In verschillende media, én elders, probeerde men mij ervan te overtuigen: “Dit is géén striptease!”
Nee, het is burlesque. Dat wil zeggen: het is meer, het is zeer cultureel verantwoord… In elk geval, het is not done om het te vergelijken met plat, ordinair ‘strippen’.

Goed. Ik luister immers (bijna) altijd naar mijn lieve medemens, en geef hemhaar steeds op zijn minst het voordeel van de twijfel.

Sta ik op een drukkend warme Gentse Feesten-avond in een afgesloten Vooruit-Kaffee, komt Vitalski op scène en vertelt die daar om te beginnen doodleuk: “Dames en heren, laat mij de grammatica van de avond voor u uiteenzetten. Er staat een tiental bloedmooie dames voor u klaar, die zich naargelang uw enthousiaste feedback meer en meer zullen uitkleden.”

Geef mij een betere definitie van ‘striptease’… En ja, het bleek nog waar te zijn ook. Ik heb de rit uitgezeten en ben er meer dan ooit van overtuigd: ‘Hotel Jarretelle’ is een striptease. Een tiental stripteases, eigenlijk.

Gisteravond hebben één man en één vrouw me even geamuseerd. Vooral de man. Voor een lesbo kan dat tellen, vooral als het volgens al te veel interviews de bedoeling is om op seksueel getinte wijze de toeschouwer te verleiden (‘teasen’).
De vrouw die mijn appreciatie ontlokte, had een partner met wie ze op acrobatische wijze de wetten van de zwaartekracht tartte. Leuk, spannend en knap. Dat ze weinig kleren aanhad, merkte ik niet eens, want het maakte geen verschil.
De man, die zo ongeveer de langste act bracht, was geweldig! Zijn act bevatte goochelkunst, ballet, headbangen, een beetje strippen, interactie met het publiek en vooral veel humor!

De hele avond beantwoordde ik aan uw stereotiepe beeld van norse feministe, tot deze man op het podium verscheen. Mijn ogen openden zich opnieuw, mijn mondhoeken zweefden naar boven. Er was nog een belangrijk verschil met de vrouwen… deze mens scheen zichzelf enorm te vermaken. Laat zoiets mij nu net ook gelukkig maken! Wat fijn!
Met een explosie van plezier maakte hij een einde aan zijn act en onttrok zich, ondanks het enthousiasme van het publiek, van het podium.

Na olijke Vitalski kwam een zevende (ofzoiets) blanke, slanke vrouw met tepelhoedjes onder wat strak glimmend textiel het podium op, en prompt zakte mijn hele gezicht weer drie centimeter dichter naar de aarde.

Ze zijn zo vervelend, en zo triest, mevrouw.
Het ergste vind ik dat ze het niet met veel plezier schijnen te doen.
Excuseer dat ik stoor, maar het verschil met de enige man-met-volwaardige-act was duidelijk!

Het is met recht en reden dat de vrouwen “het afhaspelen”, zoals ik van meer dan één mede-toeschouwer opving. Wat zij doen is immers constant hetzelfde. Quasi allemaal staan ze traag hun handschoenen af te stropen. Met hun rug naar het publiek hun jasje wijd open te trekken. Ze draaien zich om, laten zogezegd verlegen een beetje bloot zien. Opnieuw keren ze het publiek de rug toe, en maken het glitterende bovenstukje los. Ze draaien zich naar het publiek en houden hun los kledingstuk nog wat voor de taboe-zone. En dan gooien ze het textiel weg, en twee tepel-tsjoepen blijven nog over.

Maar al-le-maal doen ze hetzelfde! Of toch negen van de tien!
Hoeveel saaier kan het?
En bovenstaande bewegingen zijn de ‘basisgrammatica’. Ik vrees dat werkelijk élke beweging ons overbekend is.

Nee, ik doe de waarheid geweld aan. De één kan goed quasi-oriëntaals of charleston dansen. De ander kan goed een hoolahoop rond zichzelf laten draaien. De ander kan vurige fakkels doven met haar mond. De door Vitalski de hemel ingeprezen ‘headliner’ kan piano spelen.
Maar wat is opnieuw het hoogtepunt? Als ze zich met hun rug naar het publiek diep naar beneden buigen. Jawel, dan krijgen wij het kruis te zien. Chapeau, hoor. Zeer vernieuwend, inspirerend, bevrijdend, quoi!
Niet, dus.
Ik geeuw mijn hoofd in twee stukken bij de ene na de andere striptease zoals ik er in films, muziekclips en godweetwaar al heel veel heb gezien.

Wat zijn zo enkele gevolgen van deze zeer drastische conclusie?

Ten eerste. Kom niet om nieuwe dingen mee te maken. Om de één of andere reden (zou het het heteropatriarchaat kunnen zijn?) zijn wij allen reeds lang bekend met de grammatica van de striptease. We hebben allemaal al meer dan één striptease gezien op TV, in de cinema en op allerlei plekken waar we het niet meteen hadden verwacht. Je hebt de les allang (willens nillens) geleerd, want herhaling is dé manier om iets goed te leren.

Ten tweede. Uit het bovenstaande volgt: het is saai. Ik was niet de enige die dit vond. Ik hoorde vele mensen klagen dat het te lang duurde, dat er geen humor in zat, en ook niets verbaals, geen al dan niet stout verhaal, en ook weinig interactie met het publiek.

Ten derde. Er heerst een soort idee of verwachting dat dit soort evenementen gelinkt is aan seksuele bevrijding (ja, we hebben daar dus toch nog nood aan in 2010). Hoewel ik over dat onderwerp met veel plezier met mensen praat, vrees ik dat mediageniek doch inhoudsloos gedoe als ‘Hotel Jarretelle’ niets te maken heeft met seksuele bevrijding. Veeleer met de bevestiging van stokoude stereotiepen zoals: een echte vrouw is een Playmate, heeft niets te vertellen, trekt alleen maar stoeipoezig haar kleren uit (of ruimt de lapjes stof op, daarvoor was er een vast meisje), veinst genot wanneer zij billen of borsten flink op en neer schudt, vindt het om een zeer raadselachtige reden belangrijk om van elke borst nog 1 centimeter te bedekken, … Ze heeft iets van een robot of een sekspop, want ze doet precies wat de heersende heteropatriarchale cultuur al enige tijd geleden voor haar heeft uitgevonden en vastgelegd – haar strakke kleren op constant dezelfde manier uitdoen, en altijd hezelfde overhouden – god wat is die standaard-heteroman toch inspiratieloos… !

Oh mens, was ik vanavond blij dat er bij de strippers nog één man was… want hij ontsnapte aan de klauw van de vrouwelijke stoeipoes. Humor! Hij was grappig! Niet omdat mannen gewoon altijd beter zijn, maar omdat hij de vrijheid heeft. Hij hoeft niet in het lange stoeipoezengareel te lopen, want hij is een man. Hij heeft geen last van… rarara… de onderdrukking die vrouwen wel allemaal raakt.

De vrouwen, die moesten buigen voor de dwang van het stoeipoes-zijn. Die druk is enorm, we worden immers opgevoed en dagelijks rond de oren geslagen met zo’n vrouwbeeld. Vrouwelijke seksualiteit is volgens wat we meestal zien, enkel dat. Het is godgeklaagd. Het is meer dan godgeklaagd… het is een tergend eenzijdige, reducerende, objectiviserende striptease-softporno-grammatica. Een val waar je gemakkelijk intrapt, want de heteropatriarchale samenleving beloont wie in het gareel loopt. Vrouwen die zich aan burlesque willen wagen, moeten verdomd veel lef hebben, en de kracht om te ontsnappen aan jarenlange patriarchale brainwashing, om te zeggen: “Ik geloof in een andere vorm van komisch-erotisch entertainment. Ik weet dat ik het anders kan, en ik zal het doen.” Zij die het wagen, krijgen waarschijnlijk geen podium… en zij die het alom bekende kunstje opvoeren, krijgen net veel te veel media-aandacht in vergelijking met wat het is. Het beeld moet blijkbaar absoluut in stand gehouden worden. We moeten goed weten dat dit en alleen dit standaard-opwindend is.
Indien u erop staat dat deze negen vrouwen wel degelijk hun act helemaal uit zichzelf hebben gepuurd: wel, ik heb alle reden om te geloven dat vrouwen creatiever en veelzijdiger zijn dan negen keer hetzelfde van wat ik al honderd keer op TV heb gezien.

Ten slotte, om een tipje van de sluier over mijn ideeën over seksuele bevrijding te lichten: volgens mij moet elke kruimel dwang weggeblazen worden. En dan moeten we eens allemaal goed bij onszelf op zoek naar wat we zelf leuk vinden, zonder ook maar even te denken aan wat iemand anders wil, zeker niet aan die stereotiepe heteroman die verslaafd is aan (soft)pornosterren.

Ik heb zelfs zo’n licht vermoeden dat die holbewonerige patriarchale man ook helemaal niet zo veel levende mannen vertegenwoordigt.

Zie ook

Lees ook de andere delen uit het dagboek van een genderqueer feminist: