worden als vrouw in deze maatschappij, wat er verwacht wordt van ons, hoe we tegen die verwachtingen weerstand kunnen bieden en hoe we eraan kunnen ontsnappen. Ze schrijft ook over de leegte die in haar leven ontstond toen ze The Slits verliet en wat ze allemaal moest overwinnen om terug gitaar te gaan spelen.

Ik heb erg genoten van het lezen van Viv Albertine’s autobiografie. Ik heb veel bijgeleerd over de Britse punkscene waarin ze betrokken was midden/eind jaren ’70 en haar ervaringen daarin, maar het was ook gewoon een entertainend boek. Dus zelfs al heb je niks met The Slits of punk, dan kan het nog altijd interessant zijn om te lezen. Albertine heeft zich duidelijk ontwikkeld als een fantastische schrijfster en het boek maakte me benieuwd naar de muziek die ze nog steeds blijft maken.

 

I Live Inside: Memoirs of a Babe in Toyland – Michelle Leon

Deze autobiografie van Michelle Leon focust grotendeels op haar tijd bij de band Babes in Toyland. Ik was blij eerst The Making and Selling gelezen te hebben, om mee te zijn met het achtergrondverhaal. The Making and Selling bleek nochtans niet te zijn wat ik ervan verwachtte. Het is geen standaard biografie over een band aangezien er evenveel aandacht gaat naar de muziekindustrie (talentscouten, platenlabelbazen, producers…) die van hen de volgende Nirvana wilden maken, zoals de ondertitel doet vermoeden. Ook de ongewone schrijfstijl die als fictie klinkt, voelt raar aan en deed me soms twijfelen aan de juistheid van alle verhalen en citaten. Maar toch kom je als fan veel te weten over de band.

Voor wie hen niet kennen, Babes in Toyland is een atypische all-female grunge/punk/rock band uit Minneapolis die vooral in de jaren ’90 furore maakte. Zangeres Kat Bjelland was maatjes met Courtney Love, maar ze waren evenzeer elkaars rivalen. Drumster Lori Barbero was naast de kenmerkende ritmes in de begindagen ook verantwoordelijk voor de vele praktische zaken zoals tours boeken. Michelle Leon was hun eerste bassiste, die toen ze uit de band stapte vervangen werd door Maureen Herman.

Leon’s boek speelt zich grotendeels af voor The Making and Selling. Ik vond het heel interessant om een glimp van het leven on the road van Babes in Toyland op te vangen, ook al was het niet zo rooskleurig. De ervaringen van Leon klinken soms vreselijk. Hoe de bandleden met elkaar omgingen – de ruzies, de onuitgesproken frustraties – zeker in momenten van trauma en rouw, is best droevig. Ik had gehoopt op een soort happy ending door de tijdelijke reünie toen Leon tijdens een tour even inviel voor Herman, maar helaas. De situaties die Leon beschrijft, maakten me ook wel nieuwsgierig naar de kant van het verhaal van haar bandleden en vooral naar de versie van Maureen Herman die enkele jaren geleden ook uit de band stapte. Ik vraag me af of zij het boek zelf hebben gelezen… Babes in Toyland is duidelijk geen band zonder issues, maar ook The Slits functioneerden alles behalve optimaal. Hopelijk kunnen muzikantes die deze boeken lezen leren uit de ervaringen die gedeeld worden.

I Live is Inside is een open, eerlijk, avontuurlijk en soms zelf poëtisch boek. Een minpuntje vond ik dat Leon’s schrijfstijl met de vele opsommingen soms een beetje gekunsteld en gefragmenteerd overkomt. Ik moest er even in geraken, zeker na het lezen van de vlot geschreven autobiografie van Albertine. Albertine ging voluit in het beschrijven van haar leven, terwijl ik het gevoel had dat er nog meer in Leon’s pen zat. Misschien kan er wel een opvolger komen met haar verdere avonturen? Ik vermoed en hoop dat het schrijven van dit boek Leon geholpen heeft om dit deel van haar leven van zich af te zetten. Ik blijf erg blij met Babes in Toyland’s muzikale en tekstuele oeuvre en Leon’s bijdrage daaraan.

 

Hit So Hard: A Memoir – Patty Schemel

Hit So Hard maakte een serieuze indruk op me. Patty Schemel, de voormalige (en opnieuw huidige?) drumster van de band Hole van Courtney Love, vertelt over haar kindertijd, haar eerste bands, haar tijd bij Hole en de band van actrice Juliette Lewis en haar alcohol- en drugsverslavingen. Vooral op dat laatste ligt de klemtoon, aangezien het zo’n enorme impact had op haar leven en vermoedelijk nog steeds meespeelt, ook al is ze al jaren sober.

Persoonlijk vond ik vooral de anekdotes en referenties naar de vele jaren ’90 grunge, riot grrrl en queer muzikanten die ik bewonder erg interessant om te lezen, ook al zitten er droevige verhalen tussen over de drugverslavingen waarmee zij worstelden die hen soms fataal werden. Schemel schrijft ook over haar ervaringen in de studio en op tour met Hole wat me ook erg aansprak. Maar Schemel’s boek gaat niet enkel over haar ervaringen als drumster, maar ook over verslaving. Die begon al erg vroeg in haar jeugd en werd steeds erger. Als je zelf worstelt met verslaving of mensen kent die verslaafd zijn, kan dit een moeilijk boek zijn om te lezen. Maar ook al heeft Schemel duistere momenten gekend, toch straalt haar autobiografie ook hoop uit.

Ook al kunnen de hoofdstukken over verslaving soms een beetje repetitief lijken, toch blijft Hit So Hard boeien. Misschien kon het nog iets beter ge-edit zijn geweest: hier en daar waren er enkele onduidelijke zinsconstructies en leek haar tijdslijn een beetje warrig, maar dat zijn maar details. Maar het blijft een interessant en vlot leesbaar boek dat ik zeker kan aanraden. Er is trouwens ook een documentaire met dezelfde titel die meer focust op de band Hole en Schemel’s rol erin. Als je Hole’s muziek nog niet kende, kan je best beginnen met die te beluisteren, net zoals die van Babes in Toyland en The Slits. Deze baanbrekende bands zijn nog steeds enorm vooruitstrevend en invloedrijk in 2020!