Hunger makes me a modern girl, a memoir – Carrie Brownstein
Carrie Brownstein is waarschijnlijk het meest gekend als gitariste-zangeres van de Amerikaanse band Sleater-Kinney, maar sinds enkele jaren is ze ook actief als actrice en scenariste voor de serie Portlandia en had ze een kleine rol in de film Carol. Dit boek gaat echter bijna uitsluitend over haar ervaringen in Sleater-Kinney, naast een hoofdstuk over haar jeugd en familie en enkele korte delen over voorgaande bands en haar huisdieren.
Als Sleater-Kinney je niet meteen iets zegt, dan ligt dat vooral aan het seksisme in de muziekwereld. Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze band zou gezien worden als een van de meest toonaangevende rockgroepen van de laatste decennia als ze enkel uit mannen bestonden. Sleater-Kinney’s muziek is intrigerend en vernieuwend, het is hun ambitie om anders te klinken dan de gemiddelde rockgroep, en op iedere CD vinden ze zichzelf opnieuw uit, ook al blijven ze herkenbaar. Zoals uit Carrie’s memoires blijkt, worden ze geapprecieerd door “grote namen” als Eddie Vedder van Pearl Jam, en misschien zijn ze stilaan ook wel een “grote naam” aan het worden. Maar het valt op dat het meer dan 10 jaar met bijna evenveel albums heeft geduurd voor die erkenning er was – en nog is het maar beperkt.
De “honger” uit de titel van het boek verwijst naar Carrie’s honger naar muziek (maken), en hoewel ze ook de eetstoornis van haar moeder aanhaalt, gaat het boek hier niet heel diep op in. Carrie groeit op dichtbij Seattle in het noord-westen van Amerika. Als kind houdt ze er van om door performances en sketches in de spotlights van haar familie te staan. Als snel wil ze muziek gaan maken en het boek volgt haar zoektocht naar een eigen band (met zelfs een auditie bij 7 Year Bitch die niet erg onder de indruk zijn van de toen nog erg jonge Carrie).
Carrie is uiteraard erg getalenteerd, maar ze komt niet altijd over als een erg sympathieke persoon – zoals wanneer ze uitvliegt op het podium tegen toenmalige drumster Toni Gogin (die later nog fantastisch drumwerk zal leveren in Harum Scarum), maar ze is wel eerlijk over haarzelf, de fouten die ze gemaakt heeft, haar gedrag en haar ambities. Ik vraag me ook af of haar ambities zo arrogant zouden lijken als ze een man was. Toch stoorde ik me af en toe aan haar name-dropping (buiten de riot grrrl bands omdat daar natuurlijk een duidelijk link mee was) en “moeilijke-woorden-dropping”, alsof ze uit een woordenboek de minst gekende synoniemen heeft opgezocht voor wat ze eigenlijk wil zeggen. Dat is jammer, want het is duidelijk dat Carrie kan schrijven dus onnodig om zich zo te bewijzen en het werkt ook eerder averechts.
Het was een heel intense leeservaring voor mij, wat ik eerst niet verwacht had. Dit is deels te verklaren door Carrie’s vlotte schrijfstijl die je meesleurt in het verhaal, maar ook door de gebeurtenissen, zoals het deel over haar huisdieren die [spoiler alert!] erg heftig eindigt. Als een liefhebber van de muziek van S-K, van haar ex-bands Excuse 17, the Spells en Wild Flag, en van de hele Seattle grunge en Olympia riot grrrl scene kon ik dit boek moeilijk neerleggen. Omdat ik zelf wat ervaring heb met in een band spelen en liedjes schrijven/opnemen, kon ik me heel erg inleven in haar verhalen over het vinden van bandleden, albums opnemen in een studio, touren, en de conflicten die kunnen opduiken in een band. Het was leuk om het verhaal achter elke S-K CD te lezen, terwijl ik in de CD-boekjes die ik thuis heb liggen de lyrics kon opzoeken en de muziek kon (her)beluisteren.
Memoires zijn natuurlijk nooit compleet en roepen vast altijd nog meer vragen op, maar naar mijn mening ontbraken er enkele belangrijke dingen in dit boek (en volgens de recensies op Goodreads ben ik niet de enige met die bedenking). Eerst en vooral worden twee bands waarin Carrie speelde niet vermeld: the Spells en vooral Wild Flag. Wild Flag was de “supergroup” die Carrie samen met S-K drumster Janet Weiss, en Mary Timony en Rebecca Cole startte toen S-K ermee gestopt was. Deze band vulde de leegte die S-K achterliet, niet enkel voor de fans, maar vast ook voor Carrie en Janet. Maar in Carrie’s memoires lijkt het alsof Carrie haar gitaar 8 jaar lang niet had aangeraakt na de split van S-K… Misschien maakt dit het verhaal dramatischer, maar dit is geen fictie, dus om accuraat te zijn, had Wild Flag wel vermeld moeten worden. Samen met Mary Timony vormde Carrie ook het duo the Spells voor de tijdelijke split van S-K en ook over deze samenwerking had ik wel wat meer willen lezen. Ook onverwacht: geen dankwoord voor Mary Timony? Verder staat er niks over de tv serie Portlandia (lees hier een terechte kritiek op deze serie), maar ik begrijp de focus op muziek.
Ondanks enkele bedenkingen vind ik dit een enorm boeiend boek, maar misschien vooral bedoeld voor Sleater-Kinney fans. Anderen raad ik aan eerst S-K’s muziek op te zoeken.
De Tweede Sekse Voorbij 
Geef een reactie