Overvallen op de kruispunten #15

Overvallen op de kruispunten – de column van Evie Embrechts op De Tweede Sekse Blog, telkens op zondag.

Hand in hand met de vijand

Er was eens – ergens in het prille begin van mijn activistenleven – een betoging tegen racisme. Die was eigenlijk specifiek gericht op de regeringspartijen, die weer ongekend racistisch uit de hoek kwamen.

De regeringspartijen kwamen gewoon mee betogen. Dat was toen misschien de VLD en de SP.A, dat was al zwaar problematisch, laat staan de aanwezigheid van pakweg de N-VA zoals vandaag. Op dat moment voelt het een beetje vreemd aan. Je loopt op straat met voor of achter je de mensen tegen wie je eigenlijk betoogt. Wat moet je dan doen, gewoon omkeren en er vol tegenin gaan?

We merkten toen een enorme verflauwing in politiek bewustzijn rondom ons en dat uitte zich in een reeks van dergelijke betogingen en initiatieven. We noemden dat toen schamper “De betoging van iedereen voor alles”. Als je overal voor bent, ben je nergens meer voor en sta je gewoon ter plaatse te trappelen. Als je iedereen te vriend wil houden kan je geen activist zijn, want dat houdt in duidelijke stellingen innemen. Er werd een heel discours gebouwd op vage woorden zoals “tolerantie” of “diversiteit” in plaats van een duidelijk politiek project. Daar hadden de politieke partijen alleszins de moed niet meer voor.

Het is door een dergelijk vaag gesukkel dat extreem-rechts zo is kunnen groeien. Zij waren lang bijna de enige met een echt duidelijk politiek project. Een verkeerd en onmenselijk politiek project, maar wel duidelijk. De andere partijen konden daar niets meer tegenin brengen want dan zouden ze een stelling moeten innemen tegen iets, en dat kon niet meer. De marketingbureaus zeiden dat dat slecht was – ze hadden ongelijk – en dus faalden al die partijen. Ze werden allemaal rechts.

Het politieke spectrum in België begint vandaag bij extreem rechts en eindigt bij gematigd walgelijk rechts. Dat besmet duidelijk ook  de initiatieven gesteund door de overheid, zoals de holebifederatie – thans hernoemd naar çavaria want waarom duidelijk zijn als het ook vaag kan?

Een analoge frustratie overvalt ook veel van de deelnemers van de pride. Daarover schreef ik al in een vorig stukje. Vroeger deed ik zelf mee aan protesten tegen de verflauwing van de pride, nu word ik er vaak wat te droevig van en ga ik gewoon niet zo vaak meer. Gelukkig is er wel protest. Er zijn mensen die geprotesteerd hebben tegen de aanwezigheid van de N-VA en daarvoor gearresteerd zijn.

De aanwezigheid van de N-VA kan helemaal niet. Dat niet meer mensen dat beseffen is alleen door de geslaagde propaganda van de N-VA. Maar die is hol. Op een pride gaan staan met een wagen met “Jezelf kunnen zijn in alle vrijheid en veiligheid” is walgelijk komende van een partij die een politiestaat geïnstalleerd heeft die net weer verantwoordelijk is voor de dood van nog een kindje. Laat staan dat de politie dan ook nog eens mee komt betogen.

Aan de organisatoren van de pride: shame on you. Dat iets wat een historisch protest is, nu verwordt tot een belachelijke farce met banken, politieke partijen en roze politie. De pride is nu een geweldige voedingsbodem voor extreem-rechts.

Gefeliciteerd aan alle actievoerders. Er is verzet en dus is er hoop.

32960059_10216675680343385_5142736738640199680_n

Zie ook

Lees ook de andere “Overvallen op de kruispunten” columns.