Gisteren vertelde een maat van me, een vluchteling die in Calais gezeten heeft, dat hij Frans haat.
Het is niet de eerste keer dat ik dit hoor.
Velen van de vluchtelingen die ik in Calais ontmoet heb haten Frans, vinden het een afgrijselijke taal.
Ik zei mijn vriend dat ik Frans een hele mooie taal vind, dat de meeste mensen in Europa dat vinden, dat het zelfs als de taal van de liefde gezien wordt. Hij kon zijn oren niet geloven.
Wanneer het eerste Franse woord dat je geleerd hebt ‘degache!’ is en je Frans enkel kent van diegenen die je elke dag als een hond behandelen, je met traangas bespuiten en je in elkaar slaan, is het natuurlijk niet verwonderlijk dat je Frans begint te haten. Net zoals Duits nu nog steeds onlosmakelijk met de nazitijd verbonden is.
Mijn moeder vertelde me over een man in het dorp die een werkkamp van de nazi’s overleefd had. Toen hij na de oorlog terugkwam, woog hij nog maar 47 kilo. Ook die man kon geen Duits meer horen. Niet op de radio, niet op tv, nergens. Zijn vrouw ging graag af en toe eens naar Keulen, maar hij kon niet meer mee. Duits gaf hem de crise, net zoals Frans nu het haar van de vluchtelingen in Calais doet overeind staan…
(Oorspronkelijk verschenen op Mypunksnotdead)
De Tweede Sekse Voorbij 
Geef een reactie