Overvallen op de kruispunten #21

Overvallen op de kruispunten – de weekendcolumn van Evie Embrechts op De Tweede Sekse blog.

GSM Registratieterreur

Is mijn moeder een gehaaide terroriste die met haar duizend jaar oude Nokia gsm geheime codes doorgeeft, allo allo gewijs, voor allerlei clandestiene operaties? Waarschijnlijk niet. De Belgische staat neemt echter het zekere voor het onzekere: tegenwoordig moet je hier je gsm registreren. Je mag niet zomaar een winkel binnengaan zoals vroeger en een telefoon en een prepaid kaart kopen, ho maar wat dacht je wel, daar moet wel even een naam en een identiteitskaart aan gelinkt zijn.

Het was een mooie zomerse dag en ik nam de trein – met wat vertragingen door een gebrek aan investeringen in het spoor – voor een bezoekje aan mijn moeder in de stille kempen. Het werd een dagje keiharde bureaucratie, maar dat wist ik op dat moment nog niet. Toen was ik nog jong* en naïef.**

Nokia-6267-GSM-Unlocked-Flip-PhoneWil je me even helpen om mijn gsm te registreren? Tuurlijk mama! Je gsm gaan registreren roept enge gedachtes op maar goed. Even doorbijten. Hoe registreer je een gsm? Ah je hebt je simkaartnummer nodig. Dus moet je je gsm uit elkaar halen, prutsen met dat kleine kaartje, daarna terug in elkaar… pincode… ah verkeerd. We proberen allebei de code, de derde keer blokkeert het geval natuurlijk. De “puc” code om dat ding te resetten? Na al die jaren is die kwijt, en zo hoort het. Er zijn grenzen aan het menselijke vermogen om met belachelijke bureaucratie om te gaan en dat is goed.

We rijden naar een gsmwinkel, waar ze ons niet kunnen helpen. Daarna vind ik het op internet, ik slaag erin zo die puc code te laten emailen. Nu dat terug in orde is, keren we terug naar het begin: de gsm registreren voordat gemaskerde robocops in de huiskamer van mijn moeder binnenvallen. De website toont ons dat er verschillende mogelijkheden zijn om te registreren. Je kan bijvoorbeeld betalen om je gsm te herladen, dan ben je er weer voor 18 maanden vanaf. Geld stinkt niet, dat weten ze bij proximus ook. Je kan ook een of ander kastje beginnen zoeken en daar je identiteitskaart in steken. Of je kan een vingerkootje afsnijden, één van je oogbollen eruit trekken en die samen op de post doen. Dat laatste is een grapje, voorlopig toch.

Herladen wordt het, we kiezen voor de simpelste weg. Het kastje van de bank hapert. Ik weet niet hoe mensen dit soort dingen overleven eigenlijk.

Laten we eerlijk zijn: dit is niet bedoeld om terroristen te vangen. Het is er ook niet effectief voor. Het is sowieso volledig nutteloos in een goede samenleving. Dit is puur mensen doodkloppen met bureaucratie. Een paar uur prutsen zonder reden. Omdat het kan. Omdat het moet, want kapitalisme en bureaucratie hebben elkaar nodig. De ene hand graait, de andere verstikt.

Het zou ons minder moeite gekost hebben om naar Nederland te rijden en een paar gsms te kopen. Ik wil maar zeggen. Vroeger was ik geen anarchiste, nu wel, en mensen zien instorten bij papierwerk, bureaucratische doolhoven en beleefd geformuleerde afwijzingen heeft daar zeker toe bijgedragen. Dood aan de papiermolen.

* relatief

** ook relatief

Zie ook

Lees ook de andere “Overvallen op de kruispunten” columns.