Overvallen op de kruispunten #17

Overvallen op de kruispunten – de column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag.

Menselijkheid

Naar heel wat beelden over oorlog durf ik niet meer kijken. Ik ben een heel emotionele persoon en ik kan weken kapot zijn van dergelijke terreur. De mensheid vandaag is wel heel ver heen van eender welk ideaal van menselijkheid of solidariteit.

Ondanks dat ik al jaren activist ben en ik dus rationeel wel een stuk van het antwoord kan geven, blijf ik toch met de vraag zitten: hoe is het in godsnaam zo ver kunnen komen?

Iets rationeel kunnen doorgronden is niet hetzelfde als de emotionele impact kunnen verwerken. En ik kan het helemaal niet verwerken, Israëlische soldaten die voor de lol wat mensen doodschieten. Die lachen met de mensen die ze doden. Ik probeerde het te vermijden maar ik zag het toch: Israëlische soldaten die een man die Down syndroom heeft, lastigvallen en zijn arm breken. Ik kan het niet plaatsen, ik kan alleen maar wenen. Ik ben vijf keer naar Calais geweest en toen kon ik het helemaal niet meer aan. Een vriendin van me heeft er maanden gezeten. En sommige vluchtelingen nog veel langer.

Ergens hoop ik altijd dat er een grens is, een soort menselijkheid die niet overschreden kan worden. Moet er niet ergens een punt zijn waarop zelfs de grootste nazi’s zich beginnen afvragen of ze nog mensen zijn?

Beeld je eens in wat je nu aan volgende generaties moet uitleggen over Europa. Euh ja, we bombarderen landen en sluiten dan de vluchtelingen op. Als ze het land halen, anders verdrinken ze. Kinderen, die sluiten we op. Armen, die laten we creperen, daklozen, daarvoor maken we van die lullige stalen banken met tussenschotten zodat ze er zeker niet op kunnen slapen… Waar is de menselijkheid?

Nee ik snap het niet en ik wil het helemaal niet snappen. En ik wil het ook niet laten passeren. Het protest haalt duidelijk weinig uit – actief verzet is nu zowel een oplossing als een plicht. Voor de toekomst maar ook gewoon, voor de menselijkheid.

Gelukkig staan er voortdurend mensen op die het beu zijn, die voor zichzelf besluiten: nu is het genoeg, ik wil iets doen. Zo werd ik ook activist, 18 jaar geleden, vanuit een plots besluit dat ik de groei van extreem-rechts niet zomaar wou laten passeren. In een vorige post, klassenstrijd vandaag, zie je heel wat inspirerende voorbeelden van verzet van de laatste maanden.

Doe mee. Doe mee met het verzet. Doe mee met de menselijkheid.

Lees ook de andere “Overvallen op de kruispunten” columns